---Natsu---
Üstümde duran ve suratımı yalayan köpeğe baktım üstümdeki köpeği ellerimle kavrayıp kucağıma aldım Lucy'e döndüğümde onun da üstünde aynı cinsten bir köpek vardı -golden cins- tabi o benim üstüme düşenden daha küçüktü sanırım bir yavruydu onu da Lucy'nin kucağının üstünden aldım ve ikisini de yere koydum
Natsu : Bunların sahipleri falan yok mu ?! Yani ormanın en uç köşesindeyiz ne işi var bunların
Lucy : Natsu ! Hayvanlara karşı bu kadar kaba olmamalısın , belki onlar da bizim gibi kaybolmuşlardır . Sonuçta daha sen elindeki harita ile yolu bulamazken onlara laf etmen çok kaba bir davranış
Natsu : Tamam anladık iyi ki bir hata yaptım , şimdi izninle yolumuzu bulmaya çalışmaıyım
Lucy , köpekleri severken ben haritayı incelemeye devam ettim harita birden elimden kaydığında haritadan kalmış olan havada uçuşan parçaları gördüm tam sinirle köpeklere bağıracaken Lucy'nin bana attığı kötü bakışlarla bundan vazgeçtim ondan korktuğumdan değildi sadece onu da incitmek istemiyordum sakinleşmek için derin nefesler alıp vermeye başladım
Lucy : Görünüşe göre birileri çok çabuk sinirleniyor.
Lucy köpekleri sevmeye devam ederken ben yolumuzu nasıl bulacağımızı düşünmeye devam ettim
Natsu : Onları sevmek yerine biraz bana yardım etsen !
Lucy : Eminim ki onlara gereken ilgiyi verdiğinde bize bazılarının yapamadığı kadar çok yardımcı olabilir
Natsu : Oh ! Demek öyle o zaman sana köpeklerle birlikte yolunu bulmada iyi şanslar !
Daha bir kaç adım atmıştım ki hıçkırık sesleri duymaya başladım , arkamı döndüğümde ise ağlayan Lucy ile karşılaştım . Ah ! Onu incitmek istemezken bile onu incitiyordum hızla yanına döndüm ve yanına çömeldim
Lucy : Neden döndün !? Zaten ben sana ayak bağı oluyordum değil mi ?! Bu yüzden ilk fırsatta beni bıraktın beni yanına da istememiştin...Sen ! Sen ! Ah !
Bu sefer ayağa kalkıp ilerlemeye başladığında ben de onu takip etmeye başladım
Natsu : Bunların hiç biri doğru değil...Sadece öfke kontrol sorunlarım var ve...Sana zarar vermek istemedim ayrıca seni gerçekten yanımda istemeseydim ne sen burada olurdun ne de ben
Natsu : Ve az önce olan şeyler içinde...Ü-üzgünüm
Lucy aniden bana döndüğünde neredeyse ona çarpıyordum , biz ilerlerken köpekler hala peşimizdeydi
Lucy : Eğer seni affetmemi istiyorsan bana bir söz ver !
Söz mü ?
Natsu : Eğer tutabileceğim bir söz ise neden olmasın
Lucy : Bugünden itibaren beni tek başıma bırakmayacaksın !
Natsu : Ne ben böyle bir söz veremem ya senden ayrılmak zorunda kalırsam ?
Lucy : İşte bu yüzden söz vereceksin ! Şimdi söz ver yoksa...Yoksa seni Erza-san'a söylerim ve seni asla affetmem
Şimdi bir de işin içine Erza karıştı bu konuya , kendisini katması yetmez gib
Natsu : Pekala , pekala sana seni asla yalnız bırakmayacağıma dair söz veriyorum !
Lucy : Erkek sözü mü ?! ( Buradan Elfman'e selamlar )
Natsu : Erkek sözü !
Ve bu şekilde onun gönlünü alabildim en azından şimdilik ikimizde de bu inat olduğu sürece birbirimizi daha çok kıracağız sanırım , Lucy bana bakıp gülümsediğinde şimdilik bunları düşünmem gerektiğini fark ettim artık anı yaşamayı öğrenmeliydim ve bunu bana en iyi öğretebilecek kişi Lucy'di bunu yeni anlamıştım ama hala çok geç değildi
Lucy : Eğer yaşamaya devam etmek istiyorsan ilerlemeye devam etmeliyiz.
Natsu : Artık elimizde harita yok yolu nasıl bulmayı düşünüyorsun ?
Lucy : Haritamız olmayabilir ama hala onlar var bilirsin köpeklerin yön bulma duyuları ve koku alma duyuları çok gelişmiştir eminim bizi piknik alanına götürebilirler.
Natsu : Madem öyle diyorsun o zaman artık ilerleyelim yoksa buradan canlı çıkamayacağım
Lucy : Hadi gidelim !
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutlu Son...Mu ?!
Random-UYARI- Bu hikaye can sıkıntısından kaynaklı olarak yazılmıştır... Çoğu insan birini kaybetmenin verdiği acıyı yaşamadan öğrenemez dışarıdan görüpte üzülmekle alakası yok birini...Sevdiğin birin...
