Yazlıktan ayrılmanın Hogwarts ekspresine yetişmeye çalışma telaşıyla harmanlandığı bu ayda küçük bir mola vermek adına, haydi gelin Witch Weekly'i okumaya.
Eşyalarınızı yazlıktan toplayıp okulunuza ilerlediğinizi duyar gibiyim. Evet evet, sonunda eylül ayı geldi. Sevmediğim bir aydır kendisi, yani okullar falan açılıyor kim sever ki?
Gerçi güzel yanı da yok değil. Yazın büyüden ve o sevdiğiniz arkadaşlarınızdan uzak kalıyorsunuz. Okuldaysa tam tersi, birbirinizden bıkacak kadar yakın oluyorsunuz.
Okul alışverişiniz tamam mı? Kitapçılara gidip asalarınızı alıp cübbelerinizi yenilediniz mi? Haydi yolunuz açık olsun çünkü büyük belanız başlıyor.
Okula hakkında ayıp şeyler söylediğim kısmı atmak zorundayım çünkü nedense Dergi Gazete Denetleme Bakanlığı bize ceza kesmeye bayılıyor. Daha geçenlerde 28 galleon ödedik. Neymiş yazılarımız gerçeği yansıtmıyormuş! (Öhö Rita öhö)
Her neyse, mezun olmama rağmen bu sene yine Hogwarts'a gitmem gerekti, neyseki kısa süreliydi, derslere çalışmayı pek sevmem.
Eminim okula yeni başlayacak küçük büyücüler çok heyecanlıdır, Hogwarts'ın nasıl bir yer olduğunu milyon kez birilerinden duymuşlardır ama ben bu kez onların gözünden hiç duymadığınıza emin olduğum kişilerle röportaj yapacağım. Başıma bela alıyor gibi hissediyorum ama neyse, göreceğim yakında.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Pekala, bir yerden gerçekten gittiğinde orayı özleyeceğini söylerler ya? Sanırım biraz haklı olabilirler. Çünkü Hufflepuff ortak salonuna girdiğimde orayı cidden özlediğimi hissettim. Bunu söyleyeceğimi hiç düşünmezdim ama etrafta gezmek eski anıları falan yüzeye çıkardı.
Öylece eski odamda falan gezinirken şaşkınlıkla önüme döndüm çünkü Şişman Keşiş oradaydı. Yani diğer binadakiler hayaletlerini sever mi sevmez mi pek bilmem ama biz Hufflepuff'lar olarak onları çok severiz hatta Şişman Keşiş'e çok özel bir Ölüm Günü düzenlemişliğimiz bile olmuştu. O an sevinçten gözlerim yaşarmıştı yani karşımdaki bir hayalet olmasaydı ona sarılırdım bile ama bilirsiniz şeffaftı ve dokunamıyordum ben de sarılmak için bir adım öne gittiğimi çaktırmamak için ayakkabı bağcığımı bağlar gibi yaptım.
Şişman Keşiş beni tanımıştı, "Gri saçlı!" diye bağırdı sevinçle. Tanımıştı ama tabiki ismimi hatırlamıyordu. Zaten hatırlamasını da beklememiştim. "Ortak salonda seni bekliyorduk." Hemen oraya gideceğimi söylemeye hazırlansam da Şişman Keşiş çoktan gitmişti bile. O an keşke duvarlardan geçebilsem diye düşündüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
