"วันนี้เป็นอะไรมาครับคุณเลนเชอร์?" คุณหมอถามพร้อมกับประสานมือเข้ากับใต้คาง ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆขณะที่ปรายตามองไปยังคนไข้คนโปรดของตน
"ผม เอ่อ... นอนไม่หลับครับ เป็นมาสองสามวันแล้ว ผมควรทำยังไงดี" ใบหน้าของคนไข้ที่หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฉายชัดถึงความอ่อนล้าจากการนอนไม่เพียงพอ
"ถ้านอนไม่หลับมานานขนาดนั้นทำไมพึ่งจะมาหาหมอเอาป่านนี้? หรือว่า... คุณยังกลัวหมอจากคราวที่แล้วไม่หาย หืม?" ริมฝีปากสีแดงสดกระตุกยิ้มร้ายกาจ พาลให้หัวใจคนมองเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเอาได้ง่ายๆ
"ไม่เชิงกลัวหรอกครับ แค่ลังเลว่าควรมารักษาอีกครั้งหรือเปล่า... การรักษาคราวที่แล้วไม่ได้ช่วยให้หายขาดสักเท่าไหร่"
"ก็ถ้าหมอรักษาคุณให้หาย คุณก็คงจะไม่กลับมานั่งตรงข้ามหมอแบบนี้หรอก จริงไหม?" ไม่พูดเปล่า คุณหมอจอมซุกซนแตะปลายเท้าเข้ากับช่วงขาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะค่อยๆไล่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสจากรองเท้าหนังแม้จะมีกางเกงยีนส์คั่นกลางทว่าก็ไม่ได้ทำให้คนได้รับสัมผัสรู้สึกน้อยลง หนำซ้ำในหัวเขาดันเผลอคิดเตลิดไปไกลว่าถ้าเป็นสัมผัสจากฝ่าเท้าเปลือยเปล่าเย็นชืดนั่นกำลังแตะอยู่ที่บริเวณโคนขาของเขาโดยไร้สิ้นสิ่งใดคั่นกลางแล้วมันจะรู้สึกยังไง
"หมอ.. หมอหมายความว่ายังไงครับ? หมอพูดเหมือนไม่อยากให้ผมหายจากโรคบ้าๆนี่" อิริคห้ามใจตัวเองไม่ให้หลุบสายตาลงต่ำมองปลายเท้าที่ซ่อนอยู่ใต้รองเท้าหนังชั้นดีของอีกฝ่ายไม่ได้ พอๆกับที่ไม่สามารถห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองใบหน้าหวานของคุณหมอยามกรีดยิ้มมุมปาก
ร่างเล็กในชุดกาวน์ขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปใกล้และท้าวแขนของตนลงกับพนักพิงที่คนไข้กำลังนั่งทำหน้าสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก
