Νέα αρχή

Μοναξια...

Καθώς περιπλανιόμουν στους δρόμους του Πειραιά έκατσα σε ένα μικρό καφέ απέναντι στην εκκλησία..πήρα μια εφημερίδα και άρχισα να ψάχνω σπίτια και να κλείνω ραντεβού για συναντήσεις ήμουν πολύ χαρούμενη και αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά..
Με την απόφαση να έρθω στην
Αθήνα πολύ συγγενείς μου και φίλοι μ με παροτρινανε να κάνω αυτό το βήμα λέγοντας μου ότι θα με βοηθήσουν στα πρώτα μου βήματα..όμως τίποτα μέχρι και σήμερα μετά απο 4χρονια τα κινητά τους ειναι κληστα..απογοητευτικά, ξαφνικά βρέθηκα σε μια μεγαλη πολύ να πίνω καφέ στο κέντρο του Πειραιά ολομόναχη..
Όχι Ζωή μην τα βάζεις κάτω! Μου φώναξε η καρδιά μου.. Είςαι δυνατή θα τα καταφέρεις θα το δεις...
Άρχισε να νυχτώνει και χτυπάει το τηλέφωνο μου..ήταν μια αντρική φωνή που μιλούσε πολύ περίεργα..ήταν ο ξάδερφος μου!!
Ένα παλικαράκι πολύ ευγενικό αν και λίγο χαζούλης αλλά καλός ο οποίος μου είπε πως μίλησε με τον πατέρα μ και τον ενημέρωσε πως βρίσκομαι στον Πειραιά και με κάλεσε αμέσως στο σπίτι του για φιλοξενία και να με βοηθήσει..το ήξερα πως θα πάνε όλα καλά...αφού πήγα καθίσαμε φάγαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε ήταν πολύ όμορφη οικογένεια και χαμογελαστοί το χάρηκα πολύ τους ευχαριστώ για όλα..
Η ώρα ήταν 04:00το χάραμα ξάπλωσα με μια χαρμολύπη, η χαρά επειδή αύριο έχω τα ραντεβού για τα σπίτι και η λύπη επειδή...δεν ξέρω ακριβώς ποτέ δεν κατάλαβα τη γίνεται με το μέσα μου...