Note : ตอนพิเศษฉลองยอดวิวฟิคบ้านแตะ1k เนื้อหาในตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นกับเนื้อเรื่องหลัก________________________________________________________________________
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงได้คิดว่า "ยมทูต" นั้นเป็นบุคคลที่ไม่ดีและน่ากลัว
เพราะเขาแค่ต้องพาคุณไปส่งจากชีวิตหลังความตาย
เขาไม่ได้ฆ่าคุณ
คุณลองคิดดูสิว่ามันจะเป็นยังไง
หากคุณต้องเดินไปยังนรกเพียงลำพัง
หนาว
นั่นคือความรู้สึกแรกที่เด็กหนุ่มสัมผัสได้ อุณหภูมิรอบข้างที่ต่ำกว่าปกติปลุกให้ร่างเล็กได้สติฟื้นขึ้นมา เปลือกตาหนักอึ้งกระพริบถี่ๆก่อนจะเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ
นี่เขายังไม่ตาย!?
ไม่สิ กรีดข้อมือลึกไปขนาดนั้นถ้ายังไม่ตายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ความคิดที่มาพร้อมกับข้อมือที่ถูกยกขึ้นมาตรงหน้า แต่ก็เปล่าประโยชน์ที่จะมองเห็นเมื่อไร้สิ้นซึ่งแสงใดๆสาดส่อง มีแต่ความมืดมิด
ทอมไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหน
เขารู้เพียงที่นี่ทั้งมืด และก็หนาวจับหัวใจ
"เอ่อ... มีใครอยู่ที่นี่ไหม...?"
นับว่าเป็นการกระทำที่โง่สิ้นดีที่ถามออกมาแบบนั้น แต่กลไกลของมนุษย์ หรืออย่างน้อยเขาก็เคยเป็นผลักดันให้ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นลงไป
ที่นี่มันน่ากลัวเกินไป เขาไม่อยากจะอยู่ในความมืดคนเดียว
อย่างน้อยถ้ามีใครมาอยู่เป็นเพื่อนทามกลางความมืดก็น่าจะดี... ล่ะมั้ง
ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนพยายามฝ่าสายตามองเข้าไปในความมืดนั้น พลันใบหูก็แว่วได้ยินเสียงลมหายใจหอบดังมาจากด้านหลังของตน ลมหายใจที่มาพร้อมกลิ่นเหม็นชวนสะอิดสะเอียน
YOU ARE READING
Home [ Ryantom ]
Fanfiction"Home is where the heart is" บ้านของทอม คือไรอัน และบ้านของไรอัน คือทอมเช่นเดียวกัน "ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ฉันจะทำให้ทุกที่เป็นเหมือนบ้านสำหรับนาย"