2 Haziran 2013
Bugün aynaya bakmak çok zor geldi. Çünkü aynada gülümsüyordum ama ruhum acı çekiyordu aynı zamanda. Nedensiz olsa da.
Anlamıyordum fakat uzun süredir onu aklımdan atmış gibiydim. Gözlerimi kaldırıp da aynaya baktığımda ise yansımamda sanki onu gördüm. Anlamsızca kendimi tutamayıp ağladım. İstemedim onu hatırlamayı. En azından gerçek onu hatırlamak istemedim.
Benim kendimce yarattığım o iyiydi. Gerçeği ise canımı yakıyordu. Unutmaya çalıştım ilk kez. Daha önceleri 'Unutmak istemiyorum ama acısı gitse keşke..' derdim hep. Bugün ise onu unutmayı ama mazoşistce acısının kalmasını diledim.
Ve fark ettim ki aynadaki sahte mutluluğum ben ağladıkça daha da mutlu oldu. Acımdan zevk alıyor gibiydi. Bense ona baktıkça daha çok acı çektim, daha çok ağladım.
Sonunda unutmaya karar verdim. Giderken sevgimi, mutluluğumu, umutlarımı; kısaca duygularımı da götüren birinden aylarca harap ettiğim aşkımı alacağıma dair söz verdim kendime. İsteyip istemediğime karar veremediğim aşkımı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ağlayan Kızın Satırları
Non-ficțiune7 Temmuz 2013 Unuttuğuma inandırdım kendimi. Düşünmedim seni. Fotoğraflarını bile sildim. Hani o bakmaya kıyamadığım fotoğraflarını.. O gün seni son kez gördükten sonra seni bana hatırlatacak hiçbir şeye yaklaşmadım. Seni görebileceğim hiçbir şeye...
