Η ενέργεια με την οποία ξύπνησα σήμερα το πρωί είναι ανεξήγητη. Όλο το βράδυ πρέπει να κοιμήθηκα συνολικά τρεις με τέσσερις ώρες. Από το άγχος μου ξυπνούσα συνέχεια νομίζοντας ότι έφτασε η στιγμή να σηκωθώ, έβλεπα την ώρα από το κινητό και με έναν αναστεναγμό άφηνα το κεφάλι μου να πέσει βαρύ στο μαξιλάρι και κοιτούσα το ταβάνι περιμένοντας να με ξαναπάρει ο ύπνος. Μία φορά, μάλιστα, τρεις και κάτι πρέπει να ήταν, πήγα στην κουζίνα να πιω λίγο κρύο νερό. Αυτό το καλοκαίρι είναι πολύ ζεστό, ξεκίνησε δυναμικά από τα τέλη Απριλίου και συνεχίζει με την ίδια, αν όχι περισσότερη, ένταση!
Αφού σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα το παράθυρο για να αεριστεί το δωμάτιο μου και έφυγα για την πρώτη μου στάση: το μπάνιο. Μπορεί να μην ένιωθα ίχνος εξάντλησης αλλά ο καθρέφτης είχε άλλη άποψη. Οι μαύροι κύκλοι και το χλωμό μου πρόσωπο τα μαρτυρούσαν όλα.
Το ζεστό νερό δεν κατάφερε να κάνει τα νεύρα μου να ηρεμίσουν. Φυσικά και γνωρίζω ότι δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, πως ό,τι έγινε έγινε, αλλά δεν μπορώ να χαλαρώσω λεπτό. Είπαν ότι κατά τις δέκα θα βγουν τα αποτελέσματα για να δούμε σε ποια σχολή περάσαμε κι ευτυχώς θα πάω στο σχολείο με τον Γιώργο. Θα πήγαινα με τους γονείς μου, οι οποίοι προσπαθούσαν να το παίξουν χαλαροί και ήρεμοι όλο αυτο το διάστημα, όμως δεν κατάφεραν να πάρουν άδεια.
Όταν τελείωσα την πρωινή μου ρουτίνα πήγα στην κουζίνα μήπως προλάβω τη μαμά μου, σήμερα χρειαζόμουν λίγη από την δύναμη και την θετική της ενέργεια. Συνήθως τέτοια ώρα είχαν ήδη φύγει και οι δύο μου γονείς, αλλά από σήμερα η μαμά θα πηγαίνει μόνη της στη δουλειά, μιας και εχθές παραλάβαμε το καινούργιο αυτοκίνητο. Δώρο του μπαμπά για την 25η επέτειο γνωριμίας τους. Μακάρι να είμαι κι εγώ τόσο ερωτευμένη με τον σύζυγό μου μετά από τόσα χρόνια. Κάποιες φορές, συμπεριφέρονται λες και είναι στον πρώτο χρόνο γνωριμίας τους, πραγματικά τους ζηλεύω.
Τις προάλλες μπήκα στην κουζίνα και τους είδα από το παράθυρο να κυνηγιούνται σαν δεκαπεντάχρονα στην αυλή. Ο μπαμπάς προσπαθούσε να την πιάσει για να την γεμίσει λάσπες, υποθέτω, μιας και η μαμά πρέπει να είχε καταφέρει να τον ρίξει στο φρεσκοβρεγμένο γρασίδι. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου, μέχρι που είδα τον μπαμπά να αρπάζει την μαμά και να την φιλάει παθιασμένα. Σε εκείνο το σημείο το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου και κάνοντας όσο λιγότερο θόρυβο μπορούσα έφυγα από την κουζίνα, σχεδόν τρομοκρατημένη.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Λοχαγός Έρωτας
Ficção Adolescente«Κι εσύ..» με έδειξε με το δάχτυλο «φύγε από εδώ πέρα. Δεν είναι παιδική χαρά» είπε με αυστηρό τρόπο. Αχ, δεν ξέρεις με ποιον τα βάζεις καημένε μου. «Γιατί είπα εγώ ότι είναι παιδική χαρά; Άκου τι λέει;» είπα αφήνοντας στο τέλος ένα μικρό και ειρωνι...
