Pinch of the Past

Beginning

BEGINNING

"Chelsea! Why did you do this to me? Anong nagawa ko sayo. I thought I'm your friend pero bakit ganto? You betrayed me. My god! You betrayed me" She said while crying.

Parang sinasaksak ako pag naririnig ko lahat ng to. I do everything. Pero hindi pa pala sapat akala ko ganoon na lang yun.

Akala ko naging mabuti ako. But at the end of the day, I'm the one who still hurt her the most.

Napaka drama ng buhay hindi ko lubos maisip.

"Uy Sea? Sea? C'mon naglalakbay ka na naman. You're spacing out again" Natinag na lang ako ng makita ko si Eina sa gilid ko. My god! Natutulala na naman ako.

"Mga ilang seconds akong nakatulala" I laughed. Lagi nalang kasi akong natutulala.

Parang may binibigay na nga sila sa akin na title and they called it Zoned Out Queen! at hindi ako natutuwa dun. Hahaha.

"Just a little time lang naman. Hindi mo parin natatalo yung record mo na almost 15 minutes. Seriously? I can't do that. Thats so wtf? Pfft.. Hahahahahahaha!" At humagalpak na ng tawa ang ang nasisiraang babaeng yun! "Oh wait, Mom is calling. Wait lang" Kasabay noon ang pagtalikod niya sa akin.

Im currently here sa cafeteria ng school. Free time namin dahil hindi pumasok yung isang prof. namin. Papalamig lang dito! Kasi, posibleng ma-heat stroke ako kung magpagala-gala ako sa field ng gantong oras. 2:00 in the afternoon, sinong hindi hihimatayin? Diba?

Tumingin nalang ako dito sa paligid ng cafeteria and drink my frappe, maibsan lamang init na nararamdaman ko. Ang tagal naman ng bruhildang kasama ko.

Nang mahagip ng mata ko ang pintuan ng cafeteria ay nakita ko ang mga some bunch of friendships. Andami nila, parang nakikita ko lang yung sarili ko dati. Napapaligiran ng naoaka raming kaibigan. Pero sabi nga nila "Its better to have one friend who is true to you, than have a million but is full of plasticity".

Kaya tignan mo ako, I have my one great friend. My Eina! Kahit dalwa na lang kami atleast I won't hesitate na may mangbaback stab pa sakin. I already quit on that thing. S.A.W.A na ako sa buhay na iyon.

Pero hindi ko alam kung masisisi ko ba sila.

"Sea, Lets go! We have our next class. Tama na ang paglulutang ng utak hahaha kidding"

"I'd like to laugh kaso umurong e. Bukas na lang. Iinform mo ako kung kelan ako dapat matawa dyan sa sinasabi mo. Hahaha" Eto talagang bestfriend ko e. Sarap kutusan e.

At umalis na nga kami ng cafeteria. Im on my 1st year college. Pero parang andami ko ng alam well experienced? Ganoon lang? Hahaha! 18 years na akong nabubuhay sa mundong ibabaw na ito at masasabi ko lang na isang alamat na isinilang ako! Hahaha lol.

I tried to figure out things.

I tried to make people happy in a way na sa tingin ko ay magugustuhan nila.

I reached out for everyones care.

Pero sa isang nagawa ko nawala lahat iyon.

Nah! Tama na nga. Iisipin ko nalang ang kagandahan ko. Alam ko namang mayroon ako noon. Maniwala na lang sana kayo. Hahahaha!

I grew a lot yun ang sabi nila.

Lumipat ako sa lugar na to dahil ayaw ko ng mahusgahan.

Lumayo ako, kasi ayaw ko ng ganoon parin ang tingin ng iba sakin.

I know I did so bad kaya I'm having my space kahit ayaw ni Mom and Dad I pursue na dito na lang ako. Para naman makatakas!

"Holy shit! Wait Omg nakalimutan ko yung phone ko sa cafeteria" Pag natatanga ka nga naman. I ran quickly. Delikado na sa panahon ngayon sayang din ang cellphone kaya! Hahahahaha!

At iniwan ko na nga si Eina nagmadali na ako ng sobra.

Aabot pa naman ako sa next class I have 8 mins pa. Runner ata to! Kayang kaya!

Natakbuhan ko na nga ata ang problema ko noon e.

I hope! Sana nga.

Nagmamadali akong tumakbo papunta sa cafeteria. Wala na akong pake kung pagtinginan pa ako ng mga tao.

When I enter the door as usual, hindi naman ako nakaagaw pansin. What do I expect? Yun naman ang ginusto ko. Ang hindi na binibigyan ng pansin, masyado na akong napansin dati.

Pinuntuhan ko agad ang table namin kanina and thank God wala manlang nakapansin ng phone ko. Nagmadali na akong umalis matapos ko itong makuha.

I only have 3 mins. Buti nalang at mabait naman ang prof ko sa oras na ito si Sir Kaloy.

Malapit na ako sa room ko ng biglang tumunog ang phone ko.

"Ohmygod!" Muntikan ko na itong makalimuntan sa sobrang gulat na nararamdama ko.

Mama calling ........

"Ma, bakit? May klase ako ngayon. Mamaya nalang tayo mag-usap"

"Im drained Chelsea. Umuwi kana dito I need you here" I gasped matapos kong marinig si mama.

This is the nth time she told me this. But I just cant go home. Ayaw ko! Ayaw ko!

"Ma, I told you! I cant. Im studying here you know that."

"After this Semester you're going back here or else"

And then she ended the call.

I cant go home. I dont want to.
Sinapo ko na lang ang ulo ko dahil sa paguusap namin ng mama ko. This is really frustrating.

I entered the room without minding everyone. Thank God hindi naman ako nasermonan ng prof ko.

I seated quickly.

"What happened?" Biglaang tanong sakin ni Eina.

Tinignan ko sya sa mata. Hindi ko alam ang sasabihin ko ngunit wala na akong magagawa.

"IM GOING BACK TO CAVITE AND THATS FINAL."

-
A/N: Hi! Im trying na i-revise yung story ko. Medyo magulo yung una ano? Kasi parang present na ito. And then for the next chapters po ay yung past ang nangyayari. Yun po! Hope you read this story. Maraming salamat po!