Words Hurt

Martin en San-Lee, twee jongens, een studentenhuis en honderden racisten. Dat is waar deze jongens moesten tegen ingaan om toch een heel klein beetje geaccepteerd te worden in deze ruwe maatschappij. In deze tijd was het moeilijk om als africaan en als chinees over de straat te lopen zonder racistische opmerkingen naar je hoofd te krijgen. "Opstaan San-Lee !" San-Lee keek met een bedrukt gezicht naar Martin. "Moet dat nou echt ?" "Ja, vandaag is een belangerijke dag!" "Weet je nog ?" "We moeten onze boeken in de universiteit gaan halen !" San-Lee had helemaal geen besef dat dat vandaag was. "Ga al maar naar beneden, ik kom meteen." In alle snelheid reptte San-Lee zich in zijn kleren, maar zonder besef deed San-Lee per ongeluk zijn broek omgekeerd aan. San-Lee liep in alle snelheid naar beneden, en liep de deur uit. Martin was al ongeduldig en zat al in zijn auto te wachten op San-Lee. Maar nog voor San-Lee in de auto kon stappen krijgt hij al opmerkingen zoals: "Hey weten ze in jouw land niet hoe ze een broek moeten aandoen ?" en " Hey broeken draag je niet zo he spleetoog !". San-Lee trok er zich niks van aan en sprong in de auto. In de auto begon er een gesprek:" wat zeiden die mensen?" "Niks ergs rij nu maar door". "Nee, ik wil weten wat ze zeiden San-Lee!" "Ze vroegen hoe laat het was, nu blij ?" Martin trok zijn schouders op en zuchtte. Martin wist maar al te goed dat hij niet de waarheid sprak, maar hij hield zijn mond en startte de motor. "Dan gaan we naar de universiteit zeker ?" Eens voor de universiteit parkeerde Martin de auto. De twee stapten uit en gingen naar binnen. "Hey neger" klonk er in de verte "mooie auto, waar heb je die gestolen ?" Martin hield zich in en negeerde het en ging verder naar binnen. Martin keek rond in het gigantische gebouw. "Woow... wat is het hier groot, hoe gaan we hier ooit onze boeken vinden ?" "rustig" zei San-Lee, we vinden het heus wel. Zo gingen deze twee vrienden op zoek naar hun boeken. "Ze hebben gezegd dat we het bij een blonde vrouw moesten afhalen." Dus gingen ze op zoek naar een blonde vrouw. Na een tijdje zoeken vonden ze de vrouw. "Bent u mevrouw delacere ?" "ja, dat ben ik, pak snel je boeken en maak dat je weg bent. " zei de vrouw met een ruwe stem. Erg vriendelijk was ze niet, gelukkig was het geen professor. Mevrouw delacere was de hoofdvrouw van het secretariaat en ze had dus veel te zeggen over de leerlingen, had je bij haar een slechte start, kon je het vergeten om één vriendelijk woord uit die vrouw te krijgen. Maar ze moesten hun uurroosters nog hebben. "Die moet je maar online zoeken en afprinten" bromde de vrouw. Maar er was een probleem, Martin en San-Lee hadden geen computer, en ook geen smartphone. Dus waren ze genoodzaakt om de vrouw nog een lastig te vallen. Met een schamelle stem vroeg Martin vriendelijk of ze die uurroosters niet kunnen krijgen van mevrouw delacere. Met een ruk haalde ze een stapel uurroosters en smeet ze naar Martin. "D...danku" zei Martin "heel erg bedankt" en Martin liep weg. Vol zelfvertrouwen en goede hoop begonnen de jongens aan hun eerste les, veel les was er niet de eerste dag maar toch de moeite om te gaan. Maar San-Lee had er een slecht gevoel bij, de eerste dagen gingen er veel racistische opmerkingen komen en Martin had een slechte zelfbeheersing. De twee kwamen binnen in hun les maar ze waren een kwartier te laat. "Oh nee, de eerste dag en al te laat is geen goede start." zei Martin. De twee probeerden onopvallend de les binnen te sluipen, maar tevergeefs. De leerkracht riep: " Jullie kunnen een plaatsje zoeken en doe het maar snel, want je stoort de andere leerlingen. Heel de klas keek naar Martin en San-Lee. Martin zoekte een plaatsje en vond een plaatsje naast een ietswat molligere jongen. Martin probeerde zich voor te stellen, maar de jongen reageerde niet. Drie uur waren voorbij en de jongens gingen naar hun studentenhuisje niet ver van de universiteit, zo een tweetal kilometer ongeveer. Na drie weken zonder problemen kwamen de jongens van de universiteit en stapten ze in de auto, maar een jongen ging voor de auto staan. Tibeau stevig gebouwd en niet echt gelukkig, stond voor de auto van Martin. Hij kwam naar het raam, en deed het teken naar Martin om het raampje te openen. Martin dacht dat de jongen problemen zocht maar, hij wou gewoon iets vragen. "Als je eens iets nodig hebt, maakt niet uit wat, ik ben je man" Martin kninkte ja, en antwoorde: "Jij bent mijn man, mar wat is je naam? " Tibeau, Tibeau Peeters. "aangenaam" zei Martin en Martin deed zijn ruit naar omhoog. Met een glimlach stond tibeau naast de auto, en Martin vertrok. Het eten was weer op, en ze hadden geen geld meer. "Wat nu ?" vroeg San-Lee. "We kunnen het vragen aan tibeau of hij ons wat leent ?" zei Martin. San-Lee vond het geen goed idee maar ze konden niet anders. Martin belde naar tibeau en vroeg om een kleine lening. "Hey tibeau heb je niet een honderd euro voor ons opzij liggen ?" vroeg Martin, "Tuurlijk vrienden, ik geef het jullie morgen, ok ?" Martin en San-Lee vonden het een goed idee en bedankten Tibeau. De volgende dag stond tibeau al te wachten aan de voordeur van de school. Martin was verbaasd, en stapte naar tibeau. "Heb je het geld, honderd euro ?" vroeg Martin. "Tuurlijk heb ik het." , en Tibeau overhandigde het geld bijna aan Martin. "Maar terugbetalen hé, je krijgt 2 weken om terug te betalen zo niet komt er vijftig euro bij, want ik vertrouw jullie ras niet echt." Martin was gechokeerd en keek naar tibeau: "Niet alle mensen zijn hetzelfde." en Martin grabbelde het geld uit de handen van Tibeau, reed weg en keek nog een laatste keer naar Tibeau.

