Umutsuz

#1

Ben Gece Korkmaz şu Korkmaz 'ların tek varisi dışardan hayatım ne kadar şahşaglı dursada içerden o kadar karanlık.

Annemin katili babamın ezeli düşmanı. En yakının tarafından nefret edilmek nedir bilirmisiniz siz acılara haps olup orada boğularak yavaş yavaş ölmek.

Annemi doğumda kaybettim yani beni bu zalim dünyaya getirirken hayatını kaybetti. Doktorlar anneme ne kadar 'doğum çok tehlikeli bebeği almamız gerek 'deselerde benim annem 'Hayır 'demiş. Ne vardı be anne kendi hayatından vazgeçecek kadar sevmeseydin beni bırak bu karalık hayatıma gelmeden ölseydim. Ah Be benim melek annem neler çektiğimi görüyormusun senden sonra babam seni ondan ben aldığım için düşman oldu beni senden sonra lanet bir yetimhaneye verdi ben neler çektim o küçük yaşımda gerçi şimdi de pek değişti sayılmaz ya yetimaneden çıkıp babam dövdü orda dayak yerken şimdi burada da yiyorum.

17 yaşındayım ve kimseyle konuşmam kimseyle arkaş olmam tek varis Gece Korkmaz katil kız annesinin katili kız her gece dayak yiyor. Hemde tek sığınagı tek varlığı olan babasından.

Ne ironi ama bazılarımız dışı şahşahlı olmasına rağmen içinde her gün kandan karlar yağıyor her geçen gün Çürüyor her geçen gün içine yağan kandan karlar üşütüyor.

Ben yalnızlığın çaresizligin esir almış kölesiyim. Bir nevi Suskun kimseyle konuşmam artık her kez dilsiz olduğumu düşünüyor. Ama ben içimden annemle konuşuyorum hatta bağırıyor um her yeri dağıtıp parçalıyorum siz ne duyuyorsunuz ne de görüyorsunuz.

Yarın lisye başlıyorum. Artık tatil biti ben bu zamana kadar naptim biliyormusunuz sirketin varisi olarak sirkete çalıştım he bu arada babam mafya gibi bir şey olduğundan boks eğitimi silah ve şeylerde profösörüm nerdeyse. Babam her şeyde en yükseği en muhteşemi olmamı istediğinden.
Hayatıma yön verdiği gibi kararlarım itirazlarım yada kabullenişlerim Zerre umrunda değil.

Ela gözlerimin altında o kadar acı, bagırışlar, göz yaşları var ki ömrüm gitti.
Ömrüm azaldı her nefes alışımda her göz yaşımda ömrümde bir gün daha gitti. Kurtuluşuma bir gün daha yaklaştım insanlar ölümden korkarlar ya hadi ben hiç bir zaman korkmadım çünkü arkamda bırakacağım kimsem yok tek bırakacağım şey seviçli bir babam acılar, göz yaşı, suskunluk gizli çığlıklar bagırışlar. İnsan bir kere bile mutlu olmazmı bir kere kahkaha dolu gülücukler atmaz mı etrafına ben nerdeyse gülmeyi unutucam. Küçükkende yetimhanede böyleydi hayatım acımasız insanların elinde o zamanlar toprak vardı küçük aşkım.

Şuan onu o kadar özlüyorum ki ondan kalan tek şey önünde düğme olan bir kolye ozamanlar daha 7 yaşındaydık ve birbirimize söz verdik. Bir gün birbirimizi bulup evlenicegiz, dışardan ayak sesleri gelince hemen gözlerimi kapatıp uyuyormuş gibi yaptım. Çünkü o geliyordu. Babam sırtımdaki o kemer izlerinin sahibi olan güya babam olan kişi bu sefer geçip gitti. Acıdıgından sanmayın dün oldururcesine dövdügünden. Şuan Kaşımda küçük bir beyaz yara bandı gibi bir bant var sırtımdaki morlukları izleri saymıyorum bile istesem elinden kurtulurum aslında her şeyde mükemmel bir şekilde yetiştirlidigim için ama hiç karşı çıkmıyorum oda daha çok sinirleniyor ben konuşmadıkça. Belki ölürüm yada annemin intikamını bedenimden alırım diye.

Uykum geldiği için kapımı kitleyip yattım .Sabah lisenin ilk günü erken uyanmam lazım.

Arkadaşlar bu ilk bölüm umarım beğenirsiniz. Önceden planladığım bir hikaye değildi evde temizlik yaparken birden aklıma geldi kjkjkjk neyse inşallah beğenirsiniz öpüldünüz 😚⊙_⊙ ;))))