Artık kimseye güvenmiyordu tek varlığı vardı onu da kaybetti. Hep acısıyla üzüntüsüyle yaşadı. Kızını kaybettikden sonra adeta maf olmuştu. Yaşama sevincini kaybetmişti ve hep kendini suçluyordu. Sürekli ağlıyordu bir gün evinde bayılıverdi komşusu onu o an hastaneye yetisşirmese orada son nefesini verecekti ama ne nafile doktor onun kötü bir hastalığa yakalandığını söyledi. O an üzüntüsü bin kat daha arttı hayatına karışan herkese benim hayatım kimse karışmasın diye huysuzlandı ilaçlarını zamanında almadı artık o bir hiçtir ve sonunda hayata gözlerini yumdu.
