Ayrılığın Melodisi

Geri dönüş

Duru depresyona girince kendini alışverişe verip, saç rengiyle falan uğraşanlardan olamamıştı. O kendini eve kapatıp, müziğini dinleyip her dakika yemek yiyenlerdendi. Müzik ve yemek olsun aylarca evden çıkmasa bir şey farketmezdi. 

Gitmenin ve gelmenin pişmanlığındaydı. Ya hiç gitmemiş olsaydı? Elbet zamanla akışacaktı bütün acılara, söylentilere, dönüp duran laflara. Peki ya alkolik olan babasında mı kalmayı tercih edecekti yoksa sinir hastası olan annesinde mi? İkisine de dayanamıyordu. Bir sokak bir şehir yetmezdi kaçıp gitmeyi kafaya koymuştu. Unutturacaktı kendisini. 

Beş yıl boyunca başka bir ülkeye alışma çabası, orada ki insanlara, yollara, her şeye... Bütün sevdiklerini bırakıp gitmişti ne için? Kim için? Tüm çabalarının boşa olduğunu anlaması bunca yılın sonunda çıkmıştı. Her şeyi bırakmak için ülkeyi terk etmek bile yetmiyormuş, yok olmak gerekmiş diye kendini parçaladı durdu bütün gece. 

Kafasın da düşünceler beynini yerken Selin ve Berke de aynı şekildeydi. Duru'nun ne kadar dolu olduğunun farkındalardı. Yıllardır içine atmış ve hala daha atmaya devam ediyordu.

Zaten sevgisizliğin en ağrını yaşamıştı. İlk aşkı babası olamamıştı, asla babası gibi bir adama aşık olmayacağına söz vermişti kendine. Birbirlerine deli gibi aşık olan anne ve babasının boşanmasından sonra aşk diye bir şeyin olmadığını kafasına kazımıştı. Ta ki Onur'u tanıyana kadar. Aşka inandıracağına o da bir tekme vurmuştu çaresiz kıza. Koskoca dünya da tek isteği birazcık sevgiydi, sevgi dileniyordu bir nevi. Kocaman yüreğinde bir parça sevgi bulamıyordu. En çaresiz anlarında sığındığı Tanrı da onu hiç bir zaman duymamıştı zaten. 

Tek tutunabileceği arkadaşları vardı şu hayatta. Onlara da şükrediyordu, ya onlar da olmasaydı? Yapayalnız kalırdı şu hayatta.

İstanbul'u sevememişti. Kalabalık ona ürkütücü gelirdi. Sakin bir kasaba insanı olması bir yana Kadıköy aşığıydı. Saatlerce rıhtım da dolaşabilirdi. Kayalıklara oturup martıları seyredebilirdi. Masal'la en çok yaptıkları şeydi. Her yürüyüşlerinin sonunda Masal zorla bir bara sokar, Duru'nun suratında ki o bitkinliği atmak için elinden gelen bin tülü şebekliği yapardı. 

Masal diye fırladı Duru. Hemen kalkıp elini yüzünü yıkadı, Selin ve Berke'ye kuş sütü eksik bir kahvaltı hazırladı. Elinden en iyi gelen şey kahvaltıydı zaten. Ama onu da hiç sevmezdi, öğlene kadar bir şey yiyemezdi. Salona gidip ekran da balıkların gezdiği müzik kanalını açtı ve uyanmalarını bekledi. Lakin çoktan uyanmışlardı ama en doğru kararı vermeye çalışıyorlardı. Söyleseler mi daha iyiydi yoksa gördüğü zaman mı anlatacaklardı...

"Günaydııııınn, sonunda teşrif edebildiniz yani." dedi, Duru sırıtarak.

Boğazına düşkün olan Berke hemen sofraya koştu.

"Duru sen ne yaptın böyle! İyi ki geldin valla yoksa bu Selin yüzünden bi deri bi kemik kalacaktım." 

Gülüşerek sofraya oturdular.

"Masal bugün dönüyor değil mi? O çatlağı bir gün daha görmeden dayanacak gücüm kalmadı, bana çok kırgın gittim diye biliyorum ama affettircem bugün ona kendimi."

"E-evet, gelecekti bugün birr aksaklık olmazsa yani ayrıca kırgın falan da değil o da seni nasıl özledi bir bilsen seni son kez göremeden ö.."

Selin yine boşboğazlığını yapmıştı hem de en kötüsünü. 

"Ö-öğretmen olacakta Masal bu sene KPSS'ye girecek, seni göremeden başka bir şehre gidecek diye şey yapıyordu." diye toparlamaya çalıştı Berke. Ama daha da batırmıştı. Ne öğretmeni! İyice yalanın içine batmışlardı.

Duru bir gariplik olduğunu sezdi ama uyku sersemliklerine verdi. 

"Ne öğretmeni Masal'ın RTS tutkusuna ne oldu ? Ay bu kız cidden deli öğretmenlik ona göre değil ki."

O sıra da kapı çaldı, Selin'le Berke birbirlerine baktı. Kim olabilirdi ki sabahın bu saatinde? Duru çığlığı bastı: 

"Ben açarııım Masal gelmiş olmalıııı" diye sevinçle kapıya koştu.

Yo-yoo Masal olamazdı kendi başına evden çıkması yasaktı, her an bir şey olabilirdi.

Kapının deliğinden baktı Duru.