*klop* *klop* *klop*
De deur werd opengemaakt door de zoon van Meral.
Ik ging naar binnen zonder dat ik hem aankeek, en met een raar gevoel alsof er wat gaat gebeuren.
Ik liep direct naar mijn kamer om mijn spullen te leggen.
W-WAT IS D-DIT....
"WAT ZIJN AL DEZE JONGENS-SPULLEN HIER?!"
Ik hoorde iemand de trap opkomen en richting mij kant komen, ik verwachtte Kemal maar het was Meral.
Ze keek me heel bazig en arrogant aan.
"Nou jongedame dat is de kamer van Arda" zei ze netalsof het heel normaal was.
"Maar dit was mijn kamer en mijn spullen zaten hier zagen jullie dat niet"
"Hey geen grote mond he dame anders zeg ik het tegen je vader!" Zei ze dit keer op een hogere toon.
Oh oohh dit komt niet goed zo.....
En opeens hoorde ik Kemal de trap opkomen en hij keek heel boos naar mij.
"Kemal senin kızın var ya istemiyor biz burda kalalım gidin burdan diyor"
"Kemal weet je jou dochter wilt niet dat wij hier blijven ga weg van hier zegt ze"
" Hayır gerçekten ben öyle birşey demedim Vallaha"
" Nee echt ik heb dat niet gezegd Wollah ( ik zweer op Allah )"
" Annen hiç yalan söylemez o ne derse doğrudur"
" Je moeder liegt nooit wat zij zegt is de waarheid" zei hij met een boze en zware stem.
En ik kreeg een hardere klap dan dat ik altijd kreeg.
Ik zag Meral gemeen grijnzen en ik werd zoo boos maar ik liet het niet merken.
Zachtjes wreef ik over mijn wang en liet een traan er overheen rollen.
Ik liep richting Cansu en ze omhelsde me zachtjes en zei dat ik met haar moest slapen voortaan.
We liepen samen naar haar kamer....
