Alles Begint Opnieuw 2

19. Wij zijn de Ghost Rockers

Maandag 28 november 2016, Lise thuis, 12u30

Nog steeds aan het regenen. Veel minder als deze morgen, waardoor het zachte weer van vandaag eindelijk op gang trok. Lang zou het niet duren. Om 16u30 is het terug donker, dan is de zachte pret alweer voorbij. Met z'n vijven stonden ze te piepen door het raam van Lise. Zij zat te huilen, te snikken en had een brief in haar handen. Allesbehalve ziek dus.

"Zie je wel dat ze niet ziek is," maakte Charlie de opmerking.

Net zoals iedereen wou ze weten wat er aan de hand was. Als ze niet ziek is, wat scheelt er dan wel? En waarom huilde ze? Charlie sprong recht voor het raam en klopte er op. Lise schrok. Ze veegde haar tranen weg en trok een fronsend gezicht. Wat doe jij hier? Al wijzend vroeg Charlie om de deur te openen. Lise deed wat haar gevraagd werd.

"Ziekenbezoek!" Riep Charlie toen de deur openging.

Ondertussen liepen ze één voor één naar binnen. Charlie als laatste.

"Maar ik ben niet ziek," reageerde Lise eerlijk.

"Dat weten we ook wel."

In tussen werd de deur gesloten en stonden ze allen in de living.

"Vertel, waarom zat je te huilen?" Vroeg Charlie bezorgd.

"Wel," begon Lise. Ze greep naar de brief die op haar salontafel lag. "Dit is de reden."

"Wat is dat?" Jimmy was enorm geïnteresseerd en griste de brief uit haar handen.

"Een tweede waarschuwing," beantwoordde ze. Ze klonk enorm angstig.

Jimmy las de brief voor.

Lise,

Blijkbaar is het je niet duidelijk. Uw contact met die stomme Ghost Rockers is me nog altijd te veel. Binnenkort zal het wel eens kunnen dat je vriendjes hun leven opgeven. Ik hou je in de gaten. Vooral nu dat je zelfs in je huis toelaat.

Oh ja, als vader: ik ben nog steeds op de vlucht voor de politie, maar ik hou van je.

"HOE DURFT HIJ DAT TE ZEGGEN!" Lises verdriet veranderde in een enorme woedeaanval. De Ghost Rockers trokken grote ogen. Zo zagen ze Lise nog nooit. "Zo'n crimineel, rotzak, die hoeft niet van mij te houden!" Al snel ruimde haar boosheid zich weer in voor tientallen op haar wangen.

"Hé, rustig bever," probeerde Charlie haar te troosten. Ze legde haar hand op Lises schouder. Maar het troosten had het omgekeerde effect. Lise begon nog harder te huilen.

"Ik wil niet dat hij de moordenaar wordt van jullie."

Ze draaide zich om en liet zich snikkend in de armen van Charlie vallen. Terwijl Charlie over de rug wreef, als troost, begon Jonas wijselijk Lise te overhalen om terug naar school te komen.

"Je mag je niet laten doen. Dat hebben we al gezegd. Maar het is omdat het de waarheid is. Hij heeft slim spreken: niet in contact komen met ons. Dat is onmogelijk. Jij doet je mid-examen met Alex en Mila is je nicht. Hij gaat winnen, zolang jij hier aan toegeeft. Maar wij zijn de Ghost Rockers en we zijn niet klein te krijgen."

Lise was iets rustiger en trok zich uit de omhelzing met Charlie.

"Jonas heeft gelijk," meldde Charlie. "Stond er ook niet in de brief dat hij nog steeds op de vlucht is voor de politie?"

Ze stapte naar Jimmy en keek naar de tekst. Onbewust genoot ze om naast hem te staan. Ze had dan wel geen moment alleen met Jimmy meer vandaag. Nu stond ze er naast. Om naar een brief te kijken die de vader van Lise schreef. Oh ja, die crimineel.

"Zie het, hier staat het! 'Als vader: ik ben nog steeds op de vlucht voor de politie...' Dat betekent maar één iets."

Iedereen stond gekluisterd aan de lippen van Charlie.

"Wat?"

"Dat hij nog steeds wacht op het juiste moment. Dat is nu nog niet. Ook niet morgen. We zijn nog steeds veilig."

"Euh, denk je?"

Jimmy stond naast Charlie te beven. Ze moest lachen. Soms is Jimmy zo stoer, maar soms is hij die ene bange bever. Toch was ze op hem verliefd, omdat hij zo lief is. Of zo schattig. Of omdat ze haar kan zijn bij hem. Of...? Terug naar de bange bever. Ze gaf hem een por.

"Natuurlijk, bever. En als het niet zo is, ben ik er toch om jou te beschermen?"

Jimmy bloosde en keek recht naar de anderen toe. Hij zag niet hoe verliefd ze naar hem stond te kijken. De anderen daarentegen wel.

"Dus, Lise. Kom je mee, naar school?" Vroeg Alex na een lange stilte.

Lise keek naar haar vrienden van Ghost Rockers. Vijf smekende gezichten wachtten redelijk ongeduldig de reactie van haar af. Wat zou ze toch zonder hen zijn? Zij waren degene die bezorgd om haar waren en hier na een halve dag al stonden om te kijken wat er echt met haar scheelde. Zij waren degene die haar troostten. Zij waren degene die er voor haar was. Zij waren degene die nu probeerden te overhalen weer mee naar school te komen. Ze onderdrukte een glimlach, maar al snel was deze gemeend. Wat zou ze zonder hen zijn?

"Natuurlijk kom ik weer meer naar school," besloot ze.

Charlie maakte een vreugdesprongetje. "Dan moeten we nu vertrekken als we op tijd willen zijn in de les!" Ze nam Jimmy bij de hand en liep huppelend naar buiten. Gevolgd door Jonas en Alex. De twee nichtjes twijfelden nog eventjes.

"Hey, gaat het wel met jou? Je was de hele tijd zo stil?"

Mila keek haar nicht aan en hief haar schouders op.

"Goh, gewoon een herkenbare situatie."

"Met jouw vader? En zo?" Vroeg Lise voorzichtig door. Mila knikte, gemaakt glimlachte ze.

"Ik ben blij dat we weten wat er echt scheelde met je. Charlie was echt enorm ongerust over je."

Lise verschoot. "Echt?"

Mila knikte. "Kom, we moeten naar school."

In een glimp zagen de twee nichtjes Charlie en Jimmy uit de living verdwijnen. Mila lachte wat breder.

"Wat is er?" Stelde Lise nieuwsgierig de vraag.

"Dat die twee nog steeds niet samen zijn, ik versta het niet."

"Gun hen wat tijd. Die dag komt ooit wel."

"Ooit is wel lang dan."

Ook Lise begon te lachen. Haar eerste lach vandaag. Misschien dat ze de afleiding op school goed kan gebruiken. Ze sloot de deuren achter zich en ging mee met het groepje Ghost Rockers naar het DAM. Niemand had in de gaten dat er iemand hen toch in de gaten hield.

Ik ontvang graag reacties, dus als je laat weten wat je er van vond, is dat super. Liefs.