Düşünüyorum... Ahşap penceremin önünde oturmuş düşünüyorum. Tıpkı bütün gün yaptığım gibi. Sanki oraya mıhlanmışım gibi öylece oturuyorum. Ve düşünüyorum nerede hata yaptığımı...
Önce, "aptalsın!" diyorum kendime. "O na aşık değilsin, seni kandırdı!" diyorum. Ama sonra o mavi gözleri geliyor aklıma, susuyorum. Hatırlıyorum onu nasıl sevdiğimi, beni nasıl terkettiğini...
Ve yine o acı dolu his doluyor içime. Yine o ümitsiz ruh hali kaplıyor benliğimi. Ondan ne kadar nefret etmek istesem de olmuyor. Yapamıyorum işte. Keşke şimdi yanımda olsa diyorum. Keşke onu nasıl sevdiğimi gösterebilsem diyorum. Diyorum ama olmuyor işte.
Gözlerimi kapatıyorum. Sesini hatırlamaya çalışıyorum.O kadife sesini. Sonra gülüşü geliyor gözlerimin önüne. Beni ısıtan, kalp atışlarımı hızlandıran ve aynı zamanda şaşırtıcı derecede rahatlatan o gülüşü. Ve ona bir kez daha aşık oluyorum. Ben aşkı sensiz yaşıyorum be sevgili...
