Onverwacht ✦ [Teen wolf]

*2* Myra

Zodra ik een bosje hoor ritselen draai ik me verschrikt om. Waakzaam kijk ik rond met mijn geweer in de aanslag. 'Kom dan, grote boze wolf!' Ik grinnik. Opeens springt er een groot "jongensachtig" ding uit de bosjes. Ik schiet, raak. Maar door de sprong die de wolf maakte kraste hij met zijn poot over mijn arm. 'Auww!' Gil ik. Ik schop het ding een keer hard. Ik zie dat hij langzaam transformeert naar mens. Het is een jong ventje. Waarschijnlijk nog maar 15 ofzo. Arm ding. Ik begin medelijden te krijgen. Oké, wacht even. Stop daar.

Medelijden?!

Ik ben een jager, geen softie! Deze gast zat goed fout door mij pijn te doen, dat zal hij weten ook! Ik richt mijn geweer nogmaals op de jongen.
Met zijn hoopvolle, lichtblauwe ogen kijkt hij me zielig aan. 'Denk maar niet dat ik je vergeef!' Roep ik naar hem. Hij krimpt ineen. Ik wil schieten, maar ik kan het niet, het lukt gewoon niet. (A/N: Ik zou dat echt niet durven, jij wel? :'))

'Ren.' zeg ik tegen de jongen. 'Ren hard weg en leer jezelf te beheersen. Dan zal ik je niets meer doen.' Hij knikt opgelucht en vlucht heel hard weg. Ik twijfel. Was dit wel de goede oplossing? Geen idee, misschien gaat hij nu in de rest van de stad mensen uitmoorden. Dan zal ik hem krijgen...

Als ik heel stil ben hoor ik een geluid. Gehuil? Van weerwolven? Dat klinkt goed. Ik loop zo snel als ik kan op het geluid af. Ik hoor gegrom achter me. Zo snel als ik kan draai ik me om en schiet in die richting. Nu hoor ik alleen nog maar een jankend geluidje. Ha, die had je niet verwacht. Als ik naar mijn slachtoffer kijk die ik een meisje met blond haar en felgele ogen. Een beta dus, hopelijk is de alfa ook in de buurt. Ik grijns. 'Waar is je alfa dan, meiske?' Vraag ik aan d'r. 'I-ik heet Maaike, I-ik weet niet wa-waar hij is!' Daarna sluit ze haar ogen. Dood denk ik. Okay.

Ik besluit dat het wel genoeg is geweest, morgen school. Mijn eerste echte dag. Spannend.

Ik ren naar huis toe. Behendig spring ik over de schutting en klim door het raam naar binnen. Zachtjes leg ik mijn wapens en kogels weg en ga ik in bed liggen.

Ik liep door het bos, net als gisternacht. Het was koud, de gure wind blies door mijn haren. Ik hoorde niets dan alleen mijn eigen voetstappen. Ik liep langzaam verder. Met mijn geweer in de aanslag. Opeens besefte ik me iets.

Zijn dit wel mijn voetstappen?!

Ik ging stilstaan om te luisteren of ik een ander geluid hoorde. Nope. Ik liep verder, dieper het bos in. Ik ving een geur op, de geur van bloed. Angst bekroop me. Toch liep ik door. Ik heb een doel. Alle slechte wolven uit te moorden. Dan hoorde ik gehijg. Het kwam van links. Nog voor ik me kon omdraaien sprong het beest op me. Ik maaide met mijn armen en trapte met mijn benen, maar het ging niet van me af. Opeens voelde ik een stekende pijn in mijn been. Ik schreeuwde het uit. Het beest rende weg. Ik, Myra van Heesch, was gebeten.

Badend in het zweet word ik wakker. Of ja, ik schrik wakker. Ik ga overeind zitten. Een nachtmerrie, serieus. Ik weet nooit of dromen en nachtmerries iets betekenen of niet. Dan krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Echt waar,  Myra, het "betekent" iets?! Ik lach mezelf uit. Natuurlijk betekent het niks. Komop zeg.