Λοχαγός Έρωτας

Κεφάλαιο 4

«Κι εσύ..» με έδειξε με το δάχτυλο «φύγε από εδώ πέρα. Δεν είναι παιδική χαρά» είπε με αυστηρό τρόπο. Αχ, δεν ξέρεις με ποιον τα βάζεις καημένε μου.

«Γιατί είπα εγώ ότι είναι παιδική χαρά; Άκου τι λέει;» είπα αφήνοντας στο τέλος ένα μικρό και ειρωνικό γελάκι και συνέχισα σοβαρή, «Τσίρκο είναι κι εσύ είσαι ο κλόουν» Χα! 1-0, όχι που νόμιζες ότι θα μου την έλεγες. Τον κοιτούσα ευθεία στα μάτια κι αυτός ήταν έτοιμος να βγάλει καπνούς από τ' αυτιά αν συνέχιζα να μιλάω.

«Είπα φύγε τώρα από εδώ. Αρκετά μας ζάλισες με τις φωνές σου. Απορώ πως σε αντέχουν οι δικοί σου.» μου φώναξε.

«Νομίζεις ότι κάτι κάνεις επειδή μπορεί να έχεις αξιώματα στο στρατό. Αλλά αυτό είναι μόνο στο στρατό! Έξω από εκεί δεν είσαι τίποτα παραπάνω. Σταμάτα λοιπόν να φωνάζεις και γύρνα στα στρατιωτάκια σου. Εκεί που πιάνουν οι φωνές και οι φοβέρες σου!» του φώναξα κι εγώ αλλά δεν έκατσα να περιμένω απάντηση. Σηκώθηκα κι έφυγα.

Ακούς εκεί. Να βγει να μας φωνάξει γιατί; Επειδή έκλαιγα. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή.

Όλη τη μέρα είχα νεύρα εξαιτίας του. Πάλι καλά που μιλήσαμε με τους γονείς μου το βράδυ και με ηρέμησαν. Ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να μου πουν για να με καλμάρουν. Όπως τώρα όταν τους είπα για το περιστατικό μου είπε η μαμά: "Αν τολμήσεις να ξαναμπλεχτείς σε καβγάδες θα γυρίσεις πίσω και δεν θα το συζητήσουμε καν!". Έναν τρόπο, όμως, που τον έχει αυτή η γυναίκα, εεε; Αναγκαστικά και μόνο είπα ότι δεν θα ξανά ασχοληθώ μαζί του. Όχι ότι πριν είχα καμιά όρεξη να του ξαναμιλήσω αλλά εντάξει, αν τύχει και ξαναβρεθεί στο δρόμο μου θα το σκεφτώ δύο φορές πριν τον βρίσω.

Οι μέρες σιγά σιγά πέρασαν και ξεκίνησα το πανεπιστήμιο. Όλα πηγαίνανε ρολόι και με τα παιδιά είχαμε δεθεί πολύ. Λίγο ακόμα και θα γινόμασταν και φιόγκος! Το πρωί ήμασταν όλοι στο πανεπιστήμιο και καθόμασταν ήσυχα στο αμφιθέατρο και τα βράδια (μετά το διάβασμα, εννοείται!) ξεσαλώναμε στα μπαράκια και στις ταβερνούλες. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να τα έχουμε γυρίσει όλα. Είχαμε κάνει μια λίστα με τα παιδιά με όλα τα μαγαζάκια που θα μπορούσαμε να κάτσουμε βράδυ και κάθε βράδυ πηγαίναμε και σε κάποιο διαφορετικό. Θέλαμε πρώτα να τα δούμε όλα πως είναι και μετά να δούμε ποια θα γίνουν τα στέκια μας.

Το μόνο μου παράπονο ήταν ότι δεν είχαμε συναντηθεί ακόμη με τον Γιώργο. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν αποχαιρετιστήκαμε πριν δύο εβδομάδες για να πάει να παρουσιαστεί. Είχε μια έξοδο την προηγούμενη εβδομάδα αλλά είχε βγει με τους άλλους φαντάρους. Το ξέρω γιατί με είχε πάρει τηλέφωνο και μου ζητούσε συγγνώμη ο γλυκούλης μου! Το καλό όμως που του θέλω στην επόμενη έξοδο να με πάρει να πάμε για καφέ γιατί δεν τον βλέπω και πολύ καλά τον κύριο Γιώργο μας...