Victoria's Secret

The Sorrowful Leaving

Maurice's POV

*Scrutchhhh!! *Scrutchhhh!!

Naririnig kong iniStart na ni mama ang kotse namin, habang tumatangis. I feel every single of pain inside me. Kitang kita ko ang mga patak ng kanyang luha mula  pa kanina. Maski ako, tumatangis din dahil sa mga nangyayari. My heart was broken. I dont want to give up. Kailangan ko itong tanggapin. Kailangan namin. I couldnt imagine that he can do this. Mabilis kong hinahanda ang maleta ko. My clothes are already packed inside, but i didnt keep it tidy. Puno ng bahid ng aking pag tangis sa ilalim ng gabi. My eyes hugging its bags. Wanted to explode.

"Mau!! Mau!! Bilisan mo!"
Naririnig kona si mama sa pagtawag sakin. May halong hinagpis, habang ako'y naghahanda. "Andiyan na po!"

Kung hindi lang sana sila naghiwalay, masaya pa sana kami.  Pinilit kong limutin ang alala. Ngunit diko kaya. Kahapon ko lang nalaman, nang sabihin ni mama na..., niloloko daw kami ni papa..

Hindi ko matanggap. Umiyak ako ng umiyak. Totoo ba talaga iyon? I can't imagine how he lied to us.  Bakit niya ginawa iyon? He didn't think that he hurt us. He just follow his fucking lustness. Por que my mom has sick for a long month. Pero kahit na, it will never be the basis. If he love my mother, if he loves us, he will never do that.

Binilisan kong bumaba. Nasa sala si papa. I never give him even a single glance at him. I didn't want to see his face, but I heard his crying that makes my heart break down. I feel his sorrow, or its definitely anguish. I run fleet-footed and imagine that he's not there. I don't want to see his presence anymore. After what he did.... That makes my whole life in agony.

I almost reaching the door when a voice came to my ears, that makes me frozen in a time.

"Anak..." Nagulat ako at napatigil. Lalong dumaloy ang luha ko nang marinig ko ang maalwa niyang boses. Nagsusumamo. "Patawarin mo ako...... Mahal... Na mahal.... Kita!" Ramdam kong bumaha ng luha sa paligid. Di na nagpigil ang mga namumugtong mga mata ko, at tuluyan parin sa pagluha. Pakiramdam ko nabagsakan ako ng langit at lupa. Pakiramdam ko, buhat ko ang mundo.

Nabitawan ko ang dala ko. Lumuluha pa rin. Diko talaga mapigilan. Kusang kumilos ang katawan ko. Patakbo.... sa kanya. Kay papa......

I can't explain my feelings right now,... Even he lied us, he's still my father that helped me on my assignments, raise me when I'm down, and love me when im broken.

"Pa.....!" Hindi ko talaga mapigilan ang luha ko. Pagtangis at dalamhati ang nararamdaman ko. I give him a great hug. I feel some sweat in my forehead. I still wearing my shirt full of tears came from my grayish eyes. With his hug full of heartsick. I feel his endless love... But now, he give it its ending. His love that I will never feel again..

"Pa...... Mahal na mahal kita!" Basang basa na ako ng luhang walang katapusan. "Mahal din kita anak.!!"

Hindi ko na kaya. Hindi na dapat nararamdaman ng tulad ko ang ganito. Sobrang close kami ni papa. Siya ang kasangga ko. Kalaro. Kakampi. Kaibigan.

Wala na akong mahihiling pa sa kanya. Akala ko, di na sila maghihiwalay. "Pa, d-diba.... M-maa-a-yoss n-niyo p-pa to??" Lalong tumangis ang aking mga mata nang makita si mama sa may bintanang nakatingin sa amin. She also suffering for their break up.

Inangat ni papa ang ulo ko. Hinawi ang aking buhok. Sabay halik sa noo. "Anak. P-pasensya na! W-wala na..." Kita ko ang maamong mukha niya. Wala na akong ibang marinig kundi Ang tibok ng puso kong alam kong nahihirapan na nang sobra. Ramdam ko pa rin ang pagmamahal niya. Alam kong hindi niya gusto Ang mga nangyayari. Pero, wala na akong magagawa pa..

