Painter (yaoi)

Bölüm 3

Ryuga Shu

-"Nate, arabayı hazırla. Gideceğiz."

Nate başıyla onaylayıp evden çıktıktan sonra kendimi koltuğa attım. Sabahtan beri birlikte ev arkadaşımın odasını hazırlıyorduk ve o kadar yorulmuştum ki, şuracıkta bayılabilirdim.

Ah, lanet sarışın. Neden sadece para istemediyse sanki?

Dışarıdan gelen korna sesini duymamla istemeye istemeye de olsa koltuktan kalkıp dışarı çıktım, arabaya binip Nate'e barın olduğu yeri tarif etmeye başladım.

--

Aman tanrım. Burada mı yaşıyordu yani? Doğru mu gelmiştik acaba?

Kapıyı açan adamı görmemle anladım ki, doğru gelmiştik ve bu harabe gerçekten onun eviydi.

Tanrım, cidden. Şimdi onu daha iyi anlıyorum.

-"Oh, eşyaların hazırsa arabaya binebilirsin."

-"Öyle bakma. Biliyorum, burası bir çöplük ama bu bakışların sinirimi bozuyor." dedi sert bir tonda. Ardından beni hafifçe kenara itekleyip elindeki eski küçük valizi sallaya sallaya arabaya ilerledi.

Arabada onun yanına oturdum ve yüzümü ona çevirdim.

-"Eveet. Adın nedir?"

-"Tsukishima Reita. Rei diyebilirsin."

-"Ben de Ryuga Shu."

-"Bunu zaten biliyorum. Ihmm, neko-chan? Bana kendini anlat bakalım."

Neko-chan mı? Ahh ciden mi?

Biraz sert bir şekilde koluna vurdum.

-"Bana öyle deme!"

-"Hırçın kedicik. Gel pisi pisi..."

Koluna bir kez daha vurdum.

-"Neko-chan! Acıyor ama..."

-"Yah! Nate, bir şey desene!"

Nate gözünü yoldan ayırmadan konuştu,

-"Fiziksel bir zarar gelmedikçe yapabileceğim bir şey yok efendim, bu sizin aranızda."

Nate'e kızgın bakışlarımı yolladıktan sonra iyice koltuğuma sindim. "Neko-chan" neydi ya? Gerçekten sinir bozucu. Sinir bozucu Rei.

-"Eeh, senden kendini anlatmanı istedim. Ne oldu? Küstün mü bana?"
dedi alayla.

Duymamış gibi yapıp saçımı iki parmağımın arasında dolandırmaya başladım. Camdan dışarıyı izliyordum.

-"Pekâlâ, ben kendimi anlatayım öyleyse. Sanırım yirmi yaşında falanım. Ihm..."
bir süre düşündükten sonra devam etti.

-"... doğrusunu istersen ben de kendimle ilgili bir şey bilmiyorum galiba."

-"Ne demek 'yirmi yaşında falanım'? Ne yani, doğum tarihini bilmiyor musun?"

-"Bilmiyorum. Ailem beni terk etti sanırım. Yaklaşık sekiz yaşımdan öncesini hatırlamıyorum."

-"Oh, bilmiyordum..."

Ben olsam kafayı yerdim. Cidden. Sanırım yaşamak isteyeceğim son şey bu olurdu. Gerçi doğruyu söyleyip söylemediğini de bilmiyordum. Daha yeni tanışmıştık, ona güvenip güvenmeyeceğimden henüz emin değildim. Yaşayıp görecektik...

Tsukishima Rei

Shu'nun evine varmıştık.

Ve vay canına, küçük bir kedi için bu gerçekten çok büyük bir evdi. Zengin velet.