Soğuk havayı iliklerine kadar hissediyordu Başkan. Bugün sadece Başkan değil masum canlarda hissedeceklerdi.
"Bugün Dünyanın bazı bölgelerinde sağınak yağış bekleniyor... Önlemlerinizi almadan dışarı çıkmayınız." Spiker televizyonda konuşmasını yapmış ve bitirimişti.
"Başkanım askerlerimiz hazır sizi bekliyorlar efendim". Yayildi büyük salonda Başkanın yancısınin sesi ve mavi gözleriyle artık hazırız bakışı atmıştı Başkana. Yaşlı başkan yavaş adımlarla köşkün balkonuna doğru adım atıyordu , neler yapabileceginin farkında emin adımlardı bunlar. Balkona çıkmıştı, dışarı baktı binlerce asker sıra ile dizilmiş saygı içindeydi. Bir an icin bir pismanlik sarmisti ama geçiciydi bu his. Konuşmasına başladı " Askerler! Biliyorsunuz ki bu bir emirdir , ülkemiz sömürge haline geçmemelidir eğer geçerse bir halimizi düşünün kendinize acimiyorsanız çocuklarınıza ,kadınlarıniza acıyın. Onları seviyorsanız ve ülkenizi seviyorsanız savaşmak zorundasınız. Biliyorsunuz ki kardes ülkemiz bize destek veriyor. Kıyafet yiyecek içecek vs... şeylerde. Bizde onlara silah , tüfek vs. Destek veriyoruz Bunları boşa cikarmamaliyiz bunların hakkını verebilmemiz için savasmaliyiz size güveniyorum bunu basabilirsiniz." Dedi ve tum dikkat başkanın üzerindeydi herkes içinden evet haklısın başkanım diye bakış atıp duruyordu.
Askerler bu savaşın sonucunda neler olacigina dair en ufak bir fikri bile yoktu kafalarında. Sadece bildikleri o yaşlı başkanın sözleriydi.Neler döndüğünden haberleri Bile yoktu tek bildikleri savaşmaktı.
Havada ucak sesleri , denizin büyük dalgaları karaya vuruyordu.
