Geleceğe Gidebilen Kız

2.Bölüm

İkinci bölüm için çok beklettim kusura bakmayın ama yazmaya fırsat olmadı gerçekten.Yazım hataları varsa maruz görün.
İyi Okumalar az da olsa canım okuyucularım :)
Ne oluyor ?
Kendime bu soruyu sorarken bir taraftan korkuyla titriyordum.Birdenbire farklı bir gezegende soğuk bir zeminde uyanmıştım ve ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.Üstelik ayağa kalkmaya çalışırken birdenbire başım dönmüştü ve neredeyse yere kapaklanıyordum.
Ayağa kalktığımda etrafı incelemeye başladım.Etraftaki evler gökdelen değildi .Sahip olduğu modernlik seviyesi gökdelenin beş ile çarpılmış hali idi sanki.Binaların hepsi birbirinden farklı bir dizayna sahipti.Tarif edemeyeceğim kadar mükemmeldi.İnsanlar araba yerine uçan arabalar kullanıyorlardı.Hepsi birbirinden mükemmeldi.Burası adeta bir bilimkurgu filmiydi.Yolda yürürken insanların hepsi bana tıpkı bir öcü görmüş gibi bakıyorlardı.Bu bakışlar beni çok rahatsız etse de birşey diyemiyordum.
Sadece öylesine yürüdüm.
Başka ne yapabilirim ki ?
Nereye gidebileceğimi bilmiyordum,ben burada yaşamıyordum !
Biraz daha hiç de emin olmayan adımlarla ilerledim.Fakat yorulmuştum , bir kenarda oturup dinlenmeye başladım.
Ne kadar korksamda bu bilmediğim diyarla yüzleşmem gerekiyordu.Bu benim kaderimdi. Etrafım ne kadar modern olasada hava çok kötüydü.Sanki nefes alırken burnuna oksijen değilde kum giriyordu .Bu şekilde ne kadar idare edebilirdim bilmiyordum.Ama elimden geldiğince çabalıyacaktım.
-Yaşamak İçin Çabala-
Bu şuan edindiğindim felsefemin birinci kuralıydı.
Evet biliyorum şuanki şartlarım:
Fazla Zor
Fazla korkutucu
Fazla Gizemli
Ama başarıcağımı biliyordum çünkü kendime söz verdim.
Ben düşüncelere dalmışken yanıma biri yaklaştığını farkettim.Yaklaşık benim yaşlarımda bir çocuktu.
-Ne var?
İsmini bilmediğim çocuk sırıttı.
-Şuan nerede olduğunu bilmiyorsun ve kendini bu gezegende buldun diymi?
-Sen nereden biliyorsun bunları ha !
-Sakin ol Hale.Anlatmanın zamanı gelecek ama ilk önce benimle gelmelisin.Sesi çok sakindi.
-Sen benim adımı nereden biliyorsun !Hem neden ben tanımadığın birinin peşine takılayım.Aptal gibi mi gözüküyorum? Dedim,çok sinirlenmiştim.
-Evet dedi İsimsiz kahkaha atarak.
Fakat sonra  gazabımdan korkmuş olacak,"Tamam sadece şakaydı" diye düzellti ve devam etti:
-Öncelikle adın boynundaki kolyede yazıyor.Benim peşime takılma meselesine gelince sadece şu karşıdaki  kafeye gidicektik o kadar.Zaten beni takip etmekten başka çaren yok.
Umursamaz bir tavırla güldü.
Bu haraketlerden dolayı  sinirlensemde yapıcak başka bir şey olmadığını düşündüm.Beni bu durumdan belki de bir tek isimsiz kurtarabilirdi.
"Pekala" dedim istemsizce.
Birlikte karşıdaki binaya doğru yürüdük.Hava okadar kirliydiki nefes almakta zorlanıyordm.
Öksürerek bir şeyler söylemeye çalıştım:
-Uzaylıların Türk olduğunu biliyordum dedim.Sesimde hafif bir mutluluk vardı.
İsimsiz bana anlamaz gözlerle baktı:
- Ne uzaylısı?
-Beni uzaylılar kaçırmadı mı? Sen de uzaylı değilmisin? Türkçe konuşuyorsun demek Türksün.
İsimsizin attığı kahkahalarda boğulmak üzereydi.
Çok komik(!)
-Türk olduğumu doğru tahmin ettin ama uzaylı değilim emin ol.Sence ben yeşil renklimiyim?
Sanki uzaylılar yeşil olmalı diye bir kaide var diye düşündüm
Ve sordum:"Ozaman bu gezegene nasıl geldim?"
İsimsiz cevap vermedi.Birlikte karşıdaki binada bulunan kafeye oturduk.
Geveze gibi gözüktüğümü fark etsemde yine birşeyler söyledim:
-Bir hırsızı kovalarken kendimi bu lanet yerde buldum.Nasıl diyim?Burası dünya gibi değil.Ya farklı bir gezegendeyim yada geleceğe gittim.Bana inanmayacağınun farkındayım ama buraya beni kim getirdi bulmalıyım ve eve dönmeliyim.
-Tabi dedi.Zaman geçişi adrenalinden dolayı açılır sende hırsızı kovalarken oldukça heyecanlanmış olmalısı.
-Ne saçmalıyosun,tamam ben olayı çözdüm.Kesinle şizofren olmalıyım.Bu gördüklerimin hepsi hayal yada bir kabus görüyorum.
Hızlıca kendimi cimcikledim.
Fakat uyanamamıştım.
-Bak , bu ne kabus ne de hayal dedi,bu bir yetenek!
Sesini yükseltti
"SEN ÖZELSİN."