Slytherin girl

Διαγωνιος Αλεα

<<Τζεσικα κατέβα. Θυμήσου ειναι μακρύς ο δρόμος ούτε ξερω που ειναι η Διαγώνιος Λαλεα.>>
Κατέβηκα γελώντας. <<Αλεα μαμα..>>
Είμασταν έτοιμες να παμε για ψώνια για την νεα σχολική χρονια...ως μάγισσα. Δεν το ειχα χωνέψει αλλα το ειχα αποδεχτεί.. Βασικα τα πράγματα είχαν κυλήσει καλα χθες το βραδυ οποτε αυτο μου εδωσε κουράγιο να συνεχίσω.. Ο Χιθ έκλαιγε.., πολυ, και μου ειπε οτι δεν τον νοιαζει που φευγω και οτι θελει να ειμαστε μαζι, οτι η αγαπη μας θα αντέξει και κατι τετοια.. Αναστέναξα.. Ενταξει μαρεσε ο τρόπος του αλλα πολλες φορες ηταν υπερβολικά ρομαντικός και να, με κούραζε.. Τα κοριτσια το πήραν καπως κατάκαρδα και με ρωτούσαν αν υπήρχε πιθανότητα να αλλαξω γνωμη.. Βασικα η Τανια περισσοτερο.., η Λουσυ βούρκωσε αλλα απέφυγε να δειξει οποιοδήποτε σημάδι οτι θα της λείψω.. Ετσι ειναι αυτη. Η Τανια παλι δεν ειχε προβληματα στην έκφραση.. Ειχε ολο το πακέτο, παρακάλια κλαμμα μυξες συνάχι.. Ο Σαμ απλα έμεινε ακίνητος και με κοίταζε εξεταστικά, λες και προσπαθούσε να ανακαλύψει το μυστικό μου.. Δεν ειμαι τοσο σιγουρη οτι το εχαψε.. Τελοσπαντων, το μονο αρνητικό, εννοω φουλ αρνητικό απο εκείνη τη μερα ηταν τα νεα του Σαμ.. Θα έφευγε και αυτος, βεβαια οχι για τον κοσμο τον μάγων όπως δεν αποκάλυψα, αλλα για ενα σύγχρονο κολέγιο σε μια πόλη που ειχε περίεργο όνομα.. Εκείνη ηταν η στιγμη που παράτησα τον Χιθ και άρχισα να αντιγράφω την Λου, ναι ξερω θα έφευγα ουτως η άλλως αλλα ο Σαμ ηταν το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που μπορούσε να καταλαβει την ψυχη μου, ακομα και αν δεν μιλούσαμε.. Μονο αυτος με άκουγε και καταλάβαινα οτι ακούει.. Ναι με τον Χιθ ειχα κατι ξεχωριστό, κατι ερωτικο, κατι μοναδικό, αλλα εκει που έβαζα τον καλυτερο μου φίλο δεν έβαζα ανθρωπο. Ηταν καπως να ακουω οτι θα φυγει ακομα και ας έφευγα εγω.. Αλλα φυσικα το γεγονός οτι ουτοσιαλλως ειχα κλάψει που θα έφευγα εγω και θα τους έχανα ολους απάλυνε καπως τον πονο μου εκείνη τη στιγμη.. Τωρα που το ξανασκεφτομουν μαλιστα, χαιρόμουν.. Ο Σαμ ειναι έξυπνο παιδι, ακομα και εδω να εμενα και να μην γινόμουν η μάγισσα φουρκα δεν θα επρεπε να τον αποθαρρύνω απο την ευκαιρία του για ενα καλυτερο μέλλον.. Όσο σκεφτομουν αυτα και αλλα πολλα η ωρα κυλούσε γρηγορα σαν να την εσμπρωχνε καποιος και πριν το καταλαβω η μαμα σταμάτησε.. Κοίταξα εξω απο το παράθυρο του μικρού μας αυτοκινήτου περιμένοντας να δω μαγαζιά και ανθρωπους και βιτρίνες.. Τιποτα.. Ενας απομονωμένος δρόμος με πολλα ερείπια και το γνωστό καυσαέριο της πόλης.. Μπηκα με την μαμα σε ενα μαγαζι, σαν ταβέρνα έμοιαζε.. Η μαμα μιλησε στον ανθρωπο και αυτος μας οδήγησε σε ενα δωμάτιο πισω απο τα τραπέζια και τον κοσμο.. Εκει βρισκόταν ενα τζάκι, ενώ απο διπλα του υπήρχε ενα κύπελλο με καστανοπρασινη σκόνη..