Bad End Friends เมื่อตอนจบไม่ได้ดีเสมอไป

BEF CH1. Beast Wirt

"เกร็ก เกร็ก!!"
ในป่า Unknown อันมืดมิด มีเพียงเสียงของเด็กหนุ่มเท่านั้น ที่ดังสนั่น
"เกร็ก นายอยู่ไหนนะ" ผมตะโกนออกไป เผื่อหวังว่าเค้าจะตอบกลับ แต่ก็ไร่วี่แวว ผ่านไปหลายนาที ผมก็ยังคงตามหา อากาศเริ่มเย็นลง เมื่อค่ำคืนมาเยือนพร้อมพายุหิมะ การมองเห็นเริ่มพล่าเลือน มีเพียงแสงจากพระจันทน์เท่านั้นที่ส่องสว่างชี้ทางให้ ในใจพลางคิดว่าต้องหาที่หลบ ทันใดนั้น เสียงร้องเพลงของใครสักคนก็ดังขึ้น มันไม่ใช่เพลงที่สนุกสนานหากแต่เป็นเพลงที่เศร้าโศก
"ยังไงก็เถอะ ลองตามไปก่อนละกัน"ผมคิดในใจพลาง ยันตัวลุกขึ้นเดินตามเสียงไป
ในไม่ช้าก็เหมือนได้ออกจากป่าแต่ไม่ใช่
เป็นเพียงพื้นที่เปิดโล่งเท่านั้น เสียงร้องหยุดตรงนี้ เบื้องหน้าผม มีตอไม้ตั้งตะหง่านอยู่
"เกร็ก นายอยู่ไหน" ผมเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง คราวนี้เหมือนได้ผล
"WIRT" เสียงที่แผ่วเบาลอยตามอากาศมา
เมื่อผมได้ลองเงี่ยหูฟัง ก็ได้ค้นพบเรื่องที่น่าเศร้า "ไม่นะ..เกร็ก ไม่!!" สิ่งที่ผมพบคือ
เกร็กกลายเป็นตอไม้ไปซะแล้ว
ราวกับเขารวมร่างกับต้นไม้ก็ไม่ผิด
"เกิดไรขึ้นนะ เดี่ยวพี่จะช่วยเอง"ผมรีบดึงกิ่งไม้ใบไม้ที่ขึ้นตามตัวเขาอย่างไม่รีรอ
"Wirt ชั้นผิดเอง"
เกร็กพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า
"ว่าไงนะ!?" มือที่กำกิ่งไม้ไว้หยุดนิ่ง
"นายพูดว่าอะไรนะ"
"ชั้นบอกว่าชั้นผิดเอง ดูนี้สิ" เกร็กยืนก้อนหินมาให้ ใช่แล้ว..มันคือ RockFace ก้อนหิน
ที่เกร็กวาดรูปหน้าตาตลกๆลงไปและพกมันไว้ตลอดตั้งแต่เริ่มหลงทาง
"ชั้นขโมยมันมาจากสวนของคุณนายดานิเอล
นายต้องเอามันไปคืนแทนชั้น"ในระหว่างที่พูด เกร็กก็ไอออกมาบ้าง
"ไม่ๆๆ นายต้องไปคืนเองสิ ทำใจดีๆไว้เกร็ก
พี่จะรีบช่วยนายเดียวนี้"
-ฟุบ-
หือ? อะไรบางอย่างล้มลงข้างๆ ผมเลยหันไปมอง คนตัดไม้!! ทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี้ละ
"ว่าไงละ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย"
น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกแม้ไม่ดังนักแต่ก็สั่นสะเทือนทั้งป่าได้ เขามาแล้ว The Beast
ผมรีบคว้าขวานที่ตกอยู่ข้างๆคนตัดไม้
"อะ..อย่าเข้ามานะ!"เสียงผมเริ่มสั่นเพราะอากาศหนาวหรือความกลัว!?
"ข้าแค่มาเสนอข้อตกลง"
"ข้อตกลง?"
ยังคงจับขวานแน่น ผมไม่ไว้ใจเขา
"น้องเจ้ากำลังตาย แต่ข้าทำให้รอดได้ สนใจไหม" อสูรเสนอด้วยเสียงที่ราบเรียบ
"หมายความว่าไง!!"
