Gizli GERÇEK

1

 ^^Ben Elif ATILKAN soyismim acaba gerçek soyisimmi hiç bir fikrim yok.. Şuan 10 yaşındayım yani 8 seneden beri bu lanet yerdeyim^^

Beni 2 yaşımda bırakmışlar bu lanet yere! kim bıraktı neden bıraktı hiçbir fikrim yok. Oysa benim onlara ne gibi bir zararım dokunabilirdi'ki yine bu düşüncelerle uyuya kalmıştım. Sabah uyandırmaya yine o cadı kılıklı gelmişti kolumdan tutuğu gibi yatakdan kaldırmıştı tek yaptığım kadının gözüne boş boş bakmak olmuştu...

''Ve sen hala uyuyorsun herkes okula gitti bile ve her zamanki gibi uyuyorsun''

''Okula gitmiyeceğim'' 

''Nedemek okula gitmiyeceğim sen kendini ne sanıyorsun. Akıllı falanmı çabuk giyin üstünü!!''

Kolumu sıkıyordu. Ama hiç histemiyorum alıştığımdanmıdır diğicem ama herzaman canımı yakmaya kalksa canım acımazdı. Bilmiyorum neden?? koluma baktım morarmıştı ve beni yatağın üstüne atıp hızlıca kapıdan çıktı sadece baka kalmıştım arkasından. Bu kadar kötü olmak zorundamıydı bu kadın iğrenç yaratık...!! Üstümü bir çırpıda giyinip aşağıya koştum ama ne yazıkki bugünde kaçırmıştım kahvaltıyı... Derin bir of çekip okulun yolunu tutum düşündüm düşündüm acaba gitmesemmi'ki okula ama o cadı öğrenirsegitmediğimi öldürür beni!! aman banane öldürsün ölmek istemeyenmi var. kaldırıma oturdum ve uzakdan geçen insanlara baktım nasılda mutlular öyle acaba bir gün bende onlar gibi mutlu olabilirmiyim. Yine hayallere dalmışım etrafa göz gezdirdim kimsecikler yok hava desen çoktan kararmış o lanet yere gitmiyeceğim işte sokakda kalırım daha iyi karnım aç! hemde çok napacaktım nereye gidecektim saat kaçtı havlama sesleri gelmeye başladığında korktum. Daha çok korktum. Hiç olmadığım kadar korktum gözlerimi kapadım ve ayaklarımı karnıma doğru çektim ve derin bir nefes aldım kendimi motive ediyordum korkma elif! her şey yolunda ama hiç birşey yolunda değildi ve korkmamak elde değildi gözlerimi sıktım!! sıktım!! daha çok sıktım!!  sonra bir ses 

''Korkma kızım!! korkma!! annen her zaman yanında.''

Hemen bir çırpıda gözlerimi açtım. Etrafa bakındım bağırdım.

-ANNE!!!  -ANNE!!!

Ama yok kimse ne ses var ne soluk buda acaba beyinimin bir oyunumuydu bana. Ağlamaya başladım. Gözyaşlarımı silerken sanki ateşe dokunuyormuşum gibi canım acıdı. Evet  ilk defa acı hisettim. Canım acıdı  gözlerimi açtım göz yaşlarım sanki ateşti! evet ateş gibiydi yanıyorum!! sandım çok korkdum bağırdım. 

 -YARDIMMM EDİNN!!!!

Ama yok bu saate dışarıda kim olabilirdi'ki

*-*-*-*-*-*-*-*Yetimhane Müdürünün Ağzın'dan*-*-*-*-*-*-*-*-*

Nerede kaldı bu kız! kaç saat geçti aradan oyunamı daldıki??

''Alo cemile çabuk buraya gel.''

''Hemen efendim!!''

-TİK  -TAK

''Gir''

''Buyrun efendim beni çağırmıştınız...''