Wspaniałe Stulecie - Sułtanka Selme

Rozdział 1

Było ciemno. Przez moje myśli przewijały się po kolei obrazy z poprzednich wydarzeń. Wszystkie były takie realne, jakby działy się teraz. A przecież tak bardzo chcę o nich zapomnieć!
Podniosłam się i zaczęłam z całych sił uderzać dłońmi w drzwi:
- Halo! Jest tam ktoś?! Otwierać!
Usłyszałam Trzask. Ktoś wszedł do pomieszczenia.
- Co ty wyprawiasz Dziewczyno?! - Zawołał jakiś mężczyzna i chwycił mnie za rękę.
- Puszczaj mnie! - krzyknęłam i zaczęłam się wyrywać.
Gdy się trochę uspokoiłam, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wszystkie dziewczęta, które również zostały porwane z Wyspy Kos oraz innych greckich wysp, patrzyły na mnie niepewnie. No tak! Jako jedyna postawiłam się tym złoczyńcom. Ale co miałam niby zrobić? Odpuścić? Nie ma mowy!
Jeszcze raz krzyknęłam i z całej siły kopnęłam napastnika w nogę.
- Ty Nie wdzięczna, podła dziewucho! - Wrzasnął Korsarz i rzucił mnie na podłogę. Muszę przyznać że naprawdę bolało. Odwróciłam się i to był błąd. Poczułam silny ból głowy a potem zasnęłam...

****

Obudziłam się w tym samym miejscu. Powoli wstałam i spojrzałam przez okno. Widok był nieziemski. Dostrzegłam wielki pałac. Zanim dokładniej zdążyłam przyjrzeć się tej ogromnej budowli usłyszałam znajomy mi odgłos. Ktoś wszedł.
- Idziemy! - Krzyknął i popchnął jedną z dziewczyn. Jak on śmie! Nie, lepiej się teraz nie stawiać. Nie wiadomo gdzie nas zabierają.
- Dalej! Już jesteśmy bardzo blisko! - wykrzyczał jeden z ludzi, którzy zniszczyli życie nie jednej z dziewcząt.
- Blisko czego?! - Zapytałam w końcu.
- Nie pytaj, tylko chodź!
No tak! Nigdy mi nie powiedzą, muszę liczyć na siebie.
Niechętnie podeszłam do starych drzwi i wyszłam na zewnątrz. Słońce niemal mnie oślepiło. Rozejrzałam się dookoła i usiadłam na ziemi. Wszędzie była woda, tylko z oddali widać było brzeg. To właśnie tam jest to królestwo. Czy to możliwe, że właśnie tam płyniemy? Nie wiem. Zmęczona czekałam na dalszy przebieg wydarzeń.