GÜNEŞ'İN DOĞUŞU

1. Bölüm-GD

İlk hikayemle karşınızdayım ;) Ne kadar çok vote gelirse o kadar çabuk yb yazarım :)) Bu arada bana kitap kapağı vb. şeyler yaparsanız çok sevinirim ve bölümleri size ithaf ederim :D İyi okumalar...

Media: Güneş Karam ❤

Ben Güneş.Evet,şu gerizekalı kız.Kasabada duymuşsundur zaten.Bana gerizekalı derler.Aslında tek hayali pilot olmak isteyen gerizekalı bir kız.Neden mi gerizekalıyım?Çünkü hafıza kaybı geçirdim.Burada birine beni sorarsan 'gerizekalıdan mı bahsediyorsun'demeyen kişi yoktur.Anladın mı?Daha fazlasını mı öğrenmek istiyorsun?Ben disosiyatif amnezi geçirdim.Yaşadığım duygusal travma sonucu gerizekalı diye anılmaya başladım.Hayatımın bir gününü hatırlamıyorum.Ve sanırım en önemli gününü.Çünkü o gün benim hayatımın geri kalanını da değiştirdi.Evet,ben hayatımın en önemli gününü hatırlayamayan bir gerizekalıyım.Doktorlar o gün çok ağır şeyler yaşadığımı ve duygusal travma geçirdiğimi düşünüyor.Ve bu yüzden bununla yüzleşmek zorundayım.

Yine bir kabusla uyandım.Ben zaten hep kabuslarla uyanırım.Terlemiştem ve sırıksıklam olmuştum.Sabah olmak üzereydi ve sabah ezanının okunmasına az kalmıştı.Güneş ufkundan yavaş yavaş doğuyordu.Tüm güzelliğiyle ve ihtişamıyla.Gözüme uyku girmiyordu.Kendime kahve yapıp balkona çıktım ve puflardan birine oturdum.Her sabah bunu yapardım.Kabuslarımdan uyanıp oturup hatırlamaya çalışmak.Geçmişe doğru gidiyordum ve anılarımı aklıma getirmeye çalışıyordum.Ama yok işte.Yapamıyorum.Hatırlayamıyorun.Tek aklıma gelen şey birinin acı dolu çığlığı.Bu an aklıma geldikçe nedense midem bulanıyor.Kusmak için kalktığımda ürperdim.Çünkü babamın orda uzun süredir beni izlediğine emindim artık.

-'Ne yapıyorsun lan burda gerizekalı!Millete balkondan seslenip sürtüklük mü yapıyorsun!Adımızı çıkardın zaten koca kasabada.Utanmaz pislik.Yürü odana!'dedi bana babam.Evet doğru duydunuz baba bile demeye utandığım o haysiyetsiz pislik beni hiç düşünmeden,kasabada adımızın çıktığı için benden nefret ediyordu.Üstelik annemi de aldatmıştı.Ve annem bunu öğrenemeden çoktan ölmüştü.Ben ona söyleyemeden...

Yüzüne bile bakmadan odama doğru çıktım.Midem iğrenç bir şekilde bulanıyordu.İçimde ne varsa çıkarttım ancak keşke bu kin ve öfkeyi de çıkartabilseydim.Babam elinde olsa beni bir ağaca asıp gidecek kadar insafsızdı.Sırf adını çıkarttığım için.O hiç bir şey bilmeden kafalarına göre konuşan insanlar yüzünden.O kendilerini memnun etmek için başkalarının hayatını zor duruma sokup hiçbirini umursamayan insanlar yüzünden.Asıl gerizekalı olan onlardı aslında.Ben değildim.

Hatırlayamıyordum üstelik.Bana ne olduğunu veya ne olmadığını.Sanırım kusarken içimdeki mutluluğu ve yaşama sevincimi de çıkarmış olabilirim.Güneş doğmuştu.Güneş bile gece olunca karanlıklara gömülmesine rağmen sonra kurtuluyordu.O bile kavuşuyordu huzuruna ve mutluluğuna.Neden ben yapamıyordum?Neden hala eski huzuruma kavuşamıyordum?İsmim Güneşti ama ben neden Güneş gibi olamıyordum.

Demek ben ismimin hakkını veremiyordum.Tabii ya bana ismimi annem koymuştu.Güneş gibi parlayabilmem için.Ama ben kendi karanlığımda hükmümü sürüyordum.Beni annem bile kurtaramıyordu bu durumdan.Çünkü o yoktu.Ben yalnızdım.Tıpkı Güneş gibi yalnızdım.O da tek başınaydı.Tıpkı benim gibi ama mutluydu işte o.Neden ben mutlu değildim?Neden ben hiçbir şey hatırlamıyordum.

Yeterince kustum ve Filiz'i aramaya karar verdim.Onun yanında kendimi varmış gibi hissediyorum.Karanlık içinde kaybolduğumu unutuyordum sanki.Ona şuanda gerçekten ihtiyacım vardı.Filiz benim ilkokul arkadaşım.Belki de bana tek gerizekalı demeyen kişi o.Filiz ve ailesi çok iyi insanlardır.

'Alo?'

'Ne var kız cadı.Sabahın köründe ne diye beni uyandırıyorsun'

Beni gülümsetmeyi başarmıştı yine işte.İşte bu yüzden ona değer veriyordum.