Alles Begint Opnieuw 2

01. Meneer Santiago

13 september 2016, 21u, ergens in een straatje in Antwerpen

"Kom Lise, we zijn naar huis," zei ze vlug. Het concert was super, het publiek was nooit zo enthousiast als ooit tevoren. De meet & greet verliep vlot. Nu wou ze naar huis, zo snel mogelijk. Ze was bang om hem tegen te komen. Ze was bang om met hem te moeten praten. Maar ze was hem bijna helemaal vergeten. Bijna. Want het verhaal van deze ochtend deed haar twijfelen. Maar ze was er nog niet klaar voor om hem te spreken. Nu niet, misschien later, maar nu niet.

Ze trok Lise de backstage mee uit en bleef wandelen. Tot hij voor haar stond. "Mila," begon hij, nadat hij haar eventjes aan stond te staren, "wat ben jij groot geworden en zo volwassen." Hij was trots op haar. "Je zong zo mooi daarnet," vulde hij er aan toe. Mila slikte. Dat waren te veel complimenten op elkaar.

"Sorry Mila," zei hij na een tijdje. "Sorry dat ik er al die tijd niet was voor je. Sorry dat je op straat moest leven. Sorry dat we nooit een vader-dochter moment hadden. Maar ik werd bedreigd. Het ging niet enkel mijn leven kosten, maar ook die van jou. Ik wou je beschermen, Mila." Hij slikte z'n tranen in, terwijl Mila tranen in haar ogen kreeg. "Ik weet dat je nu alleen woont, zelfstandig. Dat je groot genoeg bent om zelf beslissingen te nemen. En ik vraag niet meteen om vergiffenis en om alles te vergeten. Ik vraag gewoon een tweede kans. Als vader." Hij keek z'n dochter hoopvol aan.

Even twijfelde ze. Moest ze het hem vergeven? Maar hij had zoveel foute dingen gedaan. Ze wist even niet waar ze heen moest, wat ze moest zeggen. Een traan ontsnapte uit haar ogen. Teken van zwakte, wist ze. Dat wou ze niet. Op dit moment wou ze maar één iets. Dat Jonas achter haar stond. Dat ging haar wat sterker maken. Op zwakke momenten werkte dat altijd. Maar Lise stond achter haar, niet Jonas.

Na lang nadenken trok ze een besluit. "Ik zal er eens over nadenken. Kom Lise, we gaan naar huis." Ze was terug wat sterker. Koelbloedig sleurde ze Lise verder mee in de straat. "Lise?" Vroeg hij. Toen ze haar naam hoorde, draaide ze zich om. "De dochter van Hans?" Ze knikte langzaam. Hoeveel keren werd ze er nog aan herinnerd dat ze een vader heeft met de naam Hans? Ze wou hem vergeten! Waarom hield niemand daar rekening mee? "Hij heeft zoveel slechte dingen gedaan. Ik ben wel blij dat er al iets van bewijs is. Nu hopen dat hij snel achter slot en grendel zit. Die vreselijke man."

De manier waarop haar vader dit zei, deed haar hart wat meer ontdooien. Nog niet volledig, maar het was al iets. Hij ging verder: "Dankzij die bewijzen ben ik vrij. Wel onder voorwaarden. Maar ik zal er alles aan doen dat ik geen tweede keer in de bak hoef te zitten. Ik denk zelfs dat ik jullie moet bedanken, omdat ik vrij ben. Toch?"

"Ja dat klopt." Mila schrok. Dit waren haar eerste woorden na lange tijd aan haar vader. 'Ja. Dat. Klopt.' "Maar Lise en ik moeten nu gaan. Succes met je leven te beteren. Misschien dat ik je het daarna nog vergeef. Maar vergeten zal ik nooit." Dit was niet boos, ook niet superaardig, maar ze meende alleszins wel ieder woord dat ze zei. Zelfs de 'succes.' Samen met Lise verdween ze uit het zicht van haar vader.

Reactie = superlief