Please, Don't Cry

20

Şimdi ben çocuğun kaç aylık olduğunu unuttum sjsjsjs bende ciddi unutkanlık var. Herhangi bir aydan devam edeceğim)

6.Ay...

Taeyeon'u kaybedeli iki ay olmuştu. Atlatmıştım. Tabii ki atlatmam acımın geçtiği anlamına gelmiyordu.

Chanyeol hâlâ o adamın ailesini bulmaya çalışıyordu. Onun da iki çocuğu varmış. Sevdiği kadın ölürken bu siniri büyütmüş intikam almıştı. Sonra da birşey yokmuş gibi evlenmiş ve iki çocuk yapmıştı?

Aşk, sevgi bu değildi ki. Unutmamıştı ama onu görmezden gelmişti. Başka bir hayat kurması olağandı, ama başka biri ile başka bir hayat kurması yanlıştı.

"Baekhyun, hadi çıkalım. Yah! Daha üzerini bile giyinmemişsin ne bu hal?"

Sitem dolu cümlelerine karşı orta parmağımı çekmiş ve çıkık karnımla debelenip kalkmıştım. O ise yanıma gelip orta parmağımı ısırmıştı. Aptal Park Dengesiz Chan Piç Yeol!

"Hayır nasıl bir psikopatsın söylesene bir? Gerizekalı"

Elimi aniden çekmiş ve suratına geçirmiştim. Şaskındı. Öyle bir bakıyordu ki sanki bayramda kuzeni tarafından kağıt paraları alınmış da bozuk paralarla kalmış gibiydi. Kahkaha atma dürtümü hayali ayakkabımla ezip yatağın altına fırlatmıştım. Bu nedenle göz devirerek dolaba ilerledim.

Şoktan çıkar çıkmaz dibimde bitmiş ve kolumu tutmuştu.

"Ne oldu dövecek misin?"

Alayla söylendiğimde, o da gözlerini alayla kaplı bir şekilde kısmıştı. Aniden belimin dolaba yaslanması ile korkarak sıçramış, bana eğilen bedeni  ve dudaklarıma kapanan dudaklarla bu sefer şoka girme sırası bendeymiş gibi gözlerimi pörtletmiştim.

Nefesimi tutmuş ve bir süre sonra öpüşüne karşılık vermeye başlamıştım. Biz en son 6 ay önce birlikte olmuştuk değil mi? Asır geçmiş resmen asır!!

O geri çekildiğinde dudaklarımı yalamış ve gözlerimi ona çevirmiştim.

"Çocuklara yemek sözüm olmasaydı seni burda severdim"

Yanaklarıma kırmızılık fışkırırken, evet fışkırırken yüzümü kendine çekmişti.

"İlki duygusuzca olsa da bir dahakine seni çok güzel seveceğim meleğim"

Dediklerine birşey bulamayınca kıyafetleri ayarlayıp banyoya geçtim.
,...........,

Yemek yiyeceğimiz mekana geldiğimizde kıvranan bir Luhan ve onun karnını ovan bir Chen görmem ile kıskançlık hormonlarım daha bir fazla salgılanmaya başlamıştı.

Evet Chanyeol da böyle ilgili davranıyordu ama karnım kasıldığında ovmayıp yatırıyordu. Duygusuz herifin tekiydi yani!

Daha fazla kıskanmamak adına elimi Chanyeol'un elinden kurtarmış ve Taehyun'un izin verdiği hızla onlara doğru ilerlemiştim. Görüş alanlarına girdiğimde Chen ayağa kalkmış ve beni yine Taehyun'un izin verdiği kadarıyla kolları arasına almıştı.

Chanyeol anında ortama dalmış ve beni Chen den çekip sandalyeye oturtmuştu.

"Luhan'a sarılacaktım!"

"İkinizin de kocaman karnı var. Az sakin olun"

Luhan ona kötü bakışlar ile bakınca göz kırpıpn beklemesi gerektiğinin sinyalini verdim.

"En azından bizim karnımız kocaman ve değerli. Peki senin kocaman kafanı ne yapsacağız?"

Luhan zaferle sırıtmış ve beni tebrik etmişti. Chen ise bulunduğumuz ortamı unutmuş anırıyordu resmen. Aradan beş dakika geçmesine rağmen Chen susmamış gülmeye devam ediyordu.