Alles Begint Opnieuw 2

35. Vermoeiend geschenkje

25 december, 1u s nachts, Lise thuis.

Ze waren samen. Onderweg. Naar Lise. Juist maar om een cadeau af te geven dat ze had vergeten toen ze boos en verdrietig wegliep. Zij had meteen een scenario in haar hoofd en deelde die graag mee met haar lief.

"We bellen aan, droppen dat in haar handen en zijn weer weg," was het eerste voorstel.

"Ben je zeker dat je snel wilt afscheid nemen?" Vroeg hij.

"We mogen toch geen contact meer hebben met haar?" Snauwde ze.

"Dat weet ik, maar ga je haar dan zomaar loslaten? Je beschermengel?"

Ze kreeg de krop in de keel. "Neen, natuurlijk niet."

"Dan nemen we toch wat tijd om afscheid te nemen?"

"Nja, ik wil wel, maar..."

"Maar?"

"Maar..." Vlug Charles, bedenk een smoes. "Maar ze ging slapen, dus zouden we haar beter niet lang storen."

Jimmy gaf haar gelijk.

Al snel kwamen ze voor de voordeur van Lise te staan. Ze belden aan.

Ze verschoot. Wie is dat nu zo laat aan de voordeur? Ze kroop uit haar bed. Slapen kon ze niet. Constant bleef ze denken aan de Ghost Rockers. Jonas met zijn goede raad. Alex, die met zijn enthousiasme haar een prachtig en uitstekend examen gaf. Jimmy, die met zijn verlegenheid de liefste persoon ter wereld was – enfin, is. Ze was echt blij dat hij eindelijk met de liefde van zijn leven samen is. Mila, het nieuwste familielid in haar leven. Haar nicht. Ze had haar zoveel te danken. Onderdak, moed dat ze niet mocht opgeven. Het deed haar zo'n pijn dat ze zelfs met haar nicht geen contact mocht hebben. En dan had je nog Charlie. Met haar knuffels en positiviteit was ze de liefste vriendin van Lise. Naast Caitlin. Het deed haar zoveel deugd om uit te huilen bij Charlie. Ze kon haar zoveel zeggen. En na dat huilen was ze terug aan het lachen omdat Charlie haar troostte en altijd weer aan het lachen bracht. Ze was haar zo dankbaar. Voor alles.

Maar naast dankbaarheid voor deze vijf, was ze ook boos. Ze wou geen afscheid nemen. Ze wou nog 10 000 knuffels geven aan Charlie. Ze wou de liefde tussen Jimmy en Charlie beleven. Ze wou haar nicht meer zien, het enigste familielid dat ze nog had en die haar geen kwaad wilde doen. Ze wou geen afscheid nemen. Waarom begrepen ze dat niet?

Ze sloop zich naar beneden. Haar lichaam was moe. Zo moe. Maar haar oogleden wilden niet toevallen. Haar hersenen waren te veel aan het nadenken. Vermoeid opende ze de deur. Maar al snel opende ze haar ogen.

"Charlie!" Ze was blij om haar terug te zien. Ook al was het maar een half uur geleden. Uit blijdschap gaf ze Charlie een knuffel.

Charlie zag dit niet aankomen en kreeg de tranen in de ogen. Waarom besloten haar vrienden om er geen contact meer te hebben? Waarom mocht haar beschermengel niet meer omgaan met haar? Waarom mocht zij niet meer bij haar beschermengel zijn?

Lise maakte de knuffel los en zag ook Jimmy staan. "Wat doen jullie hier?"

"Sorry dat we je uit je slaap komen storen, maar je vergat je cadeautjes," nam Jimmy het woord. Charlie showde ze.

"Ik was niet aan het slapen. Ik kon niet. Ik was te veel aan het nadenken."

Charlie begreep meteen dat het ging over dat geen contact meer hebben.

"Mogen we anders eventjes binnenkomen?" Vroeg ze.

Jimmy begreep zijn vriendinnetje niet. Eerst wou ze snel weg en nu wou ze gezellig naar binnen gaan. Vrouwen zijn misschien gewoon raar.

Lise liet ze binnen. "Hier, je fotokader," gaf Charlie.

Lise keek naar de foto. Het deed haar pijn. Geen contact meer met hen, zij die heel haar leven veranderden. Ze was hen zo dankbaar voor alles en nu zou ze het contact moeten verbreken. Moest ze die fotokader wel een plaats geven?

"Geef het een mooie plaats, zodat je ons nooit vergeet," dwong Charlie.

"Waarom zou ik nog? Het contact is voorbij."

"Hoe? Het contact voorbij? We zijn toch hier?"

Lise keek Charlie onbegrijpend aan. Ook Jimmy begreep alsmaar minder van zijn liefje. Dat had hij wel vaker.

"Toen Jimmy en ik naar hier wandelden, besefte ik dat ik het contact met jou niet wil verbreken. Dat ik niet zonder jou kan in mijn leven. Jij bent mijn beschermengel en ik heb je nodig."

Lise kon Charlie omhelzen, maar door ontroering zat ze vastgenageld aan de stoel waar ze inmiddels op zat.

"Ik wil de andere overtuigen om het contact niet te verbreken. Of toch binnen de schoolmuren niet. En jij Jimmy gaat met helpen."

"Echt?" Jimmy en anderen overtuigen ging echt niet samen.

"Doe het voor mij," smeekte Charlie.

Lise vond het zo schattig. Ze waren echt gemaakt voor elkaar. Ze had al spijt dat ze ooit 'verliefd' was op Jimmy. Hij verdient Charlie duizend keer meer dan zij.

"Oh, hier is mijn cadeautje voor jou," Charlie overhandigde het cadeau aan Lise.

Ze opende het geschenkje. Versierd met roze glitter, de verpakking, en met een roos strikje. Helemaal Charlie, vond Lise. Wat er in zat, liet haar ontroering wat groter worden. Het was een beeldje om op een schouw, kast of bureau te plaatsen met woorden speciaal voor een 'beschermengel' met de naam L.

"Dank u," zei ze.

"Geen dank."

Jimmy slaakte een geeuw.

"Kunnen we gaan?" Vroeg hij fluisterend aan Charlie. "Ik ben echt moe."

Ook Charlie gaf toe dat ze moe was en zelfs Lise kon amper haar ogen open houden.

"We gaan maar eens naar huis," stond Charlie op. Ze gaf Lise de langste knuffel ooit en wreef op de rug.

"Hou je goed, en we houden contact hé."

Met een glimlach wuifde Lise haar twee gasten uit. Ze was hen zo dankbaar. Haar cadeautje nam ze mee naar haar nachtkastje. Ze viel in een diepe slaap en droomde de mooiste droom.