I stood up and start to walk slowly about my luggage. I only want right now is to stop this crazy things happening. I can't understand. Ohh, God why are you doing this to me. But I must not curse you, I know that you've plan for us. I hold my luggage, but I feel frozen, I stare at nowhere.. I want to forget everything, every single moments with dad in past. But I feel this uneasy.... I can't do it. And I thing I will never forget him..

I ran again, onto him..... And I hug him again as tightly as I can.  This time, I feel some comfort,, I think I can move on now. Everyone's quite now, I only hear birds chirping like they saying that I'm must forget past and forward to the future.. Mahal kita pa. Mahal na mahal.

Lumabas na ako ng bahay. Pinunasan ko na Ang mga luha ko. Tinulungan ako ni mama sa pag buhat sa maleta paakyat ng compartment ng aming kotse. Di parin talaga nagsi sink in sakin ang nangyari. Namumuo na rin ang galit sa puso ko. Habang umaandar ang kotse, ramdam kong unti unting nagbabago ang buhay ko. I still looking at my house, my old house... Bahay na busog na sa luha at kalungkutan. Saksi ang bahay namin sa lahat lahat ng pinagdadaanan namin.

Bumibiyahe na kami ni mama. Binabagkas ang saan patungong lugar na malayo sa papa ko. Naalala ko di ko pa nga pala nakakausap si mama.

Gabing gabi na... Kaya naman ramdam ko ang pagyakap sa akin ng hangin. Di ko napigilang tanungin si mama. "Ma... San na tayo pupunta....?"

"Anak," kitang kita ko ang pagpipigil ni mama sa pag luha. "Naalala mo nung pumunta yung lolo mo sa bahay,? Sabi niya may pinamana daw ang Lola Victoria mo sa aking malaking bahay. Sa totoo lang, Lola mo sa tuhod yun. Kumbaga, Lola ng lola mo yun." Ramdam kong parang wala lang kay mama ang nangyari. Siguro....  Kinalimutan na niya. At dapat rin siguro ganun din ang gawin ko.

Tumingin ako sa bintana ng kotse. Mabilis ang andar nito. Kita ko ang repleksyon ko Mula sa salamin, ang gulo ng buhok ko, namamaga ang mga mata ko, pulang pula ang mukha ko, kaya minabuti kong mag ayos na nang sarili ko. Muli akong tumingin sa labas, nagtataka ako kung bakit walang ibang kotseng nadaan. Naisip kong siguro binigay ang daang ito sa amin para sabayan kami sa aming katahimikan.

Maya maya'y naalala ko ulit ang nangyari sa bahay. Tinake advantage ko na ang pagtatapos ng katahimikan at nagtanong ulit ako kay mama.....

"Ma, diba..... Maaayos niyo pa?"

"Anak hindi na!"

"Ma, alam kong kaya niyo-"

"Anak hindi na nga! Pagputol niya sa sinasabi ko.

"Ma kailangan ko si papa. Kailangan natin siya!" Napasigaw ako sa sinabi ko.

"Mau ano ba.?" Malakas ni mamang tinapakan ang preno. "Sinabi ko ng hindi na! Hindi na! Mau matuto kana! Wala na.. Iniwan na niya tayo! Iniwan na niya tayo! Ano ba?" Ramdam ko ang galit at pagkainis ni mama sa sinabe. Kaya na ipreno niya ang sinasakyan namin. Nang mahimasmasan na ako at si mama sinimula na niyang iandar ulit at kotse.

"Ayoko nang marinig pa sayo ulit yun hah,..." Sabi ni mama sakin, nakatingin siya sakin mula sa front mirror ng kotse.

Matagal tagal din ang biyahe at nilalamig ako dahil sa air con ng sasakyan namin kaya naman nakaramdam ako ng antok. Dahil sa mga nangyari. Pinapatulog nako nang luha ko. Kailangan kong makatulog, para makabawi ako ng lakas. Kaya naman tuluyan nang pumikit ang mga pagod kong mata....

To be continued.