Yavaş adımlarla ilerledi
bugün her zamankinden daha karanlıktı ağlama seslerini de duyabiliyordu , ağlama seslerini buraya ne zaman gelse duyardı ama karanlık olması...Bu işlerin artık iyi gitmediğinin bir işaretiydi bunu o da biliyordu ve bu onu korkutuyordu . Adım sesleri yankılanıyordu ama ağlama ve hıçkırma sesleri bunu bastırıyordu sonunda kapının önüne geldiğinde durdu onunla konuşmazdı en azından şimdilik olmazdı doktorlar buna izin veremezdi yeni arkadaşlara ihtiyacı vardı . Bu yeni arkadaş ise ona benzeyen , onunla aynı acıyı yaşamış biri olmalıydı bu da onun aklına sadece bir kişi geliyordu... "Natsu Dragneel" onu ikna etmek kolay olmayacaktı...Ama bunu kuzeni için yapmak zorundaydı biraz daha kapının önünde durdu odayı inceledi geldiklerinde burayı onunla beraber düzenlemişlerdi sadeydi ama bazı küçük detaylar odayı sevimli göstermeye yetiyordu aslında psikolog olma kararını insanlar onun yaşadığı gibi şeylerden sonra kendilerini kaybedebiliyordu tıpkı onun gibi , biraz daha durdu burada sonra burada beklemenin onun veya kendisi için hiç bir şey değiştirmeyeceğini anladı ve oradan çıkmaya karar verdi alına oradan kimseye haber vermeden çıktığı gelince Erza'yı aramaya karar verdi zaten bir tek onun numarası vardı telefonunu çıkarıp E harfine geldiğinde Eraza'yı aradı kısa süre içerisinde açılmıştı konuşacaktı ama bir kaç kırılma ve bağrışma sesi duyduğunda korkmuştu Michelle çünkü Erza'yı ve arka
daşlarını az da olsa tanımıştı şu anda Erza onları dövüyor olabilirdi yani en azında Gray , Gajeel ve Natsu'yu kızları o kadar sert davranacağını düşünmüyordu...
Michelle : A-alo
Biraz derin nefes alış verişleri dinledi koşmuştu galiba çok hızlı nefes alıp veriyordu
Erza : Özür diler-
Michelle : Hayır asıl ben özür dilerim size haber vermeden gitmek zorunda kaldım bir telefon aldım da şimdi Natsu'ya ve size ihtiyacım var
Bir süre ses gelmemişti Michelle hayatı boyunca ilk defa bu kadar hızı konuşmuştu genelde yavaş ve tane tane konuşurdu , bir süre ses gelmedi karşı taraftan
Erza : ... Ha ?!
Michelle çok hızlı konuştuğunu anladı ve daha sakin bir şekilde anlattı Erza onayalayan seser çıkardığın da az kalsın sevinçten çığlık atacaktı kendini zor tuttmuştu
Erza : Tamam o zaman sen bize oranın konumunu atarsın
Michelle : Tamam , tamam hemen atıyorum görüşürüz
Erza : Görüşürüz
Telefon kapandığında hastanemsi yerin konumunu attı buraya tam olarak bir hastane denemezdi burada hastalıkar tedavi edilmiyordu ya da deliler tutulmuyordu ama ortam olarak hastaneyi andırıyordu tekrar kapının camından içeri baktı sonunda ona göre arkadaşlar buldum diye düşünüyordu Michelle ama öyle miydi onları tanımak ona iyi gelecek miydi ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutlu Son...Mu ?!
Random-UYARI- Bu hikaye can sıkıntısından kaynaklı olarak yazılmıştır... Çoğu insan birini kaybetmenin verdiği acıyı yaşamadan öğrenemez dışarıdan görüpte üzülmekle alakası yok birini...Sevdiğin birin...
