Angel of Mine (COMPLETED)

Chapter 27

XXVII.

I woke up that day with unfamiliar room and smell. Nilibot ko ang aking mata gamit ang isang matang nakabukas. Hindi ito ang kwarto ko kaya naman napalikwas ako ng tayo sa kama. Where am I?

I remembered that I had a bad dream. Sa panaginip ko ay may nalaman akong katotohanan na talaga namang nakapagpabago sa buhay ko. Inilibot kong muli ang aking mga mata. Like what I have said it was unfamaliar to me. Everything.

Natatayo na sana ako ng biglang bumakas ang pinto ang inuluwa nito ang nakangiting mukha ni Tita Gabriella.

"Magandang Umaga, Hija. Gising ka na pala. " Bati nito sa akin nang tuluyan na siyang nakapasok sa loob ng kwarto na iyon. Inalala ko ang nangyari kagabi.

It wasn't a bad dream. Totoo ang sinasabi kong panaginip. Parang may kung anong tumusok sa akin puso ng marealize ang lahat.

Im not a Gutierrez. At hindi ko na alam kung saan ang lugar ko. Hindi ko pa sigurado kung sino nga ba talaga ako. What's my real name and what. Ang daming tanong ng utak at puso ko sa nalaman ko. Ang alam ko lang ngayon ay nasasaktan ako.
I looked at the woman infront of me. Is she my mother?

"Nakatulog ka ba ng maayos, Hija?" Tanong niya sa akin habang nakaupo na din sa may kama katabi ko. I smiled to her as answer. Niyaya ako ni Tita Gabriella na pumunta na sa baba para mag-breakfast na daw. Kaya naman sumabay na ako sa pagbaba niya.

Pagkarating namin sa hapag-kainan ay nakita ko si Angelo na naka-upo na sa hapag. Tumayo siya ng makitang niyang paparating kami at pumunta kay Tita. He kissed her at binati ng magandang umaga. He looked at me too and I saw a glimpse of happiness on his face.

Naalala ko ang nangyari kagabi. Nakita kong kung paano siya mag makaawa sa harap ng mga lalaki ng Gutierres. Para lang ibalik ang kanyang kapatid. Para ibalik ako sa kanila.

Tinitigan ko siya at nakita kong muli ang mga mata niya. Parang gusto kong maiyak dahil doon. Indeed, parehas kami ng mga mata. Kaya pala napaka-pamilyar nila para sa akin.

Nipigilan ko ang nag-babadyang luha ko. I cannot let myself cry infront of them. As I've told myself, I will enjoy every moment na kasama ko sila. Sila na totoong kong pamilya.

Mukhang masayang masaya si Tita Gabriella habang nilalagyan niya ng pagkain ang pinggan ko. Hinayaan ko siya. Nipapanood ko siya habang ginagawa niya sa akin ang mga iyon. It feels good to be took care of her. Kitang kita ko ang kislap sa mga mata niya habang ginagawa niya iyon.

"Kumain ka lang ng kumain, Hija." Sabi niya. I couldnt help but to watch her. Her genuinely smile for me and everything.
I looked at the food at my plate at sinimulan ko na ang aking pagkain.

Habang nginunguya ko ito ay parang may kung sa akin damdamin na natutusok. Gusto kong maiyak. I can't help it. Bago pa tuluyang bumagsak ang mga luha ko ay nagpaalam na ako sa kanilang dalawa at tumayo para umalis doon.

Napunta ako sa isang sulok doon at bumagsak ang mga luhang kanina ko pa nipipigilan. Di ko maiwasang masaktan sa nararamdaman ko ngayon. Ang dami ko din tanong. Paano ako nahiwalay sa kanila? Paano ako napunta sa pamilya ko ngayon. Whom I really? I compose myself bago ako bumalik. I need to know the answer. I need to find it out.

Mga bandang tanghali ng umalis ako roon. Umuwi ako sa bahay namin at pagkapasok na pagkapasok ko palang sa pintuan ng bahay na iyon ay nakita ko ang halos lahat ng pamilyang kinilala ko. Sinalubong ako ni Mom. She looked very worried at she come near at me.

"Angela, anak. Where have you been. We've been looking for you the whole. Di ka na namin nakita after ng party. We were so worried about you." Sabi ni Mom. She hugged me. Ako naman ay nakatayo lamang doon at hindi nag sasalita. I looked at the people on the sala set na nakatingin sa aming lahat.

