Δύο Διαφορετικοί Κόσμοι.

Κεφάλαιο 25. Προστασία.

Προσπαθώ να ηρεμήσω ενώ η μαμά μου με σφίγγει στην αγκαλιά της.
Μου έρχονται όλα αυτά που συνέβησαν και πάω να τρελαθώ..

Ο Δικός μου πατέρας αυτός που πάντα πρόσεχε μην κάνει κάτι στραβό και τον σχολιάσει το χωριό?
Αυτός που πάντα πρόσεχε  να μην δίνει αφορμές για κουτσομπολιά?

Πως θα τον αντικρίζω στα μάτια.Έχω τόσο θυμό μέσα μου.Αυτός που πάντα κατηγορούσε τους άλλους και αυτός που πάντα νόμιζε ότι τα κάνει όλα σωστά..

Τον μισώ..Τον μισώ..
Λέω αυτά τα λόγια και σκουπίζω τα δάκρυα μου.
Δεν αξίζει να κλαίω για αυτόν.

Με τραβάει η μαμά μου στον καναπέ.

"Νίκη παιδί μου το έγινε πες μου ανησυχώ πολύ"

"Μαμά θα φύγω απο το σπίτι.Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ"

"Τι θα κάνεις??"
Με κοιτάει σαστισμένη..

"Μαμά..Σε παρακαλώ μην το κανεις ποιό δύσκολο.."

"Πες μου τώρα τι έγινε.Αλλιώς δεν θα πας πουθενά"

"Απλά με τον μπαμπά."
Δεν μπορώ να πώ κάν αυτή την λέξη.

"Τι σε έκανε?"

Δεν μπορώ να της το κάνω αυτό..Δεν θέλω να την κάνω να μισήσει τον άνθρωπο που αγάπησε και ρίσκαρε μέχρι και την οικογένειά της.

Βλέπω το πρόσωπό της να εχει αυτό το τρομαγμένο βλέμμα..

"Μαλώσαμε...Για τον Αλεξ..Τα ξέρει όλα"

"ΤΙΙ.ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. "

"Σε παρακαλώ μαμά ηρέμησε..Απλά θα φύγω"

"Και που θα πάς?"

"Στον Άλεξ.Απλά πρέπει να φύγω"

Με πέρνει αγκαλιά και βάζει τα κλάματά.

"Μαμά μου θα έρχομαι να σε βλέπω.Απλά όταν θα λείπει."

"Παιδάκι μου πρόσεχε"

"Εντάξει μαμά μου..Πάω να πάρω κάποια πράγματα για να φύγω πρίν έρθει.."

"Εντάξει θα σε περιμένω εδώ"

Ανεβαίνω της γρήγορα της σκάλες.Μπαίνω στο δωμάτιό μου παίρνω μιά τσάντα και βάζω μέσα δυο-τρία ρούχα την οδοντόβουρτσα μου και μερικά χρήσιμα πράγματα.

Κλείνω την πόρτα και τρομάζω με την ιδέα ότι είναι η τελευταία στιγμή που είμαι στο δωμάτιό μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προχωράω κάτω.

"Λοιπόν μαμά φεύγω."
Με παίρνει μια αγκαλιά και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο

"Νίκη σίγουρα δεν έγινε και κάτι άλλο?"

Κοιτάζω δεξιά και αριστερά και προσπαθώ να καλύψω τον θυμό μου.

"Ναι μαμά μου σίγουρα.Λοιπον πρέπει να φύγω με περιμένει ο Αλεξ έξω"

"Ότι χρειαστείς να με ειδοποιήσεις αμέσως.Σαγαπώ"

Με πέρνει μια αγκαλιά..Με σφίγγει τόσο δυνατά που δεν μπορώ να πάρω ανάσα.

"Μαμά.Πρεπει να φύγω.."

"Εντάξει παιδί μου."

Ανοίγω την πόρτα περπατάω μέχρι τα σκαλοπάτια..Ρίχνω μια ματια πίσω μου και η πόρτα ήδη έχει κλείσει.

Είμαι τόσο πιεσμένη.Πέρνω μια ανάσα και προχωράω προς τον Άλεξ..

"Καλά είσαι αγάπη μου?"

"Όχι.!"

"Λοιπόν πάμε τώρα να ηρεμήσεις"

"Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι μια αγκαλιά σου"

Με κοιτάει με ένα χαζό βλέμμα και αμέσως με παίρνει μια αγκαλιά.

"Χαίρομαι  τουλάχιστον που ειμαι μαζί σου..Δεν θα τα κατάφερνα μόνη μου."

"Νίκη.Πάντα θα είμαι μαζί σου γιανα σε προστατεύω"

Κοιτάω τα μάτια του και νοιώθω ακόμα ποιό δυνατή.

Προχωράμε προς το σπίτι του.
Με έχει πιάσει ένα άγχος. Δεν νομίζω όλοι να με καλό δεχτούν και αυτό με φέρνει σε ακόμα ποιό δύσκολη θέση..

Αυτό ήταν το εικοστό πέμπτο κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε!!