The Yellow River

Καιφαλαιο 1

"Ποτε θα τα κάνεις; Που θα τα κάνεις; Ποιους θα καλέσεις; Τι γεύση θα είναι η τουρτα; Σε έχω διαλέξει ενα υπέροχο δώρο θα το λατρεψεις στα σίγουρα. Α! και... Θα είναι εκείνος ο... ξάδελφος σου; Να γιατί... Ξες- "
Την διεκοψα.
ΔΕΝ σταματάει να μιλάει αμα δεν την σταματήσουν. Και γι αυτόν τον λογο έκλεισαν το ντουλαπακι μου με δυναμη στο πρωσοπο της. Δεν μπορω να κάθομαι να την ακούω και όλη μέρα.Είπαμε υπομονή αλλά αυτό είναι πολύ.

"Κοιτά σαγαπαω αλλά αυτό το ασταμάτητο μπλα μπλα δεν το αντεχω" αναστεναξε "καλά καλά... Αλλά να ξες οτι καποτε θα σε λείψει αυτό ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι" και είχε δίκιο... Αυτή είναι η Ζωή, η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε να έχει ποτε κάποιος. Είναι ψυλη-βασικα, είναι απλα πιο ψηλή απο εμενα-με καστανοξανθα, συχνα σε πλεξούδα, μαλλια, αρκετά δυνατή για κορίτσι, με υπέροχα σκούρα μελί μάτια και δυνατή προσωπικώτιτα.
"Αφού δεν θα σε χάσω και αμα γίνει να σου θυμίσω πως έχουμε υποσχεθεί... "Κοίταξα κάτω σκεπτόμενη γεμάτο ενοχές και μετα παλι πανω για να δω την αντίδραση της. Κοιτούσε το κενό λίγο πιο δίπλα απο το πρόσωπο μου.Τα ματια της ηταν πιο σκούρα...πιο επιθετικά.

Μετα απο ενα βολικό λεπτο ησυχίας πήρε το θάρρος να με κοιτάξει στα ματια και μου έπιασε τον ώμο συμπονετικά "Δεν θα σε αφήσω ποτε και το ξες. Πάμε τώρα να φάμε μας περιμένει ο Τζον " έδειξε πως την τραπεζαρία στην κατεύθηνση που καθόταν ο Τζον με ενα σάντουιτς στο χέρι έτοιμος να φαει τις πρωτες μπουκιες του.

Τον πλησιασαμε και τον χερετησαμε καθώς πήγα να του πάρω μια μπουκιά απο το σάντουιτς του. Ανώφελο όμως γιατί το τράβηξε ενα δευτερόλεπτο προτού να μπορέσω να αρπαξω αυτό που ήθελα. "Ειι αμα θες να φας να πάρεις δικο σου" είπε με ενα ναζιστικό βλέμμα βάζοντας το σαντουιτς στην αγκαλιά του γυρνώντας ελαφρώς την πλάτη του σε εμένα "αλλιως τι; θα φωνάξεις την μαμά σου; " τον ρωτησα με ενα ειρωνικό γελακι και αυτός έκανε μια αστεία γκριμάτσα που με έκανε να γελασω παραπανω. Ο Τζον είναι ο δεύτερος κολλητός μου. Τον έχω σαν αδελφό μου άσχετα αν τον ξέρω μονο τρία χρόνια.Είναι και αυτός πιο ψηλός απο εμένα με καθαρα γαλαζοπρασινα ματια, ξανθά μαλλια και ονειρεμένο σωμα που θα ζήλευε ο καθένας και θα ήθελε καθεμιά στο κρεβάτι της. Αλλά ο Τζον δεν είναι σαν τους ηλιθιους και καλά αλήτες του σχολείου που πάνε με οποία βρουν. Κοιτούσε τον χαρακτήρα και τα συναισθήματα τους. Δεν τον ένοιαζε το εξωτερικό αλλά πιο πολύ το εσωτερικό.

"Λέω να πάρω πίτσα και κακάο για αλλαγή" Και ναι κύριες και κύριοι αποφάσισα επιτέλους τι θα πάρω απο τον κατάλογο. Δεν είναι καλη με της επιλογές μου γενικά... Αν και δεν είμαι καθόλου αναποφάσιστη. Καλα ίσως λίγο...καλά λίγο ως πολύ...εντάξει παρα πολύ ευχαριστημένοι; τέλος πάντων πήρα το φαγητο μου και καθησα στο τραπέζι οπου για κακή μου τύχη βρισκόταν εκεί η μεγαλύτερη σκύλα του σχολείου-η Λίζα.