We Met In The Rain. [✔]

Ένας ωραίος ψυχοπαθής.

[...]

"Είσαι σίγουρη οτι δεν θέλεις να σε πάω εγώ σπίτι σου?" με ρώτησε η Δήμητρα.

"Ναι απλά ψιχαλιζει, δεν είμαι απο ζάχαρη."

"Ομπρέλα έχεις?"

"Έχω." είπα και την έβγαλα απο την τσάντα μου για να της την δείξω.

"Καλά όταν φτάσεις σπίτι πάρε με τηλέφωνο."

"Εντάξει." είπα και την αγκάλιασα.

Άνοιξα την ομπρέλα μου και βγήκα στην βροχή.

Περπατούσα αμέριμνη για να πάω σπίτι μου. Μου αρέσει αυτός ο καιρός. Να πέφτει η βροχή και να είμαι κουλουριασμένη στον καναπέ μπροστά από το τζακι βλέποντας ταινίες ή διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο.

Και αυτό έχω σκοπό να κάνω όταν φτάσω. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ενθουσιαζόμουν.

Η βροχή αρχισε να γίνεται πιο δυνατή και είχα ακόμα δρόμο μπροστά μου. Τελικά ίσως να μην ήταν καλη ιδέα να πάω σπίτι με τα πόδια.

Ωωω έλα τώρα Βιολέτα. Βροχή είναι!! Δεν θα παθεις κατι! Είπα στον εαυτό μου και τότε αστραψε στον ουρανό και ακολούθησε ένα δυνατό μουμπουνιτο. Παντα με ενθουσίαζαν αυτά τα φυσικά φαινόμενα αλλά τώρα είναι οτι χειρότερο.

Ο δυνατός αέρας μαζί με την βροχή έκαναν την ομπρέλα μου να σπάσει και να σηκωθεί στον αέρα. Άχρηστη ομπρέλα.

Έφυγε από τα χέρια μου και προσγειώθηκε στο τζάμι ενός αυτοκινήτου που περνούσε εκείνη την στιγμη.

Ουπς!

Γαμωτο!

Το αμάξι πάτησε απότομα το φρένο κάνοντας θόρυβο.

Έμεινα να το κοιτάζω αμιλητη.

Ο οδηγός βγήκε από το αμάξι και τοτε τα πόδια μου άρχισαν να κινούνται.

Έφτασα δίπλα του και τον κοίταξα.

"Συγγνώμη, μάλλον εγώ φταιω γι 'αυτο." είπα σοκαρισμένη "Δεν πρόλαβα να την πιάσω." απολογήθηκα.

"Νόμιζα οτι χτύπησα κάποιον."

"Είσαι καλά?"συνέχισε

"Έτσι όπως είμαι τώρα, δεν θα το έλεγα. Έχω υπάρξει και καλύτερα" είπα και έδειξα τον εαυτό μου που είχα γίνει μούσκεμα.

"Θες να σε πάω κάπου?"

"Μπα όχι, είναι κοντά το σπίτι μου." είπα αν και η πρόταση του ήταν αρκετά δελεαστική "Άλλωστε η μαμά μου μου έχει πει να μην μιλάω σε άγνωστους."