Oefenprompts

Bruine ogen en een lach

Bruine ogen, die zijn er genoeg.

Die van mijn beste vriendin, die zijn als donkere chocolade. Geen kleurschakeringen, slechts die ene diepe tint. Haar irissen zijn een diep gat om in opgeslokt te worden waneer ze met je spreekt. De trekken aan haar mond, de verkleurdheid van haar lippen, zeggen me dat het een tijd geleden is dat ze chocolade heeft gehad.

Haar ogen lijken op die van mijn eerste verliefdheid, al had hij die bewondering niet verdiend. Zijn ogen waren de kleuren van de nacht die zich om een straatlantaarn wentelt, reflecterend als een donkere edelsteen, passend bij zijn glimlach, droeviger dan zijn persoonlijkheid.

En er was een meisje in Frankrijk, met wie ik nauwelijks kon spreken, ze was als lauw geworden koffie met melk, het melkschuim net weggelepelt. Ze sloten zich aan bij de ongeduldige zonsopkomst, verblekend bij het geluid van haar zachte stem.

Maar iemand, die niet vaak genoeg naar het bos ging, wervelde in opspattende aarde, en de verbleekte bast van de bomen nog nèt onaangeraakt door het laatste brandje. Hij draagt echter de vonken nog mee in heel zijn wezen, als een schitteringen in zijn bestaan, en als witte sproeten die overlopen in zijn schateren.

Zijn zuster's ogen waren een bruin, onstaan door het mixen van groen brokken triestheid en de blauwe hemel, die niet pasten bij de manier waarop de weggeblazen bladeren van haar bestaan over haar koele grafsteen heenschraapten. Haar lach kreeg men alleen te zien in oude foto's, en nooit heeft men die gehoort.

Maar de ogen van mijn eerste echte liefde sloegen alles, scheurden alles wat ik dacht te weten, dacht te hebben gezien, aan stukken, en plakten ze dan weer aan elkaar met slechts één blik van haar siroop kleurige ogen, met de schitteringen die de engelen zelf daar moesten hebben geplaatst. Ze mixten de kleur van haar mond met haar tong die mijn lippen aflikten, en ik proefte haar gesmoorde lachen tot in haar rijke aarden ziel.

Bruine ogen zijn als hete chocomel op zo'n dag waarop men op het ijs gaat staan, ze zijn als de schaduwen op regenachtige dagen in een huis van herfst, ze zijn als de door de zon gekuste huid van kinderen die te vaak buiten spelen, ze zijn als die gouden vlekken die opdoemen wanneer je te lang naar de hemel kijkt.

Bruine ogen stuiten als zwarte tranen op een lach van liefde, ze zijn de nieuwsgierigheid van een kind voor diens kleutertijd, warm als mijn oma was drie weken voordat ze begon te sterven, kalmerend wanneer gecombineerd met de stem van een loyale vriend, onbreekbaar zelfs wanneer gebroken door het licht en de dag. Ze zijn onverwoestbaar in hun schoonheid, en in de wijsheid die ze uitstralen wanneer woorden ongesproken op je lippen blijven hangen.