Slytherin girl

Αντιο.

<<Κατσε,κατσε τι εννοεις χωρίζουμε;>>
<<Χιθ μην κανεις σκηνη ουτοσιαλλως δεν ειχαμε και κατι...>>
<<...σημαντικο; Δεν ειχαμε κατι σημαντικο; Αυτο πηγές να μου πεις; Τοτε γιατι ειμαστε μαζι τα τελευταια 3 χρονια; Δεν ξερω για σενα αλλα για μενα ΕΙΣΑΙ σημαντική. Δεν γινεται να με χωρίζεις απο την μια στιγμη στην αλλη, χωρις να ξερω Καν τι εχει γινει. Αν εκανα κατι θελω να το ξερω.>> Ειχα κρατήσει τα δάκρυα μου αλλα τα δάκρυα ξεχείλιζαν ανεξέλεγκτα.
<<Δεν φταις εσυ.>> προσπάθησα να ακουστω αποφασιστική αλλα η βραχνάδα της φωνής μου με πρόδωσε.
<<Με προδωσες; Δεν πειραζει, εννοω πειραζει αλλα δεν θελω να σε χάσω. Θα το ξεπεράσουμε, αν σε στενοχώρησα με κατι, οτιδήποτε...>> δεν μπορούσα να τον αφήσω να συνεχίσει. Εκανα κακο κι στους δυο μας.
<<Χιθ τελειωσαμε.>> ειπα και το έκλεισα. Τοτε ημουν ελεύθερη να κλαψω όσο ηθελα. Δεν ηταν για τον Χιθ, βασικα ισως να ηταν και για αυτον. Ηταν για ολα όσα αφηνω πισω μου. Δεν θα ημουν στο σχολειο που θα με περίμεναν οι φιλοι μου, ούτε θα τρώγαμε ξανα ντόνατς στα διαλείμματα. Άραγε στη σχολή τι φαγητά εχουν; Δεν πιστεύω να εχουν κατι ποντικοουρες και σαύρες.. Ιου, θα παρω πακέτο το μισο σουπερμάρκετ για να ειμαι σιγουρη.. Τελος παντων επρεπε να το πω στα παιδια. Μπηκα messenger στην ομαδικη μας για να τους το πω αλλα με ειχε προλάβει ο Σαμ.. Ειχε πει να βγουμε για καφε γιατι ηθελε κατι να μας πει.. Ο Χιθ ειχε συμφωνήσει ηδη. Όπως και η Τανια. Εγω και η Λουση δεν ειχαμε απαντήσει ακομα. Πληκτρολόγησα γρηγορα "ναι αλλα θελω και εγω να σας πω κατι σημαντικο". Ο Χιθ ειπε απευθείας "Οκευ". Φφ, ελπίζω να ειναι θυμωμένος μαζι μου, θα παρει πιο ευκολα την απουσία μου.. Ναι ναι ξερω φυσιολογικά το αντίθετο θα επρεπε να ηθελα. Αλλα οτι ειναι πιο καλο για αυτον.. Αυτο με ενοιαζε.. Ο Σαμ και οι αλλες απάντησαν και αυτες ενταξει.. Ξάπλωσα να ξεκουραστώ, άνοιξα να διαβασω το twilight, ειχα ελαφρώς ενα κολλημα με αυτη την σειρα βιβλίων.. Ημουν στο λυκόφως όταν ο Τζειμς προσπαθούσε να πιάσει την Μπελά και αυτη έφυγε μονη της να παει να τον συναντήσει στην σχολή χορού.. Την ηλιθια. Δεν διάβασα πολυ ίσα ίσα 2-3 σελίδες που με πήρε ο ύπνος. Στο όνειρο μου ειδα πυργίσκους μεγαλα κτήρια, και μετα διαφορα μπουκάλακια. Ημουν σε μια αίθουσα. Οι κουρτίνες φρόντιζαν να μην περνάει στάλα φωτός στην αίθουσα παρολαυτα ηταν αρκετα φωτεινά. Καθόμουν σε ενα θρανίο. Απέναντι μου καθόταν ενα αγορι. Όμορφο. Με μαλλιά στο χρωμα του σιταριού, των αγρών που θυμόμουν απο τα χωράφια της γιαγιάς μου.. Τα ματια του ενα ψυχρό γαλάζιο. Αλλα όσο ψυχρά και αν φαίνονταν μου φάνηκε οτι τα ειδα..θλιμμένα; Το όμορφο αγορι απο το όνειρο μου με κοίταξε και μου χάρισε ενα χαμόγελο. Σιγα σιγα ομως, σαν να συνηδητοποιουσαι τι εκανε σταμάτησε να μου χαμογελάει. Όταν τον ξανακοιταξα, το γλυκο προσωπο που ειχα αντικρίσει πρωτύτερα ηταν τωρα μια άχαρη μάσκα, θυμωμενη μαζι μου, λες και του ειχα προκαλέσει κακο.. Ο καθηγητής φώναξε το όνομα μου. Και ξύπνησα. Τοσο δυνατή ηταν η φωνή του. Κοίταξα το ρολόι 3:47 περασμένα κατα πολυ μεσάνυχτα. Καλυτερα να ξαναπεφτα για υπνο, ηταν μεγαλη μερα αυριο. Ετσι ξανακοιμηθηκα, και όταν ξυπνησα την επόμενη μερα το πρωι δεν θυμόμουν τιποτα απο το όνειρο που με ειχε αναστατώσει..