Luke was there too. Hindi ko maiwasang makaramdam ng hinagpis sa aking puso. Nakatingin ako sa kanilang sa lahat and everything's changed. Parang hindi ko na sila kilalang lahat. I dont even know myself.

"Saan kaba nanggaling, anak?" Anak? Am I her daughter gusto kong tumawa ng mapakla but I choose not too. My face is blank.

"Im tired, Mom. I need to go to my room." Sabi ko. Nagpaalam ako sa kanilang lahat. Di ko na kayang mag tagal pa doon. Baka di ko na kayanin pa at mag hysterical na ako sa harapan nilang lahat.

Hindi ko na inintay pa ang sagot nilang lahat dahil walang nagsasalita sa kanila. Umakyat na ako. At pagkasara pa lang ng aking pintuan ay nanghihinang napaupo nalang ako sa sahig at isa-isa nagbagsakan ang luha ko.

Hindi na ba ako titigil kakaiyak? Ang gulo gulo na aking isipan. At hindi ko na alam ang gagawin ko. Umiyak lang ako ng umiyak doon. I've stayed there, hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakaupo don at walang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak.

Maya maya lamang ay parang napagod ang aking mata sa kakaiyak pero nandun pa din ako sa eksaktong kinalalagyan kanina pa. Nakatulala at iniisip ang mga bagay bagay. Napukaw lamang ang aking pansin. Nang marinig kong may marahan na kumatok sa pintuan ng kwarto ko. Hindi ko ito pinansin.

Pero hindi tumitigil kung sino naman ang kumakatok dahil patuloy lang ito. Hanggang sa mag salita ito. And I felt my heart beat faster.

"Open up the door, Angela. I know you awake." Sabi niya. May kung ano sumapi sa akin. At hindi ko namalayan na nasa doorknob ko na ang aking kamay at nibuksan ito. And I saw Him.

"Hey..." Nag-aalala ang boses nito ng makita niya ako. And I could see his worried face too. Nilakihan ko ang bukas ng pintuan ko at pumasok siya.

Naglakad ako papunta sa kama ko at doon umupo. Tumungo ako para hindi makita ang mata kong alam kong namamaga.

"Where have you been last night, Angela?" He asked. I couldn't answer him dahil nararamdaman kong nanginginig ang aking mga malabi pag nagsalita ako ay paniguradong lalabas ang mga luha ko. I cannot let myself cry infront of him. Hindi ako sumagot sa kanya kaya naman naramdaman ko ang paglapit niya sa akin.

Nasa harapan ko siya at lumuhod siya para magkapantay kami. Dahil nakatungo ako ay inangat niya ang mukha ko. Agad na nagtama ang aming mata.

"You cried..." He worriedly state. Gusto ko sanang sabihin na hindi pero hindi ko na maikakaila ito. Dahil bakas bakas sa aking mata na umiyak ako.

I looked at him. Gusto kong itanong sa kanya lahat ng nang nalalaman niya tungkol sa akin. He knows. Alam kong alam niya na hindi niya talaga ako totoong kapatid. Alam niya. And I felt betrayed. But I know may dahilan siya kung bakit di niya sinasabi sa akin ang bagay ba iyon. Though we were being selfish together.

"What's wrong?" He asked. Gusto kong sabihin sa kanya.
But I can't. Gusto kong sabihin sa kanya na ang sakit sakit ng nararamdaman ko ngayon. Na ang sakit sakit ng mga nalalaman ko ngayon. Na ang gulo gulo ng isipan ko. Gusto kong sabihin sa kanya pero tanging iyak lang ang nasagot ko kanya. Tanging mga luha lamang ang naging tugon ko sa tanong niya.

"Hey... Hush baby. Dont cry..." Lalo akong naiyak sa sinabi niya. I cried and cried to him. Naramdaman ko na lamang na nasa mga bisig na niya ako at doon ako umiyak ng umiyak hanggang sa mapagod ako.

He gently caressed my hair. Hindi siya nag sasalita. Hindi na rin siya nagtatanong kung bakit. I stop myself from crying. I was just now sobbing in his arms.

I could hear him humming habang sinusuklay niya ang buhok gamit ang mga kamay niya. I let him do that. Pero huminto siya at hinawakan ang dalawa kong balikat. He made me face him.

"Angela. Do you remember when I asked you kung sasama ka sa akin sa lugar na walang nakakakilala sa atin at tayong dalawa lang?" He seriously ask me. I nodded to him.

"Can you come with me? Right now and lets be selfish and happy together?" He asked again.

At sinagot ko ang tanong niya na alam kong hindi ko pag sisihan sa buong buhay ko...