hoofdstuk 1: Part 1                                                                                                                                                  De perfecte relatie

"Hey martin" roept Natasha ! Natasha is een bloedmooie vrouw met lange bruine lokken, een prachtig lichaam en gevoel voor humor. "Kom je mee naar de bib ?" Tuurlijk roept Martin, ik kom zo, nog eventjes iets regelen. Martin loopt naar tibeau en overhandigd hem honderd euro zoals beloofd, het is excact twee weken na de lening. Tibeau kijkt naar Martin en zegt: "Ik heb me vergist in jou, je lijkt me wel te vertrouwen." Martin krijgt een vertrouwbare gloed over hem, een gevoel dat hem helemaal opfleurde, beter als tien energydrankjes samen ! Martin heeft geen idee waar de bib is, dus volgt hij Nataha. Hij heeft al eventjes een oogje op Natasha en wilt zijn liefde verklaren aan Natasha. Maar Martin heeft niet genoeg lef om het nu te zeggen, nu, het perfecte moment, helemaal alleen in de straat, niemand die commentaar kan geven. Maar Martin laat zijn kans schieten, op dat moment start Natasha een conversatie met Martin. "En,... hoe gaat het op je nieuwe school? " Martin weet niet wat te antwoorden en mompelt: "euhm... goed ..." Natasha verwacht dezelfde vraag maar Martin stopt met stappen, "Natasha..., ik kan het niet meer verbergen, ik heb gevoelens voor je !" Natasha staat verbaasd te kijken en staat met haar mond vol tanden. Natasha stapt gehaastig door en laat Martin alleen staan in de wind, zielsalleen. Martin gaat met een slecht gevoel slapen, "wat had ik nu mis gedaan ?" De volgende dag staat San-Lee al te wachten met uitgebreid ontbijt. Martin kijkt verbaast "waar heb ik dit aan te verdienen ?" "Het is je verjaardag domoor!" Martin is zo verstrooid dat hij zelfs zijn eigen verjaardag is vergeten. Eens Martin op school arriveert staat Tibeau hem reeds op te wachten. "gelukkige verjaardag Martin" Tibeau overhandigd Martin een smartphone en zegt: "dit is voor je verjaardag" Ik leg je na school alles uit. Martin is dolgelukkig, wat kan deze dag nog verpesten? Plots moest hij aan Natasha denken, normaal staat ze elke morgend te wachten op Martin maar nu niet "vreemd", misschien is ze afwezig? Na drie dagen niets van Natasha te horen, verschijnt ze ineens uit het niets voor Martin. ze mompelt een paar woorden:"ik...het spijt me, mijn reactie was overdreven en ik zou heel graag een relatie beginnen met jou." Toen ze die woorden uitsprak was Martin in de zevende hemel, zijn eerste vriendin.

