Benim babam sağır ve dilsiz gerçekten çok üzücü bir şey ama ben buna üzülmüyor, babam olduğu için ondan nefret ediyordum.Biliyorum bu ruhsuzca bir davranış ama ben bunu anladıktan sonra iyiki o benim diyorum.Şimdii isterseniz pişmanlığın hikayesini anlatıyım.Her sabah kalktığımda babamın anlamadığım hareketler yapması gerçekten sinirimi bozuyodu ama ben günüm güzel geçeceğine inanarak kafama takmıyordum.Okula gidiyodum ama orda ise benle dalga geçiyor,eziyorlardı.Mutlaka günde en az bir kere bu tip kızlarla kavga ediyordum.Yani okula eğitim yerine eziklenmeye geliyordum.
