The Fight Of Our Kingdom

Het Duistere Woud

We zijn nu in Het Duistere Woud, ik begrijp niet waarom het woud 'Het Duistere Woud' wordt genoemd. Het woud ziet er prachtig uit. Overal staan eeuwenoude bomen, de een groter dan de ander, de ene dikker of dunner, met veel bladeren of met veel fruit. Ook zijn hier de mooiste bloemen die ik ooit heb gezien!" Gaat het Lire? Je ziet er nogal pips uit." Hoor ik opeens van voor, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. Ik knik:" ehm ja hoor, gewoon een beetje moe van al dat lopen." Was het eerste wat ik kon bedenken. Zou ik aan hem vragen of hij weet waarom het woud, het duistere woud wordt genoemd? Nee, toch niet. Hij ziet er moe uit misschien moeten we even rusten." Hè Jahraden zullen we even uitrusten? Het zou ons beide goed doen." Hij schudt zijn hoofd:" nee het is te gevaarlijk. We zijn hier in een onbekende woud, dat ook nog Het Duistere Woud wordt genoemd. Dus nee we moeten het nog even volhouden." Ik zucht en knik. "Waarom wordt het woud 'Het Duistere Woud' genoemd, als ik het vragen mag." Hij kijkt me met grote ogen aan en kucht." Ik mag daar eigenlijks niets over vertellen, maar aangezien we nog lang in Het Duistere Woud zullen blijven, vertel ik het, als je het maar niet doorverteld aan je vrienden." Ik knik en al snel ben ik weer in mijn gedachten. Ik kijk hem even aan en al gauw kijk ik weg met tranen van verdriet en woede in mijn ogen denkend aan wat er gistermiddag afspeelde.

Flashback:

Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen en geef hem een knuffel. Hij omhelst mij stevig, wetend dat dit de laatste knuffel kan zijn die hij van mij zou krijgen. Na wat uren lijkt te duren, laten we elkaar los beide met tranende ogen. "Ik hou van jou."

Einde flashback

"Lire, Lire,Lire!" Ik kijk op en zie dat Jahraden is gestopt en mij aankijkt. "Lire gaat het wel?" Die zin zorgt ervoor dat ik een uitbarsting krijg door al het woede en verdriet wat ik al mijn hele leven heb opgekropt. "Of het met mij gaat vraag je?! Nou ik zal je eens vertellen of het met mij gaat!! Eindelijk had ik iemand die van mij hield en nu, nu weet ik niet eens of hij nog in leven is. Hij was de enige die er al die tijd voor me was toen ik hem nodig had!! Ik had een thuis! Iets wat ik nu niet meer heb! Dus je vraagt of het met MIJ GAAT?!" Ik zak door mijn knieën en sla mijn armen eromheen. "Ik heb mijn echte ouders nooit gekend, ik ben een wees die nu niets heeft behalve een dolk en een zwaard die ze heeft gekregen van iemand van wie ze hield als van een vader. Ik snap niet waarom ik hier ben." Ik voel hoe ik in een omhelzing word getrokken en kruip dichter tegen hem aan. Jahraden je bent nu de enige houvast die ik heb, ook al besef je het niet. Langzaamaan word ik rustig en snik ik af en toe.  "Dankje dat je er voor me bent ook al ken je me amper. Ik sta bij jou in het krijt." De enige reactie die ik van hem krijg is dat hij mij dichter tegen hem aantrekt en zijn hoofd op mijn schouder legt. Daarna wordt alles zwart.