Hoofdstuk 1: Part 2                                                                                                                                              De ontdekking

Martin was net een hotdog voor hem en San-Lee gaan halen. "een met mosterd en een met ketchup alstublieft." "Sorry ik verkoop niet aan kleurlingen!" Martin werd heel boos en maakte van zijn handen vuisten. Vervolgens sloeg hij op het kraampje, waardoor er een hele explosie rond hem ontstaat. Martin kijkt verbaasd rond en kijkt wat een vernieling hij had veroorzaakt, de hotdog-verkoper lag kreunend op de grond. Martin pakte de verkoper op en nam hem mee naar het dicht bij zijnde ziekenhuis. Martin was nog altijd verbaasd van wat hij had aangericht, hij had een soort kracht ontdekt. Een kracht die zijn hele leven zou veranderen, voorgoed. Maar hij zou die kracht kunnen misbruiken, voor andere dingen en daarbij onschuldige mensen kwetsen. Hij moet nog even nadenken want dat gebeurt ook niet elke dag."Martin"...,"Maaartin!"..."HEY MARTIN!" Martin schoot wakker en hij ziet dat San-Lee al klaar staat om te vertrekken. "Martin ga je nog mee of niet?" San-Lee heeft nog geen rijbewijs en het is veel te koud om te stappen. De twee stappen in de auto en rijden naar de universiteit. "PAS OP!" er was een oude dam op het voetpad en de auto begonnen te slippen. "Nee"...euhm... "Majestic Power'' schreeuwt Martin luid en hij heeft controle over de hele auto en doet hem stoppen. "hoe...hoe heb je dat gedaan?" vroeg San-Lee verbaasd. "Ik heb geen idee, maar ik had ineens alle controle over mijn wagen." Alles ging magisch." Martin en San-Lee zitten nog even te bekomen in hun auto aan de kant van de straat? terwijl de oude dame niets heeft gemerkt. Ze hadden een les gemist door deze gebeurtenis en besloten naar het studentenhuis te gaan. het was toch maar drie uur les vandaag, dus konden ze ziich wel een dagje vrij permiteren. Terwijl Martin het middagmaal maakt, gaat San-Lee naar zijn kamer waar hij een paar rare ijzerwerken heeft staan. Het is een soort van hobby, maar dan een rare hobby. Martin is net bezig  met het eten, als San-Lee met een glimlach uit zijn kamer komt, met zijn armen achter zijn rug. "Wat heb je daar?" vraagt Martin uit nieuwsgierigheid. "Mijn eerste werkstuk is af !" Het is een groot kunstwerk van ijzer. Martin wou het eens vastpakken, hij hield het vast, maar en gebeurt ineens iets raar.