Ağlayan Kızın Satırları

2.

14/12/12

Bugün çıkışta İstiklal Marşı okunduktan sonra servis saatini beklemek için sınıfa çıkacaktık arkadaşlarımla. Üç kişiydik, birimiz kantine gidecekti. Ben de ikinci arkadaşımla onu bekliyordum. Birden konuşacak konu bulamayınca "O gitti." dedim.

Aslında amacım piçlik yapıp İstiklal Marşı'na kalmadığını belirtmekti ama arkadaşım birden "Evet biliyorum. Bugün son günleriydi," diyince ne yapacağımı şaşırdım. Bir an ölüyorum sandım. Önce bedenim kasıldı sonra gözyaşlarım beni zorlarken beynimde yankılanan düşünceleri hissettim.

''Onu son görüşüm müydü? Ne yani? Artık o yok mu? Ben artık heyecanlı heyecanlı camlarda gelişini beklemeyecek miyim? Öğle arası dakikalarca 'belki bugün çıkar' diye umutlanmayacak mıyım? Ya da 'belki hocaya bir şey sorar' diye her İngilizce dersi kapıya bakmayacak mıyım? Cidden artık o yok mu?"

Gözlerim damlaları daha fazla tutamayacağını haykırınca yüzümü ellerime gömdüm ve birer birer yanaklarımdan yuvarlandılar. Ne yaptığımı göremediği için arkadaşım önce ne olduğunu anlayamadı fakat biraz düşündükten sonra "Ağlıyor musun aptal?!" diye çığırdı. "Sadece şaka yaptım!"