Δύο Διαφορετικοί Κόσμοι.

Κεφάλαιο 22.Απροσδόκητα νεα.

Ξυπνάω και έχω ένα δυνατό πονοκέφαλο..
Σηκώνωμαι αργά αργά και πάω στο μπάνιο.
Θυμάμαι τα χθεσινά και μου γυρίζει το μυαλό.Δεν γίνεται να σκέφτονται έτσι..

Πρέπει να μιλήσω σοβαρά στους γονείς μου αλλά και στον Άλεξ.
Πρώτα όμως πρέπει να μιλήσω με τον Άλεξ.

Αποφασίζω να πάω απο το σπίτι του.
Κατεβαίνω κάτω στην κουζίνα επειδή δεν έχω και πολύ όρεξη τρώω κάτι ελαφρύ.

Βλέπω την μαμά μου να κατεβαίνει της σκάλες.Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να μιλήσουμε βάζω γρήγορα τα παπούτσια μου και ανοίγω την πόρτα.Όταν άκουσα την φωνή της.

"Νίκη που πάς έτσι βιαστικά?"

"Στον Άλεξ γιανα ξεκαθαρίσω την κατάσταση"

"Θέλω να τα βρείτε και με τον πατέρα σου όμως.Σε παρακαλώ πάνε μια βόλτα απο το δημαρχείο και μιλησέ του.Μπορεί να καταλάβει.Ξέρω πως είναι να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν εγκρίνουν οι γονείς σου."

Κλείνω την πόρτα και στρέφομαι προς το μέρος της

"Μαμά τι εννοείς.Με ποιόν?"

"Με τον πατέρα σου με ποιόν άλλον.Όταν τον ερωτεύτηκα δεν ήταν δήμαρχος ήταν ένας απλός βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων.Είχα πάει το αμάξι μου και με την πρώτη ματιά τον ερωτεύτηκα.
Ο παππούς σου ήθελε να παντρευτώ κάποιον που να έχει αξίωμα.Γιατί όπως ξέρεις ο παππούς σου ήταν "πλούσιος" επειδή είχε βιοτεχνίες.Εγώ ποτέ δεν τους είπα ότι έβγαινα με τον μπαμπά σου.Οταν έμεινα έγκυος σε εσένα και έπρεπε να παντρευτούμε.Το είπα στον παππού σου και μας έδιωξε.Απο τότε ήρθαμε εδώ και γιανα ζήσουμε και γιανα δείξω ενα μαθημα στον παππού σου ο πατερας σου έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος.Τον ψήφισαν και βγήκε.Είμασταν τυχερή."

Μένω με το στόμα ανοιχτό δεν ξέρω τι να πώ.Πρωτη φορά τα ακούω.Την βλέπω να κλαίει.

"Και μετά ο παππούς τι έκανε?Αφού τελικά ο μπαμπάς έγινε κάποιος με αξίωμα τι σου είπε?"

"Δεν πρόλαβε ο παππούς σου.Γιατί πέθανε.Ουτε στον γάμο δεν ήρθε.Μόνο οι γονείς του μπαμπά σου."

"Ρε μαμά μου.Έπρεπε να μου το είχες πει.Αλλά τώρα καταλαβένεις πως νοιώθω για τον Άλεξ."

"Ναι καταλαβαίνω.Γιαυτό θέλω να τα βρείτε με τον πατέρα σου.Είναι σημαντικό.Θα μου κάνεις αυτήν την χάρη?"

"Εντάξει μαμά.Αλλά δεν σου υπόσχομαι ότι θα ανεχτώ ότι πεί"

Με φιλάει και φεύγω.Όσο περπατάω σκέφτομαι αυτά που με είπε .Πόσο δύσκολα πέρασε.Και μετά οταν έμεινε έγκυος σε μένα αφοσιώθηκε σε μάς.Να μην μας λείψει τίποτα.
Μπράβο την παραδέχομαι..

Έφτασα στο δημαρχείο.Ανοίγω την πόρτα και ανεβαίνω την σκάλες για το γραφείο του πατέρα μου.Πλησιάζω και βλέπω ότι η γραμματέας του δεν είναι στο γραφείο της.Παράξενο γιατί πάντα εκεί ήταν.Την ξέρω την Καίτη πολύ συνεπής στην δουλειά της.

Προχωράω δυό βήματα και πάω να ανοίξω την πόρτα όταν ακούω διάφορους και περίεργους θορύβους.Πολύ παράξενους αλλά αυτό που ακούω σίγουρα δεν είναι ομιλίες.

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω την Καίτη να είναι πάνω στο γραφείο του πατέρα μου και ο πατέρας μου να την φιλάει..

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω.Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό στην μαμά μου αλλά και σε μένα...

"Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό."

"ΝΙΚΗ?"

Με κοιτάει με ένα χαμένο ύφος τρέχει στο μέρος μου.Η Καίτη ντύνεται οσο ποιό γρήγορα και τρέχει έξω.

"Περίμενε να σου εξηγήσω.Παιδί μου δεν είναι αυτό που είδες"

"Σε συνέχομαι δεν θέλω να σε έχω για πατέρα μου..Μην σε ξαναδώ μπροστά μου.Κανέναν δεν σεβάστηκες ούτε την μαμά.."

"Η μαμά σου..Μην την πεις τίποτα σε παρακαλώ μην την πεις τίποτα"

Σκύβει το κεφάλι του.Ποσο χαμηλά έχει πέσει στα μάτια μου..

Δεν μπορώ άλλο να τον βλέπω.Τρέχω έξω.Αρχίζω και κλαίω.Δεν γίνεται να μου συμβαίνει εμένα αυτό..

Τρέχω όσο ποιο γρήγορα μπορώ..Θέλω να πάω και να τα πώ στην μαμά.Αλλά δεν θέλω να την πληγώσω..

Πρέπει να σκεφτώ τι να κάνω..Πρεπει να συναντήσω και τον Άλεξ.Ο Μόνος που με κάνει να νοιώθω καλά και ψύχραιμα.

Τρέχω..Τρέχω..Τόσο πολύ.Θελω να ξεφύγω απο αυτόν τον άνθρωπο που τον έλεγα πατέρα..

Αυτό ήταν το εικοστό δεύτερο κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε ψηφίστηκε το και αφήστε ένα σχόλιο.