neoteric ☮ marvel

hope's new home

Yazım yanlışlarım affola.

☮ ☮ ☮

Hani bazı sabahlar vardır? Tamamen uyandığınız halde yataktan kalkmak istemediğiniz sabahlar. İşte bugün o sabahlardan birini yaşıyordum. Sabah güneşi beni uyandırmak istercesine odamın her bir köşesine yayılmış, göz kapaklarım isteğim dışında açılıyordu ama ben buna rağmen yataktan kalkacak isteği bulamıyordum. Büyük ihtimal bir çoğunuz üşengeç bir insan olduğu kanaatine vardınız. Evet, üşengeç bir insan olduğum doğru ama bu sabah yataktan kalkmak istemeyişim tamamen farklı bir şey yüzündendi.

"Rebecca Hope Rogers! Hemen o yataktan kalk ve son kutuyu taşımama yardım et."

Babamın emredici sesiyle üstümdeki pikeyi yüzüme bastırırken içimdeki Hope'un çığlık atma isteğini durdurmaya çalışıyordum. Kutuyu taşımak istemiyordum, yatağımdan kalkmak istemiyordum ve en önemlisi evimizden taşınmak istemiyordum. Ama başınızda uzaylıları alt etmiş kahraman bir baba varsa bu istekleriniz pek kolay bir şekilde yerine gelmeyecekti hatta hiç gelmeyecekti.

"Hope bu son uyarı."

Üstümdeki pikeyi tekmeleyerek üstümden attım. Ayaklarım eski ahşap parkeye değdiğinde hala yatağa geri yatma isteği ile doluydum. Sonunda yataktan kalktığımda tekrar yatmamak adına hızla odamdan çıktım. Odadan çıkar çıkmaz koridorda kutularla uğraşan babamla yüz yüze gelmiştim. Ona günaydın demek yerine mutfağa yöneldiğimde o meşhur hala devam ediyor bakışını attığına emindim. Neye devam ediyorum diye sorarsanız; babam evden taşınacağımızı söylediği günden beri ona trip atıyordum ama en iyi trip atma yarışmasında birinci olacak bu triplerimin hiçbiri babam üzerinde işe yaramamıştı. 

"Ne yaparsan yap bugün kuleye taşınıyoruz."

Babam tekrar o ses tonuyla konuştuğunda mutfaktan aynı hızda dönerek yanına gittim. "Neden taşınmak zorundayız?"

Babam bana döndüğünde yüzünde hüzünle karışık bir ifade vardı. Onunda bu evden taşınmak istemediğini biliyordum ama ısrarla inat ediyordu. Oturduğu yerde dikleştiğinde söyleyeceklerini az çok tahmin edebiliyordum.

"Hope... Neden olduğunu biliyorsun."

Sıkıntıyla nefesimi verdim. Evet evet biliyordum çünkü babam bir kahramandı ve yanımda olmadığı zaman birileri bana kötü bir şey yapabilirdi. Bunu önlemek içinde kuleye taşınmamız gerekti. "Evet biliyorum ama annem varken buna gerek yoktu. Hem burada evlendiğinizden beri oturuyoruz. İlk adımlarımı burada attım, ilk kelimlerimi burada söyledim ve..."

"Onu burada kaybettik." Babamın sözleri üzerimde kısa süreli bir soğuk etkisi yaratsa da hızla toplarlandım. Bu evde öyle güzel anılarımız varken buna odaklanmak istemiyordum. Sanırım savaşı kaybetmiştim. Kafamı teslimiyetimi belli edecek bir şekilde hızla salladım. Sanırım artık yeni evime gitme vaktimdi.