The Fight Of Our Kingdom

The New Person

Pov: Jahraden

Ik voel hoe ze slap in mijn armen ligt. Ik zucht en til haar op in bruidsteil. Waarschijnlijk is het haar te veel. Ach ja, gelukkig is ze zo zwaar nog niet. Zo loop ik door Het Duistere Woud, de hele tijd om mij heen kijkend voor rare gevallen. Ik kijk naar beneden en observeer Lire haar gezicht. Ze ziet er zorgeloos uit als ze slaapt. Ik glimlach even en kijk dan weer voor me en zie zwakke zonnestralen door de bomen heen schijnen. Ik hoop dat ze als ze wakker wordt genoeg energie heeft en genoeg is hersteld om zelf te lopen. De temperatuur stijgt samen met de zon. Ik stop even, leg Lire neer, op de zachte bosgrond en rek me uit. Als ik geweten had dat het in Het Duistere Woud zo warm kon zijn dan had ik andere kleren aangedaan. Ik veeg de zweet van mijn voorhoofd, til haar weer op in bruidsteil en loop weer verder. Na nog ongeveer èèn kwartier te hebben gelopen voel ik haar bewegen in mijn armen. Niet veel later opent ze haar mooie groene ogen. "Wat is er gebeurt?"mompelt ze met een schorre stem. "Je viel in slaap dus tilde ik je op in bruidsteil en liep verder."zeg ik schouder ophalend. "Heb je me de hele nacht gedragen?! Was ik je niet tot last?" Ik zucht: "ja ik heb je de hele nacht gedragen en nee je was geen last, integendeel je hield me niet op." Na dat gezegd te hebben voel ik mijn wang branden. Heeft ze nou gedaan wat ik denk dat ze gedaan heeft? "Als je zo denkt over mij waarom was je in eerste instantie met mij meegegaan?!! Ik kan me heus zelf beschermen!" Ik zet haar pardoes neer op de grond en kijk haar chagrijnig aan. Sliep ze maar wat langer, dan had ik wat langer rust. "Ik ben er ook niet blij mee dat ik jou moet beschermen! Tegen wie denk je dat je het hebt?! Je hebt het wel tegen de kroonprins van Lardinia!" Ze kijkt me furieus aan. Als blikken konden doden dan zou ik nu al lang dood zijn geweest. "Denk je dat jouw titel iets zou betekenen voor mij?! Dacht het effe niet ik laat me niet kleineren door zo'n verwaande rotzak als jij! Ik dacht dat je net zoals jouw vader was! Ugh zoek het maar zelf uit ik ben hier weg. Ik hoef niet met zo'n zak als jij te reizen!" Na dat gezegd te hebben draait ze zich om en loopt weg van mij. "Ik ga heus niet jou volgen als een schoothondje! Mij maakt het totaal niet uit als er wat met je gebeurt!" Ugh vrouwen. Denk ik chagrijnig bij mezelf. Ik draai me om en loop de andere kant dan haar op

Pov: Lire

Ik haat hem echt erg. Denkt hij nou echt dat ik zijn woorden zomaar zou accepteren?! Ik had gedacht dat hij anders was dan andere jongens, maar blijkbaar zijn ze èèn pot nat. Ik loop sneller en sneller tot ik ren. Na een poosje sta ik stil, zak tegen een boom aan en sla mijn armen om mijn benen heen, die ik tegen me aan heb getrokken. Hoe had ik zo stom kunnen zijn. Hoe groot is de kans op overleven zonder hem. Ik stel echt iedereen teleur en ben ook iedereen tot last. Hij troostte me gisteren en nu, nu heb ik het mooi verpest. De tranen stromen weer over mijn gezicht en schrik op als ik opeens een stem hoor. "Waarom huil je mooie meisje?" Ik kijk voor mij en zie daar een schaduwfiguur staan in de zonlicht. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en zie de figuur steeds scherper. Mijn mond zakt open als ik de figuur helemaal zie. "Je ziet er schattig uit als jouw mond open staat jonge dame." zegt hij met een prachtige glimlach. Ik voel hoe de warmte naar mijn wangen trekt en doe mijn mond snel weer dicht. "Ik, eh, het gaat gewoon niet goed met mij."zeg ik terwijl ik weer in tranen uitbarst. De jongen bukt en trekt me in zijn armen. "Sssst, stil maar. Ik zorg ervoor dat je niet meer gaat huilen wat de reden ook mag zijn. Ik ben er voor je. Ik laat je niet zo achter als die ene kroonprins deed, dat beloof ik je." Ik kruip dichter tegen hem aan en voel hoe hij me optilt. "Je bent erg licht, dat moet ik eerlijk toegeven." Ik kan er niets aan doen, maar er ontsnapt een giechel uit mijn mond. Ik sla snel mijn hand voor mijn mond. Ik voel hoe zijn borstkast op en neer gaat van het lachen en word knal rood. Ik begin ook de slappe lach te krijgen. Zijn lach is gewoon zo erg aanstekelijk. "Haha, ik heb je aan het lachen gekregen. Ook al zie je er ook mooi uit als je huilt, maar je ziet er prachtiger uit als je lacht." Ik voel dat ik weer begin te blozen. "Dankje, nooit heeft iemand zoiets liefs gezegd." Ik voel hoe een traan uit mijn rechteroog ontsnapt, een traan van blijdschap. "Oh je huilt weer, sorry dat was niet mijn bedoeling. Gaat het wel? Uh? Waarom lach je?" Ik kan helemaal niet antwoorden gezien ik in de slappe lach lig. "Ik huil niet, om, om, dat, i,i,ik ,ver,drie,tig, ben. Jij, maf, kees!" Ik proest het nu uit van het lachen. Ook voel ik dat hij ook de slappe lach krijgt. Hij laat mij bijna vallen, stopt met lachen en versterkt net op tijd zijn grip om mij heen. Ik doe mijn ogen dicht en voel me wegzakken in een diepe, diepe slaap.

Pov: Jahraden

Ik loop een stukje en schop een losliggende steen weg. "Ach! Ik heb het zo wie zo verziekt bij haar, maar dat betekent niet dat ik haar onbeschermd achterlaat!" Ik draai me om een loop in de richting waar zij heen is gelopen. Na een tijdje hoor ik iemand snikken en ben van plan om naar haar toe te lopen als ik opeens een andere stem hoor. "Je ziet er schattig uit met jouw mond open jonge dame." Hoor ik een man zeggen. Ik loop iets dichterbij om te kunnen zien wat er gebeurt. De tafereel die ik daar zie maakt me woedend maar ik hou me in om vertel kunnen luisteren;"ik, eh, het gaat niet goed met mij." ik zie hoe ze weer in huilen uitbarst en hoe de eigenaar van de stem haar omhelst, om haar te troosten. Ik zie hoe ze dichter tegen hem aankruipt en hoe hij haar optilt. Ik voel de jaloezie en woede door mijn aderen stromen. Ik zet nog een paar stappen dichterbij zodat ik ze nog wat beter kan zien en horen en hoop dat de mij niet horen en zien. Dan begint hij weer te praten wat me nog jaloerser maakt:"je bent erg licht, dat moet ik eerlijk toegeven."dan hoor en zie ik hoe er een giechel uit haar mond ontsnapt. Ze slaat haar hand voor haar mond en de jonge man