Ατέλεια Τελειότητα

《Κεφάλαιο 3》

Το βράδυ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν εκείνος και το πως έδιωξε εκείνους τους ηλίθιους.Γύρισα πλευρό στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να φανταστώ πως θα ήταν αν με άγγιζε.Περνάω τα χέρια μου πάνω στο μάγουλο μου,προσπαθώντας να αισθανθώ πως θα ήταν.

Σηκώνομαι απότομα και πηγαίνω μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη.Πάλι έχω ψευδαισθήσεις και δεν πρέπει.

Τα πρώτα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν.Έπρεπε να το κάνω,ναι έπρεπε.

Τρέχω στο μπάνιο και γονατίζω μπροστά στην τουαλέτα.Βγάζω όλο το βραδινό που είχα φάει.Ένιωθα καλά τώρα.Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα αυτό και ένιωθα καλά.

Πλένω τα δόντια μου και ξαναγυρίζω στο κρεβάτι μου.

Ο Άλεξ δεν ήρθε σήμερα στο σχολείο.

Το βράδυ ήμουν πάλι μόνη μου,η μητέρα μου ήταν στον φίλο της,Γιώργο τον έλεγαν αυτόν νομίζω.

Ακούω φασαρία από τον δρόμο και κοιτάω από το παράθυρο.

Ένας τύπος τρέχει,σαν κάποιος να τον κυνηγάει και μιλάει στο τηλέφωνο.

-Με βρήκαν μαλάκες!Φέρτε τις μηχανές γρήγορα.

Φώναζε και η φωνή ήταν γνωστή.Ήταν ο Άλεξ.

Εντελώς ασυναίσθητα κατεβαίνω κάτω και βγαίνω έξω από το σπίτι.

Εκείνος έστριψε σε μια γωνιά,ίσα ίσα που τον είδα και μόλις συνειδητοποιώ τι έχω κάνει προχωράω προς την είσοδο της πολυκατοικίας μου.

-Ει εσύ!

Γυρνάω και είναι δύο άγνωστοι.Φοράνε μαύρες κουκούλες και νιώθω την καρδιά μου να τρέμει.

-Είδες αυτόν που έτρεχε;

-Άλεξ τον λένε κοπελιά τον ξέρεις; με ρώτησε ο άλλος.

Αυτό ήταν τώρα θα με σκοτώσουν.Αυτοί ήταν γύρω στα τριάντα.

-Μίλα γαμώτο!

-Εμ...ναι προς τα εκεί πήγε,καταφέρνω να πω και σηκώνω το χέρι μου.

Φυσικά και το σοκάκι που έστριψε  εκείνος δεν ήταν αυτό.

Έκανα μερικά λεπτά να συνέλθω από το τρέμουλο και στην συνέχεια κατάφερε να με πάρει ο ύπνος.

'Δουλειές της νύχτας' ακούγεται μέσα στο μυαλό μου.Ετσι ακριβώς όπως είχε πει η κοπέλα.

Στο σχολείο οι γνωστοί τύποι με περιμένουν έξω από την τάξη.

-Γεια σου χοντρή,λέει ο ένας.

-Παρατήστε με,τους είπα θυμωμένα και πρώτη φορά τους μιλησα.Μπαίνω στην τάξη μου.

Η αδρεναλίνη από εχτές είχε χτυπήσει κόκκινο μάλλον.

Ήρθε.Πετάει την τσάντα του πάνω στο θρανίο.Θέλω να του πω τι έγινε εχτές.

Εγω;Να μιλήσω με εκείνον;Η ανύπαρκτη του σχολείου να μιλήσει σε αυτόν.Δεν του έχω μιλήσει ποτέ και πόσο ρεζίλι θα γινόμουν.Θα έχανα τα λόγια μου.

Προφανώς όλη την μέρα δεν έβγαζα λέξη.

Όπως σχολάγαμε τον είδα με την παρέα ρου έξω να καπνίζει.

-Άλεξ.

Η φωνή βγαίνει από το στόμα μου και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το έχω μετανιώσει.

Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία και να συμπαθείτε τον Αλεξάκο 😭.
Επίσης επειδή δεν θέλω να παίζω βρώμικα δείτε και την ιστορία της konstantinan973.
《Unique Blue》
Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.
Φιλάκια💋💋.