Mutlu görünmekten, insanların arkasında saklanmaktan, kulaklıklara bağlanmaktan bunaldım. Kendine gelememekten, kendim gibi olamamaktan bunaldım. Yine oturdum köşeme, yazıyorum sakince. Belki de fırtanaya dönüşüyorumdur. Kasvetli, yırtıcı bir fırtına. İnsanları zarar veren bir kasırga gibi. Çöküyor gibiyim. Temelimin sağlam olduğu biliniyor, ama zayıfım. Hiç olmadığım kadar zayıfım, kendime zarar veriyorum bu sefer. Ağlayamıyorum, tek yapabildiğim kulaklıklara sarılmak. Tek yapabildiğim amaçsızca yazmak. Uykuya dalmak istiyorum. Hemde hiç uyanamıyacağım bir uykuya. Birdaha beni göremiyecekleri, ve hissedemiyecekleri bir uykuya. Bu sitem, bu depresyon havasıda nedir bilmiyorum. Ama çok çarpıyor beni. Zararlı biri değilim. Aksine insanlara iyi enerji veren biriydim. Bu aralar kendimi tanıyamıyorum ki ben. Beni affedin olur mu, konuşamadığım her saniye için, yanınızda olamadığım her saniye için affedin. Ben kendimi bulamıyorum çünkü. Neredeyim, ne haldeyim bilmiyorum. Yeni bir güne başlıyorum, hemde hiç yeni olmayan bir günmüş gibi. Herşey aynı, gidişat aynı, farklı bir yön yokmuş gibi. Sürekli aynı yolda ilerliyorum. Tek başımayım, yürüyorum öylece. Her defasında kendimden bahsettiğimde, boğazımda büyük bir düğümlenme, ve gözlerimde bir yanma hissi. Dokunamıyorum kendime, her an saldıraya geçicek gibiyim. Oysaki ben çok sakin biriyim. Kurtulmak istiyorum hemde delice. Geçiceğini bildiğim acıların üstünde durmak. Acımasızca kendimi mahfetmek. Evet bunlar bana yakışmayan şeyler. Evet bu ben değilim. İyileşen biriydim ben. Daha iyi olmaya çalışan biriydim. Rol yapan biri değildim. Aksine doğallığıyla sevilen biriydim. Kurtarmam gerek kendimi, sağ çıkmam gerek bu kazadan. Kendimi bulmaya gidiyorum şimdi. Diliyorum ki döndüğümde, ki dönebilirsem hepinize birbir affetireceğim kendimi. Sağlıcakla kalın..
