"A glooming peace this morning wit hit brings;
The sun for sorrow will not show his head.
Go hence, to have more talk of these sad things.
Some shall be pardoned, and some punished;
For never was a story of more woe
Than this of Juliet and her Romeo", las ik hardop en klapte het boek dicht. "Yess eindelijk heb ik het uit", riep ik uit en ik gooide het boek op mijn bed. Nu alleen nog mijn mening erover geven en mijn zomer huiswerk is klaar.
Voor de Engelse literatuur les moesten we een boek lezen van William Shakespeare en ik had gekozen voor Romeo en Juliet. Waarom? Nou ja ik had het nog nooit gelezen en wilde weten waarom mensen er zoveel ophef voor maakten. En na drie weken lezen weet ik het nog steeds niet. Ik bedoel waarom ga je zelfmoord plegen voor je ware liefde. Zo loop je alleen maar weg voor je problemen. En was het wel ware liefde, ik bedoel Romeo was 18 en Juliet 13. Als dit nu zou gebeuren zou Romeo in de gevangenis zitten. Maar ja wie ben ik om zich met literatuur te gaan bemoeien. Tis mooi geschreven en vast een heel mooi stuk om te zien.
Ik stond op uit de ongemakkelijke leeshouding en liep naar mijn raam toe. De zon was al aan het ondergaan. Nog even en dan zou de volle maan opkomen. Dan zou mijn wolf kant het van mij over willen nemen, om samen met de roedel te gaan jagen en huilen naar de maan. Jippie...
"ALICIAAAA WE GAAN ETEN", riep mijn moeder. Ik liep weg van het raam en mijn kamer uit. In de gang struikelde ik bijna over de wasmand die mijn moeder daar had neergezet, snelde de trap af en liep de eetkamer binnen. Daar zette mijn moeder Charlotte net de laatste pan op tafel en mijn vader Aaron had de opscheplepel al in de aanslag. Ik ging snel zitten en we begonnen met opscheppen. Sinds mijn zus het huis uit is, is het tijdens het eten vaak stil. Ze was degene die het gesprek opgang hielp. En ondanks dat ik jonger was toen we bij Charlotte en Aaron kwamen wonen heeft zij een betere klik met ze. Maar dat komt misschien door het feit dat ik het zijn van een weerwolf verafschuw. Mijn ouders weten niet hoe ze me moeten helpen aangezien ze het zelf geweldig vinden en aangezien ik een 16-jarige puber ben vertel ik ook niet echt hoe ik me voel.
Mijn vader, die hiervoor aan het eten was als een wolf, (see what I did there?) legde zijn bestek neer en schraapte zijn keel. Mijn moeder en ik hielden beiden op en keken hem aan. "Alicia, ben jij van plan om vanavond met ons mee te gaan", vroeg mijn vader en ik zag in zijn gezicht de hoop dat ik deze keer wel mee zou gaan. " Uhm ik heb nog een essay die ik af moet maken en het is niet echt nodig", zei ik terwijl ik met mijn vork zat te spelen. Ik weet hoe teleurgesteld mijn ouders zijn als ik niet mee ga in de maandelijkse uitjes. "Maar lieverd het wordt vast heel leuk en ik hoorde dat Mylene ook mee gaat", probeerde mijn moeder me over te halen. Mylene was mijn beste vriendin, ze is een beeldschoon meisje met goudblond haar en blauwe ogen. Ze zou echt elke jongen kunnen krijgen, als ze niet voor het andere team zou zijn gegaan.
"Mam, Myl weet hoe ik er over denk", zei ik. En ze begrijpt me ook, dacht ik erbij. "We willen gewoon dat je gelukkig bent",zegt mijn moeder en slaat een arm om mijn schouder. Ik schud hem van me af en zeg: "Ik ben pas gelukkig als ik niet meer een monster ben". Ik sta op en ren de voordeur uit naar buiten. Pas als ik ver weg ben van huis stort ik in.
