Between Life and Death. [Slow-update]

BLAD Chapter Eighteen, part 1.

HAAAAY. Haha =))) Alam nyo ba, naastigan ako. One year o more than one year ko nang hindi nauupdate 'to. Tapos umabot na ng 1k. Hahahaha =))) Nakakaaliw lang! ^__^ Pero tsaka nagpromise ako na itutuloy ko 'to kaya ito na. =)) SORRY TALAGA!!! Wala akong consistency sa ganito. :( BIGYAN NYO NGA AKO. HAHAHA :) Okay, read. 

--

Nagising ako. Sa isang puro white na kwarto. Hay, ospital. (_ _  )" Kapag naaalala ko yung ginawa ko, naaawa ako sa sarili ko. :( Na nagkaganto ako. Nawala ako sa sarili ko. Dahil lang nasasaktan ako. Dahil sa isang lalaki. Dahil lang sa isang tao.

Tinaas ko yung kamay ko para makita yung mga nakakabit saken. Ang tanga naman kasi Sophia. -____- 

Oh, anong napala mo ngayon sa pagmamahal na yan? 

Sumaya ka ba? 

Oo. Sumaya ka nga. 

Panandalian nga lang. 

</3

Napabuntong hininga na lang ako. 

Bakit ba kelangan ko magkaganto?

Binaba ko yung kamay ko sa gilid pero may naramdaman akong... kamay din?

Napalingon ako. Tsaka ko napansin na may natutulog sa gilid ko. Nakaupo sya pero yung ulo nya nasa kama ko. At naaamoy ko sya. :( Kaamoy nya si Maghirang. Kaamoy at kahawig ng ulo nya yung ulo ng kaisa isang taong minahal ko. Pero imposible namang sya 'to? Eh diba nga kay Keisha na sya? 

Bigla syang gumalaw. Gumalaw lang sya, nanigas na ako. At nung humarap sya saken, tumibok nanaman ng parang abnormal 'tong puso ko. B-bakit sya nandito?

"Gising ka na pala. :) Okay ka na ba?"

Nakatitig lang ako sa kanya. Sya ba talaga 'to?

"Tatlong araw ka ring tulog. :( Tatlong araw na akong nakatitig sayo dito. Binabantayan ka. Iniintay na magising ka. Tatlong araw na akong nag-aalala sayo, alam mo ba yun?" 

Hindi, hindi ko alam yun. Ano 'to, Toffi?

"Haha." Sabay kurot sa ilong ko. "Bakit ganyan ka makatitig? Namiss kita. :(" Tapos bigla nya akong niyakap. :'( Hindi mo alam kung gaano kita mas namiss, Maghirang. Hindi mo alam. :( Habang nakayakap sya saken at nakahiga ako, napaluha na lang ako. Saya ba 'to o lungkot? :): Ewan ko. At sa ngayon, wala muna akong pakialam. Basta ang alam ko, mahal ko 'tong lalaking nakayakap saken ngayon. Mahal na mahal. :'(

Halos isang linggo pa akong nagstay dun sa ospital. At sa mga panahong yun, hindi nya ako iniwan. Sya nag-alaga, nagbantay, sumama at kung ano pang kelangan maging para masamahan ako, ginawa nya. :') At sa mga panahong yun, masaya kami sobra.

Kaya kahit madalas gustong lumabas sa bibig ko ng mga salitang, "Ano bang nangyari sa'tin?" Hindi ko magawang sabihin. :( Ewan ko pero ang laki ng takot ko sa kung anong pwedeng isagot nya. :( 

Basta ang alam ko ngayon, masaya akong kasama sya. 

"My!! Wag ka nga dyan! Mahulog ka naman! Gumamit ka ng upuan!" 

Simula rin nun, ang over-protective nya na. Nandito kasi ako sa terrace tapos nakaupo ako sa lamesa. Parang mahuhulog ako? Diba? Pero nga dahil OP sya, ayan. Ganyan sya makapagreact. Kahit nandun sila ni Kuya sa sala naglalaro ng xbox, nakita lang akong nakaupo sa lamesa, naghi-hysterical na.

At oo. Nagulat na lang din ako, isang araw, pumunta sya dito sa bahay, close na sya sa pamilya ko. Aba, at halos araw-arawin ng lalaking 'to. Pero kekeme pa ba ako? Eh ito nga yung hiniling ko. :)