Hər əsər yazılanda mən də böyüyürdüm
Hədəfdə tutulub qalmış ümidlərimi
söyürdüm
Sevirdim amma xəyanəti görəndə
ölürdüm
Qəlbdə bağırırdım, üzdə it kimi
hürürdüm
Varlığım olsa da sənə möhtac,
barışırdım
Sən şahzadə deyildin amma sənə tac
yaraşırdı
Necə dəyişərmiş məna sözlər yozulanda
Necə pozularmış ətraf, bir nəfər
pozulanda...
---
Hər əsər yazılır paranoya harayımdan
Gündə bir kərpic düşür ömrümün
sarayımdan
Neyrocərrahiyyə, hər dəfə ukol beyinə
Kapsula, lirika, qranula, tramadol meyitə
Dönən bədənimi morqa buz kimi
qoydular hətta
Meni kafir kimi taniyib dərimi soydular
hətta
Dedilər qəlbin qaradır, ətrafıda qaraldır
Mən isə yazırdım yoxsulluq vətənə
sevgini azaldır.
Dedilər arali dur, dur bir az o tayda
Qanimda quduzluq var, gəlirəm boz
ayda
Dövr də dəyişilib artıq burcudur omba
geylər,
Gözəl qız kəlməsi əvəz olunub bomba
şeylə.
Dedilər: Psixopatsan? Yazırsan axmaq
kimi,
İndi yaşamaq üçün olmalısan yaltaq
kimi.
Sapı özümüzdən olan balta kimi doğra
kəs,
Hədəfdə əks ümidlər gəlir tərs,
Ömür qəfəs!
Çək tətiyi sonuna qədər, hədəf ümidlərdi
Güllələ, həyat boş, mənasız cümlələrdi
Ya bir musiqidir, gəlir duyğulara xoş
Əslində boş xəyanəti əks etdirən sevgidir.
