Project "Get Away"

Hoofstuk 1

P.o.v [Kristof]

Jaar op aarde: [2255]
Aantal maanden voor einde: [6]
Kans op overleving: [3%]

"Zie je die cijfers Kristof? Zie je ze? Wij weten allebei wat dat betekent. Het einde is dichter dan we ooit kunnen denken." Ik keek de kolonel recht aan in zijn donker bruine ogen. Hij was sterk maar ook angstig als de nacht.

"Wij moeten nu de troepen beginnen klaarmaken!" Maar meneer de kolonel, ik kan nu toch niet mijn gezin verlaten!? "Denk je dat dit een komische grap is? Denk je dat jouw gezin me iets kan schelen?" Natuurlijk niet kolonel maar dit is belachelijk! Ik heb maar 1 jaar astronaut gestudeert en mijn zoon jonas maar 2 jaar. "Dat is genoeg! De mensheid hangt af van jullie! Wil je dan niet dat je gezin weer verder leeft?" Natuurlijk wel kolonel! "Wel, binnen 15 dagen vertrekken we. En nu uit mijn zicht jij."

Ik verliet zijn kantoor. Ik liet me vallen in de stoelen die langs zijn kantoor gestald waren. Hoe kon ik nu mijn gezin verlaten? Ik had een puberende tiener jongen en meisje! Mijn vrouw is nu ook heel bang dus ik kan ze niet verlaten! Mijn gedachten waren één hoop door elkaar geslagen rommel! Aan de ene kant kon ik mijn gezin wel redden maar dit was geen gemakkelijke klus!

Ik moet binnen 15 dagen mee met spaceship "Rockwell || 8560". Ik wist wat de missie was. Wij moesten controleren of die planeet met 5 lichtjaren hier vandaan veilig was. Dit was een gevaarlijke missie! We moesten achter de zon en niemand weet wat in die koude schaduw leeft. Niemand met spaceship "Rockwell || 8560" heeft teruggekeerd dus moesten ze iedere keer een nieuw schip maken.

Hoe moest ik dit nu aan mijn gezin gaan vertellen, en vooral aan Jonas? Hij zit nu druk in zijn studies en begaat de "asociale" fase van pubertijd. Ik wist dat Chelsey het meeste zou huilen. Ze was altijd al het vaderkindje geweest.

Ik ging tenslotte maar naar het station en nam de trein richting huis. Wij woonden op de rand van de stad. De grote metalen stadsmuren die ze al 2 jaar geleden hadden geplaatst om die tsunami te verkomen die er nooit geweest was stonden gewoon in onze tuin.

Chelsey had vroeger nu ze klein was daar met witte stift onze stamboom getekent. Mooie tijden waren dat. Nu waren die voorbij. Ik ging naar binnen, Katherine zat eten te maken, Jonas zat weeral te studeren en Chelsey zat een politieserie te kijken. Ik ging naar Katherine.

"Hey schat, en?" Pfff, het ziet er niet goed uit! Nog 6 maanden. "Oh nee en hoeveel kans op overleving?" Maar 3% dat zijn dan waarschijnlijk de hoogste bergen op de wereld. "En wanneer hebben ze je nodig?" Oke Katherine, dit komt waarschijnlijk hard voor je aan maar binnen 15 dagen moeten ik en Jonas al klaar zijn. "Wat!? Zo vlug? Wie denkt die kolonel wel niet dat hij is? Wil jij gaan?" Ja schat, ik wil gaan. Ik wil ons gezin behouden. Ik weet wel niet hoe ik het aan Jonas en vooral Chelsey moet gaan vertellen. "Ga eens wandelen met Chelsey, en vertel het aan Jonas op zijn kamer." Is goed dan ga ik nu meteen naar boven.

(Word vervolgt...)