Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭია,ძალიან მეშინოდა რომ გარდაქმნა დამეწყებოდა,მაგრამ შუგა მარწმუნებდა რომ მხოლოდ ნაკაწრები მქონდა და ასე მალე გარდაქმნ არ დამეწყებოდა.დილით როცა წასვლა გადავწყვიტეთ,საშინელი ქარი ამოვარდა,გარეთ საშინელი ბუღი იდგა,ასეთ ამინდში გზას ვერ გავიკვლევდით,ვერც მე შევძლებდი სიარულს ამიტომ იძულებულები ვიყავით რომ,კიდე ერთი დღე მოგვეცადა,მთელი დღე გარეთ არ გავსულვართ და ძალიან გვწყუროდა,საჭმელიც გვითავდებოდა -ნიკა ხომ გახსოვს იქ ჭა რომ ვანხეთ,იქნებ შიგნით წყალი იყოს,თან ქარი ჩადგა და ხომ არ წავსულიყავით-თქვა შუგამ -კარგი აზრია,მაგრამ ის ჭა საკამოდ შორს არის,დაგვაღამდება გზაში -მერე რა იარაღი ხომ თან გაქვს,წყლის გარეშე გაძლება გაგვიჭირდება შუგა ყველა დაუთანხმა,ბიჭები წყლის მოსატანად წავიდნენ,ჩემთან კი ისევ დედა და ფილი დარჩნენ.რატომღაც გული ცუდს მიგრძნობდა,ვხედავდი დედას როგორ ეძინებოდა,მთელი ღამე ჩემ თავთან გაატარა და წუთითაც არ მოდუნებულა -დედა დაიძინე გთხოვ,არაფერი მიჭირს,თუ რამე იქნება გაგაღვძებ,ასე გამოუძინებელი სიარულს ვერ შეძლებ -არ მინდა შვილო რომ გადტოვო,არაუშავს შევძლებ სიარულს -არა დედა საშინლად გამოიყურები,თვალები ჩაშავებული გაქ,გთხოვ დაიძინე ცოტა როგორც იქნა დედა დავითანხმე და დასაძინებლად წავიდა,მხოლოდ ფილი იყო ჩემთან და ცეცხლის დანთებას ცდილობდა.დედას ძალიან ღრმად ჩეძინა,ცოტა არ იყოს ვნერვიულობდი,მაგრამ არაფერს ვიმჩნევდი,მეც დაძინება გადავწყვიტე,რომ ხვალ რაც შეიძლება სწრაფად გვევლო.მაგრამ ყველაფრისდა მიუხედავად შხამი მთელს ორგანიზმს ედებოდა და ძალიან მიჭირდა მოძრაობა.უკვე შუა ღამე იყო როცა ოთახში სიარულის ხმა გავიგე.უცებ ვიღაცამ პირი ამიკრა,აზრზე ვერ მოვედი ხელებს ვიქნევდი მაგრამ ვერაფერი შევძელი,დავინახე ფილი მედგა თავზე და კმაყოფილი სახით მიყურებდა,ყოველთვის ვიცოდი როგორი დამპალი იყო მაგრამ ამას თუ გააკეთებდა ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი.მერე ფეხებში ჩამავლო ხელი და გარეთ გამათრია,სახლის უკან არხი იყო,ყვირილი არ შემეძლო,ის კი იცინოდა და არხისკენ მიმათრევდა. -მთელი სიცოცხლე შენ გამიმწარე,ეხლა კი როგორც იქნა მოგიშორებ როგორ მინდოდა მისთვის ყელი გამომეჭრა,ოდნავათაც არ შემეცოდებოდა. -სხვათა შორის ისიც მოფიქრებული მაქ,რა უნდა ვთქვა როცა ისინი დაბრუნდებიან,გინდა გითხრააა? ვეტყვი რომ გარდაქმნა დაგეწყო და თავს დამესხი მე კიდე იძულებული ვიყავი თავი დამეცვა. უცებ დანა ამოიღო და ტანსაცმელი შემოიხია,მერე ხელიც გაისერა და სისხლი ტანსაცმელს მოაცხო -ვერავინ ვერ დამადანაშაულებს,ვერც შენი საყვარელი შუგა თურმე წარმოგდენაც არ მქონია როგორი დამპალი იყო,ვერასდროს ვიფირებდი რომ ასეთი რამის გაკეთება შეეძლო,უცებ ფეხი მკრა და არხში ჩამაგდო,ხელები შეკრული მქონდა და ვერ ვმოძრაობდი,ვერც ვყვიროდი,არხში ვეგდე და ალბათ დილამდე წყალი წამიღებდა.სიკვდილის წინ ადამიანი ყოველთვის თავის საყვარელ ადამიანებზე ფიქრობს,იმედი მქონდა რომ ნიკა მიხვდებოდა რაც მოხდა და შუგა არასდროს შეარჩენდა ამას.დედაზე ვფიქრობდი ძალიან მეცოდებოდა ვის ხელში ვტოვებდი,უცებ ამ ფიქრებდიან ერთ ერთი დაავადებულის ყვირილმა გამომარკვია,უცებ მეცა და მიკბინა,მერე მეორე მოვიდა,მესამე ყვეალნი მკბენდნენ,და იმ წამსვე გავითიშე,ტკივილსაც ვეღარ ვგრძნობდი,უცებ წყალი წამოვიდა სადღაც მიმაქანებდა,გზა და გზა სხვა დაავადებულებს ვხედავდი,ვერ ვაზროვნებდი,რაც შემეძლო ის იყო რომ თვალები დავხუჭე და ბედს შევეგუე... როცა თვალები გავახილე,სინათლეები დავინახე,შეიარაღებულ ხალხს ვხედავდი,რომლებიც თავზე დამტრიალებდნენ -ჩქარაა აქეთ,ერთი აქ არის,მგონი ცოცოხალია გავიგონე როგორ დაუძახა ერთ ერთმა ჯარისკაცმა სხვებს,მერე ვგრძნობდი რომ სადღაც მივყავდი,მგონი გამოქვაბული იყო,გვერძე კი კარებები ქონდა,შეუძლებელი იყო ნუთუ ატლანტაში ვიყავი,გაურკვეველი ხმები მესმოდა,ზოგი ჩინურად ლაპარაკობდა ზოგი ინგლისურად ზოგიც იაპონურად,ყველაფერი ერთმანეთში ირეოდაა,ბოლოს რაღაც თეთრ ოთახში შემოყვანეს,და საკაცეზე დამაწვინეს,ერთ ერთმა ჯარისკაცმა ხელები საკაცის თავებს მიაბა,ვერ ვხდებოდი რა ხდებოდა,ან ჩემგან რა უნდოდათ,დავინახე კარებში თეთრ ხალათაინი კაცი როგორ შემოვიდა,წარმოდგენაც არ მქონდა რა მელოდებოდა წინ...