"ข้าก็แค่เอาวิญญาณน้องเจ้าใส่ไว้ในตะเกียง
และเจ้าต้องหาฝืนจากต้นไม้เอลวู๊ดมาเติม เพื่อให้วิญญาณยังคงอยู่ต่อไป ง่ายแค่นี้เอง สนใจไหม" อสูรยังคงรบเร้าข้อเสนอ
"ไม่ เกร็กยังไม่ตาย ชั้นจะช่วยไว้ให้ได้"
ผมตอบกลับในทันที ผมจะไม่ปล่อยให้น้องตายหรอก ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมใช้ขวานที่ได้มา ค่อยๆฟันต้นไม้ที่เกาะตามเกร็ก เพราะขวานค่อนข้างหนัก ผมจึงเป็นห่วงว่าจะฟันโดนเกร็กบ้าง ก็เลยทำแบบทุลักทุเลไปเรื่อยๆ
"เจ้าก็รู้ น้องเจ้าไม่รอดหรอก ยิ่งสภาพอากาศแบบและร่างกายที่อ่อนแอ เขาจะตาย!!"
เหมือนความมืดและความสิ้นหวังเริ่มเกาะกิน
ใช่..ผมรู้ดี พวกเราอาจจะไม่รอด ในหลายวันที่ผ่านมานับจากหนีออกจากบ้านอดิแลคและทิ้งเบียทริซไว้ พวกเราไม่ได้กินอะไรเลย
ถึงจะมีผลไม้ประทังชีวิตได้แต่ก็ไม่มากพอ
จนกระทั่งหาทางกลับบ้านได้
มือที่กำขวานไว้ค่อยๆอ่อนแรงลง ปล่อยขวานตกลงแถบเท้า เข่าเริ่มสั่นไหว ในไม่ช้า Wirt
ก็ต้องยอมแพ้ต่อความสิ้นหวัง
"ก็ได้ ว่ามา"ผมถอดหายใจก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบเหมือนกับว่าผมปลงกับทุกอย่างแล้ว ใช่สิ..ไม่อย่างนั้นพวกเราจะตาย ทั้งคู่!
"เยี่ยมมาก เป็นคำตอบที่ดี" อสูรดีดนิ้ว 1 ครั้ง
อึก!อ่าาาาาา เหมือนกับร่างกายร้อนเป็นไฟ
ผมดิ้นทุรนทุรายบนพื้นที่ถึงเต็มไปด้วยหิมะ แต่ก็ไม่อาจดับร้อนได้ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกาย ต้นไม้งอกและปกคลุมทั่วแขนขา
กิ่งไม้งอกออกมาจากหัวเหมือนกับเขากวาง
ไม่นานความเจ็บปวดทั้งหมดมันก็หยุดลง
อสูรยืนกระเกียงมาให้
"จงดูแลอย่าให้ไฟดับไม่เช่นนั้นน้องเจ้าจะตาย หายไปตลอดกาล" "อืม"
ผมรับมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกที่ว่าผมอาจจะต้องพรากชีวิตของใครสักคน
ไม่ต้องห่วงเกร็ก พี่จะดูแลเธอเอง
The Beast หายลับไปในป่า ปล่อยให้ความเงียบเหงาเข้าปกคลุม คนตัดไม้ก็ยังคงสลบอยู่ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ ผมแบกคนตัดไม้ขึ้นมา ไม่น่าเชื่อเพราะพลังของอสูรหรือไง
ตัวเขาเบามาก บ้านคนตัดไม้เหรอ..โรงสีข้าว
ผมได้แค่อุ้มเขาไปวางที่หน้าประตู แต่แปลกในบ้านกลับมีไฟเปิด ทั้งๆที่เขาอยู่คนเดียว
ได้แต่สงสัยแต่ช่างเถอะ
ลาก่อน..คนตัดไม้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง
แล้วผมก็เดินเข้าป่า อ่า..ดูสิ ไฟใกล้ดับแหละ
-------------------------------------------------------
ขอบคุณที่อ่านคะ><