Birmeczuphatun

Tuhaf..

Vallahi ne denir buna bilmiyorum öyle bir haldeyim ki şimdi .
Tuhaf ,çok tuhaf. Bosvermislik mi denir , cok kafaya takmislik mi , birseylerin olmayacagini anlamislik  yoksa kabullenemeyip isyan edilmislik mi bi garip.
Anlamsiz , acimasiz , ahlaksiz , allahsiz bir his .
Tuhaf , cok tuhaf.
Guvenimi yitirdim bazi seylere , saka lan saka butun iyi niyetimi sikmisliklerine karsin hicbir guvenim kalmadi nefes alan varliga.
Gogsumu acitan , burnumun diregini kiran , derin derin nefes almama sebep olan bir his.
Onceden kulakligimin birini takmazdim , muzigin sesi en kisikta olur araba gelirse duyayim diye , anayollara yaklasincada ust gecitten gecerdim.
Simdi ikisini birden takiyorum kulakligimin , son ses muzik yolun karsisinda duyulur . Ha birde anayolda yururken kopruden gecen insanlara kufrediyorum . Dikkat ediyorsa bir insan , attigi adima , vardigi sokaga , ictigi sigaraya , baktigi gozlerine vardir elbet birileri hayatinda geride birakmak istemedigi. Ne insanlar lan hala birileri icin kendilerini dusunuyorlar. Sahi kac zaman oldu bu hissiyati unutali sayamadim , saymakta istemedim.
Neyse yanimdan gecen kamyon soforu bagirdi " okadar kornaya bastik duymuyorsun öleceksin ufaklik cik kaldirima" diye .
Tassaklisindan bir gulucuk attim gectim yolun diger kiyisina.
Gene geldi oturdu gogsume o sizi.
Tuhaf , cok tuhaf.
Ellerimi titreten , sesimi kirleten , gozlerimi koreden bir his.
Titreyen ellerimde aradim bir cok gercegi , iyi niyetimin sikilmisligini , vicdanimin temizligini, en kotusunde bile o insani aklamak icin gecelerce icimi desisimi.
Tuhaf , cok tuhaf.
Icimi delen , ayaklarimi kesen bir his.